Lithium taekook

I'm so lonely, that's okay, I shaved my head.

"GOL!"

Dört duvar arasında kalan açık alanda yükselen bağırışlar resmen kafamın içinde ağırlık oluştururken parmaklarım arasındaki kalemi defterin arasında bırakmış ve kapağı yıpranan defteri yavaşça kenara bırakmıştım. Benim tarafımdan yükselen gürültü daha çok yuhalar şeklindeydi ve karşıdakilerin haykırışlarıyla bu birleştiğinde kulaklarımda inanılmaz bir uğultu oluşuyordu. Ses, duvarların üstündeki dikenli tellere çarpıyor ve altın levha deneyi gibi oradan sekip bize geri yansıyordu. Etrafta gözlerinizi birkaç saniye dolaştırırsanız eğer, dünyadan kopukmuş gibi duvar dibine sinenlere, kapının ağzında oturmuş elindeki deftere bir şeyler karalayan ve doğru düzgün insan içine karışmayan Soğuk Nevale'ye, belki de bir çoğumuzun kaybettiği o duygu olan heyecanı hala tazeymiş gibi yaşayan birkaç kişiye şahit olabilir, belki de kendinizi bile sorgulayabilirdiniz o an.

Tabii ben o an, hemen yanımda adeta tepinerek ağzı bozukluğunu konuşturan arkadaşım Heechul'un "Beni oynatmamaları saçmalık!" diye yakarışlarına katlanıyordum. 5'er gruplara ayrılmış iki takımın, sırf bu akşam yemeğinde verilecek olan puding için iddialaşarak bantladıkları çoraplardan yumruğum kadar sayılabilecek bir topu karşı tarafın kalesine geçirmeye çalışıyor ve onları izleyen kendi yatakhaneleerindeki taraftarların bazıları ise sinirden sancılanıyor, bazıları da akşam bir tane fazla puding yiyecekleri için seviniyordu.

Bu sefer sancılananlar ise bizdik.

Maç birkaç dakika daha hararetini korumuş, acemi hakemimiz Jackson defalarca kaça kaç devam ettiğini bağırmıştı. Ta ki yere düşen biri yüzünden karşı tarafın ayaklanması ve etrafta büyük bir "Faul!" bağırışlarının kopmasına kadar.

Birbirine giren, laf atan, faul olmadığına dair sinirle küfredenler havada uçuşurken nihayet seçilen oyuncu sakince bizim kalemizin önüne penaltı vuruşu yapmak için geçmiş ve ciddi anlamda bazı kişilerin tırnak yemesine şahit olmamıza neden olmuştu. Sırtım duvarlardan birine dayalı, ara sıra hemen yanımda duran defterin varlığını yokluyorken penaltıyı kullanması için sahaya atılan çelimsiz oyuncuyu şöyle bir süzmüştüm fakat çelimsiz olduğu kadar da iyi futbol oynayabildiğini bildiğimden yalnızca dudak bükerek yanımdaki arkadaşıma,"Pudingimi bunlara vermek istemiyorum." diye söylenmiştim. O ise birinin duymasından rahatsız dahi olmadığını belirtircesine yüzüme bile bakmayıp ses tonunu da ayarlamadan "Sert oynuyorum diye beni oynatmadıklarına pişmanlar şu an!" demesine gülmüştüm.

Güldüğümü fark ederek o da güldüğünde aynı zamanda yanıma iyice yaklaşmış ve benim gibi oturmuştu. "Bence Taehyung bu golü atamaz." Bahsettiği çocuğa gözlerimi çevirdiğimde terli alnını üzerindeki tişörtün eteklerine silerek kendini kullanacağı penaltı için hazırladığını görmüştüm. Bilmem dercesine alt dudağımı büzmemse tam da o ana uyan bir şeydi. "Ama çocuk fena oynuyor."

Bu gerçeğin canını sıktığını vurgularcasına dilini damağına vurup şaklatmıştı. Ben de odağımı diğer çoğu kişi gibi boş kalan orta kısma çevirdiğimde kalede duran bizim elemanın o çorap topunu kurtarmak için ne kadar da hırslı olduğuna şahit olmuştum. Hırs, benim için var olmayan bir duyguydu ve uzun süre sonra böyle bir anda buna şahitlik etmek ellerimi iki yanıma düşürecek kadar büyük bir ağırlığı omuzlarıma yükler gibi olmuştu. Her şeyin karışmasına sebebiyet veren olayın başladığı an ise tam olarak o ana tekabül ediyordu.

Kendi aptal kafam eğlencemi kaçırdığından odaklanma sorunum birden baş göstermiş ve kendimi bu andan soyutlamaya itilirken buluyordum ki bir anda kafama yediğim dirsekle neye uğradığımı şaşırarak korkuyla sırtımı duvara çarpmıştım. Kırpışan gözlerimin görüşü netlendiği anda ise bir sürü kafanın bana döndüğünü, Heechul'un tam burnumun ucundaki eline değen çorap topunun sekerek sol tarafıma doğru uçtuğunu ve hemen ardından Heechul'un ayaklanarak Taehyung'a hızla yürüdüğünü hayal meyal kavrayabilmiştim çünkü beni asıl kendime getiren şey, bir maçın daha kavgayla sonlanmasından bıkan gardiyanların düdükleri olmuştu.