Everybody needs a gavi⭐️⭐️ Pablo Gavi

32

Isabella

Het is avond inmiddels en Gavi en ik zijn aan het avond eten. Ik vertel m alles over wat Mila zei en hij is ook zo klaar met der. Opeens wordt ik gebeld door het ziekenhuis. Dit is raar.
'Moet ik opnemen?' Vraag ik aan Gavi.
'Ja doe voor de zekerheid' antwoord die, ik knik en neem op.

'Hallo met het ziekenhuis. Heb ik Isabella Flores aan de telefoon?' Vragen ze.
'Ja..' antwoord ik.
'U vader is zojuist aangereden en ligt nu bij ons in het ziekenhuis. T gaat helaas niet goed met m dus zou u alsjeblieft zo snel mogelijk kunnen komen?' Leggen ze uit.
'Ja ik kom er nu gelijk aan' antwoord ik. Ik heb tranen in mn ogen.

'Gavi we gaan nu meteen naar het ziekenhuis' zeg ik tegen hem en hij knikt en pakt zn sleutels en schoenen. In de auto leg ik m alles uit en ik kan niet stoppen met huilen.

'Hoi welke kamer moet ik heen voor Ruben Flores?' Vraag ik bij de balie.
'U moet naar kamer B172' antwoord ze met een glimlach om me gerust te stellen. Ik knik en loop zo snel als ik kan naar die kamer.

Eenmaal aangekomen bij die kamer ligt mn vader er slecht bij.
'P-p-pa-pap?' Zeg ik snikkend en ren nr z'n bed en ga op mn knieën naast z'n bed zitten.
'Rustig maar schat, t komt goed. Ik ben sterk genoeg en mn lichaam vecht om te herstellen voor jou' zegt mn vader tegen me. Ik blijf huilen en ik hoor m zeggen.
'Gavi, kerel hoe gaat ie?'
'Goed, gaat t ook nu beter met u of nog steeds echt heel slecht?' Vraagt ie lief.
'Nou ik voel me beter dan een halfuur geleden' zegt mn vader en hij lacht pijnlijk.
'Isa en Gavi wat nou als jullie iets te eten en drinken gaan halen in de kantine?' Vraagt die en Gavi knikt.
'Oke dan, wil je ook iets?' Vraag ik eerst nog aan m. Hij schud nee en we lopen weg.
Op de gang knuffelt Gavi me.
'T komt goed schat' en hij geeft me een kus op mn hoofd 'echt waar hij is sterk genoeg'. Ik zoen m en we lopen nr de kantine toe.

Als we terug komen staan er allemaal mensen. Dit is niet goed. Ik huil zo niet normaal hard.
'Mevrouw...' hoor ik de dokter zeggen maar ik luister niet.
'Hallo??' Hoor ik weer maar ik negeer het. Ik loop naar en bed en ja hoor daar ligt die. Maar hij beweegt niet meer en ademt niet meer. Ik stort in en ben even van de wereld.

Ik wordt weer wakker en lig zelf in een ziekenhuisbed.
'Waar is mn vader?' Zeg in paniek.
'Isa..' hoor ik Gavi zeggen.
'Nee nee nee nee nee, zeg me niet dat dit waar is. Zeg me niet dat die echt overleden is' zegt ik huilend.
Hij is stil en er komt een verpleegster.
'Hoi Isabella toch?' Vraagt ze, ik knik.
'Hoe gaat het?' Vraagt ze.
'Goed..' zeg ik snikkend. Ze loopt naar me toe. En ze knuffelt me. Ze is heel lief.
'Mooizo, meid het komt allemaal goed, jij kan dit, je bent sterk en je hebt geweldige mensen om je heen dat weet ik zeker!' Zegt ze en ik geef der een glimlach.
'Maar je was flauwgevallen omdat je je vader zag liggen... hij is overleden Isa' verteld ze verder. Ik huil zo hard dat mn ogen pijn doen van al dat huilen.
Ik voel Gavi om me heen en ik ga tegen z'n borst aan liggen.
'Sttt' zegt die en hij speelt met mn haar.

T doet zoveel pijn om iemand te verliezen..
ik ben nu mn moeder verloren en mn vader ook al. Ik jank verder. Bij wie en naar wie moet ik nu gaan als het slecht gaat?

EEN WEEK LATER.

Het is de dag van mn vaders begrafenis en ik wil geen afscheid van m nemen. Ik sta voor de spiegel en zie Gavi achter me komen staan. Hij knuffelt me even en we praten even. Hij zoent me en we gaan naar de plek waar de begrafenis is. Ik moet ook zometeen een toespraak houden en vindt het zo eng.

De toespraak:
'Lieve pap, ik hou zoveel van jou. Ik kan me geen leven zonder jou voorstellen. Hoe moet ik door gaan zonder jou? Ik weet het allemaal niet meer. Toen ik je zag liggen terwijl je overleden was stort mn wereld in elkaar, mn hart brak. Je bent mn maatje, mn beste vriend, mn alles en de beste vader ter wereld. Ik weet nog dat je me altijd als klein meisje mee nam naar de FC Barcelona wedstrijden. Jij hebt me liefde voor de club gegeven en voor de sport. Door jou ging ik zo vaak naar de wedstrijden. Ik ga dat zo erg missen. T kan niet meer en dat is de k*tste gedachte van allemaal. Pap ik mis je. Ik hou van je.'

Iedereen klapt en ik veeg mn tranen weg. Ik ga naast Gavi zitten en hij veegt mn tranen weg die net waren gekomen.

Ba de begrafenis komt iedereen naar me toe. Uiteindelijk besluiten Gavi en ik om naar huis te gaan. We zij uitgeput. Ik vooral van al dat huilen. Maar dat komt wel goed. Gavi en ik gaan gelijk slapen.

Pablo Gavi

T is de ochtend na de begrafenis en ik wordt wakker. Isa ligt helemaal tegen mn aan. Gister was zo'n moeilijk dag voor Isa. Maar ze komt er wel over heen. T is moeilijk denk ik maar zij kan dit. Ze is sterk en ik ga der steunen. Ze wordt wakker.
'Goedemorgen schat, hoe gaat het?' Vraag ik aan der en knuffel der. Ze duikt helemaal tegen mn borst aan en zegt,
'Het gaat beter dan gister' en ze geeft me een kus.
'Wat gaan we vandaag doen?' Vraagt ze aan me.
'Nou ik moet een extra training omdat ik die van gister had afgezegd voor jou. Dus ik ga over een halfuurtje me klaarmaken en dan moet ik van 11.00 tot 16.00 trainen. Daarna ga ik naar de supermarkt en haal ik eten voor je en jij gaat lekker niks doen vandaag, je mag film kijken, naar het strand, aan het zwembad liggen. Alles wat je wilt' zegt ik tegen der.
'Mag ik ook met jou mee?' Vraagt ze schattig. Ik lach,
'Nee schat helaas niet' antwoord ik en geef der een kus.

Verder gebeurde er niks deze dag.