Listens to Memories | Voiceless Duology 2 | COMPLETED

Kabanata 40

Maya-maya pa, narinig ko na ang sunod-sunod na pagpapakawala ng malulutong na mura ni Calix kaya napayuko na lamang ako. Ramdam ko pa rin ang panghihina ng tuhod ko maging ang patuloy na panginginig nito.

"You know what? Tito Henry was right about you. Tama ngang itinakwil ka niya dahil wala kang kuwentang tao. The next time we see each other, I will make sure I'll be the one who's going to shoot your fucking head." Mariin na sambit sa kaniya ni Calix.

Kiel's forehead furrowed and I was even more anxious.

"What are you talking about? Why would you say that?" Takang tanong sa kaniya ng huli.

Kumalabog nang husto ang puso ko dahil doon. I didn't even mention it to him-na kasabwat si Calix ng Dad niya sa mga kademonyohan nito.

"S-shut the fuck up, Calix, and leave us alone! Umalis ka na lang! Please!" Sigaw ko sa kaniya bago pa man nito masagot ang mga tanong ni Kiel.

Ngumisi ito at umiling.

"What? Hindi mo pa ba nasasabi sa kaniya? Kaya pinipigilan pa rin niya ang sarili niyang patayin ako?" Sagot nito sa 'kin kaya halos murahin ko na siya.

Ramdam ko ang pangingilid ng mga luha ko habang nakatingin sa kaniya. I shook my head while still looking at him.

"W-what happened to you?" I almost whispered to myself.

"What are you talking about, Laxamana? Anong sinasabi mo?" Kiel asked him again kaya lalong umusbong ang kaba ko.

"K-Kiel . . ." I called him but he didn't even look at me again.

"Bakit hindi mo itanong diyan sa pinakamamahal mo? Ask her, Kiel, nang sa gano'n sa susunod nating pagkikita ay kaya mo na akong barilin."

Iyon na ang huling sinabi nito bago biglang sumulpot ang itim na sasakyan at mabilis siyang sumakay roon. Sinundan lang namin ng tingin iyon hanggang sa mawala ito.

Silence was so loud when Calix left us there but I can still hear the loud bang of my heart. Sunod na naramdaman ko ay ang pagbuhos ng lahat ng takot at sakit sa pagkatao ko at tuluyan na akong napaupo sa lupa.

"Acel!"

Napasapo ako sa buong mukha ko at tuluyan nang humagulhol doon nang todo. My heart is full of heavy thoughts and agonizing pain to the point that I couldn't take it anymore. Ang labis na takot na naramdaman ko nang itutok sa akin ni Calix ang baril na iyon ay hindi rumehistro sa utak ko kanina-ngayon ito lumabas nang mawala na ito sa paningin ko.

Maybe because I still want him to see how brave I am. Maybe because I want him to see how I was willing to take his grief by accepting his bullets. Maybe because I want him to see how I was fucking willing to die in front of him. Na gusto kong makita niyang wala na lang iyon sa 'kin at mas masakit pa ang ginawa niya kaysa roon.

But he didn't even see it.

And my heart is slowly crashing which made me wonder-how? How else can it be crushed over and over again if it has been refined from the very first beginning?

"I-I'm fucking scared, Kiel. I'm scared, please. I-I almost gave my life to him. I actually surrendered it all and just let him shoot me just to call it quits. J-just to stop this pain . . . j-just to satisfy him. N-ni hindi pumasok sa isip ko ang anak ko . . ." Nanginginig na sinabi ko sa kaniya at muling humagulgol.

Lalong kumirot ang puso ko nang maalala ko si Zick. Paano siya kapag nawala ako? Anong klaseng ina ako.

Kumapit ako sa damit niya at doon humingi ng tawad nang paulit-ulit. I even rubbed my palms repeatedly in front of him.