Osmanlı'dan Gelen 'Muhteşem' Misafir

Fitne İmparatorluğu'nda Son Saldırı-2 (123)

(⚠️Bölüm Uyarısı: Depresyon ögesi⚠️)
...

"Durabilir miyiz lütfen?"

Şoför dediğimizi yaparak durduğunda bu anı tanıdık bulan Sultan Süleyman tek kelime etmeden iniyor araçtan ve ben de.

Çoktan gece oldu bile. Tüm günü yolda geçirdik ve İhsan Bey'e kesinlikle ulaşamadık. İçimde bununla alakalı iyi hisler yok.

Amerika'nın en ıssız yerlerinden birisinde bir gece vakti...işte, baş başayız. Cırcır böcekleri ötüyor ve ayağımızın altındaki zemin sıcacık. İşte, baş başayız. Son kez.

Karşı karşıya kaldığımızda ne söyleyeceğimi, neler hissettiğimi düşünmeye başlıyorum. Bu bir vedalaşma.

Sultan Süleyman da araca yaslanıp kollarını kavuştururken başını yana bırakıp hızlı bir iç çekiyor. Havanın sıcağı aramızdaki kaotik anı daha da serkeş hale getiriyor sadece.

"Sultan Süleyman Han'ım..." dediğim gibi gözlerim doluveriyor. Ellerimi önümde bağlayıp hafifçe eğiliyorum.

"...sizi tanıdığım ilk andan beri...gördüğüm ilk andan beri...hadsizce olsa bile aşırı seviyorum. Hayatımda olan her güzel şey zatınızın eseridir ve ben dahi bir yerden sonra yüce varlığınızın eseriyim.

Var olduğunuz, kendiniz olduğunuz için teşekkür ederim, bana lütfettiğiniz her şey için içten minnettarım. Beni kabul buyurdunuz, iyileştirdiniz ve yapıcı bir sevgi bahşettiniz. Bunların karşılığını asla veremeyeceğim belki de ama içten minnettar olduğumu biliniz istiyorum.

Bu bir aydır sizlerle yaşadığım mutlu, hüzünlü her andan aşırı keyif aldım; zatınızı yaşamak benim için eşsiz bir zevkti. Beni cariyeniz kabul ettiğiniz için çok teşekkür ederim. Dilerim bu alemdeki maceranızda size azıcık ta olsa iyi gelmişimdir.

Rabbim her şeyi gönlünüzce kılsın...lütfen hakkınızı helal ediniz.

Sizi çok seviyorum Süleyman Han'ım...ç...ç..."

Son kısımda hıçkırıklarımı tutamıyorum, kalbim ince ince soyularak dökülüyormuş gibi hissediyorum. Bedenim o tanıdık histerik titremeye kapıldı bile.

"M...muhtemelen içeride bunu yapamayacaktık bu yüzden...v...vedalaşmayı burada yapmak istedim."

Başımı kaldıran Sultan Süleyman'ın da gözlerinin dolduğunu gördüğümde donakalıyorum.

Efendim...

"S...Süleyman Han'ım...?"

Kanuni Sultan Süleyman kollarını açtığında ona sıkıca sarılıyorum ve hıçkırıklarıma gömülüyorum bir süre.

Efendim...efendim...benim canım efendim~!

"Şşt...ağlama ama beni de ağlatacaksın yoksa..." diye mırıldanıp şalımın üzerinden bir öpücük veriyor Sultan Süleyman, sesi hafif kırılıyor ama önemsemiyoruz. Bu onu sadece daha da tatlı yapıyor.

"Ben de müteşekkirim...sevgin için, hizmetin, sadakatin, güzel muamelen ve benim uğruma tüm bu çaban için. Bu kabusta beni yalnız bırakmadın ve incitmedin.

Bilmem kendi başıma bu işin altından kalkabilir miydim...gerçekten yardımcı oldun. Birlikte güzel zaman geçirdik ve beni cidden mutlu ettin bundan emin olabilirsin."

Aman Ya Rabbim...ömrümün sonunda bunları duymak iyi geldi bana...

"Hakkım ak süt gibi helaldir, sen de helal eyle emeğin çokçadır. Rabbim her şeyi gönlünce kılsın."