Nawiedzenie (do nostalgii)

Nawiedzenie

Nienawidzę tego uczucia, rozrywa me czarne serce i kradnie lwią część.

Jeśli była byś człowiekiem, zabiłbym cię z szczególnym okrucieństwem, lecz to nie ty, a ja jestem człowiekiem, słabym, małym i twym podwładnym.

Przychodzisz do mnie co wieczór, kiedy ciemność przejmuje władze i przynosisz mi szarą tacę, pełną smutków i zatraceń, lecz ja w tej szarości widzę kwiat mej młodości.

Nie znoszę cię nostalgio, boś ty ukazujesz mi co było, co przeminęło i nie wróci więcej.

Sprowadzasz mnie na ziemię, kiedy piszę moje bezsensowne wiersze.

Ale mam do ciebie prośbę małą, nie pozwól mi zapomnieć mych przyjaciół, tego letniego smaku i ciepłego wiatru, tych miłosnych płaczów i miejsc mi znanych, co miano domu ode mnie otrzymały.

Niosę ciężar przeszłości niczym głaz syzyfowy, lecz ty sprawiasz, że ten wysiłek nie mały ma dwie strony i dwa morały.

Bo nawet smutki największe mają swe końce najmniejsze.

Więc czytając me wiersze choć raz daj mi wziąć oddech raz jeszcze.

Droga Nostalgio...