Το παιχνίδι του Σκορπιού

Γεννήθηκα στην Έλιον, έναν κόσμο γεμάτο μαγεία και παράξενα πλάσματα. Ονομάζομαι Άλκον. Η καταγωγή μου είναι ανθρώπινη αλλά πάντα ήθελα να ανήκω στη φυλή των ξωτικών. Ζούνε αιώνια, βλέπετε, εκτός αν κάτι τα σκοτώσει. Ο στόχος μου από τότε που γεννήθηκα ήταν να σπέρνω την καταστροφή και το σκοτάδι. Όμως δεν φταίω εγώ.

Βλέπετε... οι θεές αυτού του κόσμου είναι λίγο παράδοξες. Σαν τους καλούς τζογαδόρους, βάζουν στοιχήματα. Η θεά Έλιον και η θεά Σέρα είχαν αυτό το παιχνίδι από την αρχή του κόσμου. Ποια θα κυριαρχήσει; Η θεά του φωτός ή η θεά του σκότους; Ποιος είναι λοιπόν καλύτερος τρόπος για να κρατήσεις ισορροπία, από το να βάζεις ανά καιρούς τα πλάσματά σου να παίζουν μεταξύ τους για το ποιο θα νικήσει;

Τον προηγούμενο αιώνα η θεά Σέρα έφτιαξε τον στρατό των δαιμόνων, για να μπορέσει να κυριαρχήσει τον κόσμο. Όμως η θεά Έλιον χάρισε στους ανθρώπους και τα ξωτικά ένα δώρο, για να μπορέσουν να νικήσουν τους δαίμονες. Αυτό ήταν ο μαγικός σπόρος, που μας χάριζε απίστευτες δυνάμεις. Με αυτόν τον τρόπο, οι άνθρωποι και τα ξωτικά νίκησαν τους δαίμονες και εκείνοι έμειναν παγιδευμένοι και άπραγοι στο βασίλειό τους. Έτσι επικράτησε η ειρήνη στον κόσμο. Η θεά Σέρα θύμωσε, αναμενόμενο. Τότε ήταν που γεννηθήκαμε εμείς. Εγώ και ο δίδυμος αδερφός μου, ο Άρον. Οι θεές έβαλαν ακόμα ένα στοίχημα, ποιο από τα δυο παιδιά θα νικήσει. Έτσι η θεά Έλιον έβαλε φωτεινή ενέργεια στον αδερφό μου, ενώ η θεά Σέρα έβαλε αντίστοιχα σκοτεινή σε εμένα. Έτσι, όπως βλέπετε, είναι το πεπρωμένο μου να σπείρω το σκοτάδι και να σκοτώνω όποιον βρεθεί στον δρόμο μου να με εμποδίσει. Αυτός είναι και ο λόγος που μισώ τον αδερφό μου. Από όταν ήμασταν μικροί, πάντα αυτός με σταματούσε από το να κάνω κάτι κακό. Οι γονείς μας το έβλεπαν βέβαια ότι δεν είμαι και ιδιαίτερα φυσιολογικός. Όταν σκότωσα το πρώτο μου ζώο για διασκέδαση ήμουν έξι ετών. Ήταν ένα βράδυ που τα δίδυμα φεγγάρια ήταν ολόγιομα και φωτεινά πάνω στον ουρανό. Πήρα ένα μαχαίρι και απλά έψαχνα απεγνωσμένα να σκοτώσω κάτι, όταν είδα στον κήπο μας ένα φέαρ. Είναι ήρεμα και γαλήνια ζώα. Θα σε πλησιάσουν χωρίς φόβο. Όταν έμπηξα το μαχαίρι στον λαιμό του και πετάχτηκε το αίμα πάνω μου, ένιωσα πρώτη φορά μια περίεργη αίσθηση, που με έκανε να νιώσω δυνατό και ότι όλος ο κόσμος μου ανήκει. Παράξενο για ένα παιδί έξι ετών. Μετά, όπως καταλαβαίνετε, δε σταμάτησα εκεί.

Όταν έγινα εννιά ετών, ήρθε και με βρήκε η θεά Σέρα με ανθρώπινη μορφή. Ήμουν στο ποτάμι λίγο πιο κάτω από το σπίτι, προσπαθώντας να σκοτώσω έναν μπλε βάτραχο με διάφανα φτερά. Είδα μια γυναίκα μαυροφορεμένη με έναν βελούδινο μανδύα και κουκούλα να με πλησιάζει, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο στα χείλη της. Αμέσως ένιωσα τις ενέργειές μας να ενώνονται. Αν δεν είχα μάνα που με γέννησε, θα έλεγα πως η Σέρα ήταν η πραγματική μου μητέρα. Η θεά σταμάτησε μπροστά μου. Τότε είδα ότι κρατούσε στα δυο της χέρια δυο σκορπιούς, έναν μαύρο και έναν κόκκινο. Οι σκορπιοί είναι το πιο σπάνιο είδος στον πλανήτη μας. Έχουν το δυνατότερο δηλητήριο που υπάρχει πάνω στον κόσμο. Την κοίταξα με ενθουσιασμό, με αυτά τα ορθάνοιχτα παιδικά μάτια, ζητώντας την προσοχή της, περιμένοντας να μου μιλήσει.