Δύο Πρόσωπα

Η ΚΟΥΡΣΑ

---------------------------------------------

<<Ευλογητός ο Θεός ημών πάντοτε, νυν, και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν...>> έκανε ο παπά-Γρηγόρης και όλοι οι μαθητές και οι γονείς, έκαναν τον σταυρό τους, εκτός από τον Γιάννο που παρέμεινε ακίνητος και μουτρωμένος. Ο Λάμπρος τον κοίταξε με απελπισία. <<Να έχετε φώτιση παιδιά μου. Καλή αρχή και καλή πρόοδο. Και καλή αρχή στο δάσκαλο μας, που επέστρεψε πάλι στα πάτρια εδάφη του>>. Ο άντρας πήρε το λόγο. <<Ευχαριστώ παπά-Γρηγόρη. Κι εγώ με τη σειρά μου, δράττομαι της ευκαιρίας να πω, πόσο χαρούμενος είμαι που επέστρεψα στο δημοτικό σχολείο του χωριού μας, στο οποίο φοίτησα και εγώ σαν μαθητής. Εύχομαι να έχουμε μία γεμάτη χρονιά με γνώση και όμορφες στιγμές>>, <<ΜΠΡΑΒΟ ΔΑΣΚΑΛΕ!>> φώναξε ο κοινοτάρχης και όλοι χειροκρότησαν. Ο Γιάννος σταύρωσε τα χέρια μπροστά στο στήθος του. <<Θα παρακαλούσα τους γονείς, να περάσουν έξω για 5-10 λεπτά, να κάνουμε μία σύντομη γνωριμία κι έπειτα μπορείτε να αποχωρήσετε>>. Η αίθουσα άρχισε να αδειάζει σιγά-σιγά. Η Ασημίνα έσκυψε και αγκάλιασε τον ανιψιό της. <<Καλή αρχή παλικάρι μου>> του είπε και άφησε ένα φιλί στο μάγουλο του. Ο Μιλτιάδης του χάιδεψε το κεφάλι και έφυγε με την Βιολέτα να στηρίζεται στο μπράτσο του. <<Λάμπρο, πάω ως το σπίτι να συνεχίσω τις δουλειές. Θα έρθει και η Θεοδοσία μαζί>> του δήλωσε σιγανά και έδειξε την κοπέλα που αγκάλιαζε την βαφτισιμιά της, τη μικρή κόρη του Τόλια. Ο Λάμπρος ξεφύσηξε. <<Ασημίνα, δεν χρειάζεται να κάνεις τόσα για μας. Θα έχεις πρόβλημα στο τέλος. Ήρθες να δεις τον αγιασμό, αρκεί>>, <<Σταμάτα να αγχώνεσαι για μένα. Πάω να πάρω τη Θεοδοσία>> του ανακοίνωσε και έφυγε από την αίθουσα. Οι μαθητές έκατσαν στα θρανία τους και ο Γιάννος βολεύτηκε δίπλα στην Μπέμπα που του χαμογέλασε πλατιά, μα την αγνόησε. <<Σε πειράζει να κάτσω εδώ;>> τον ρώτησε ευγενικά. Εκείνος σήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. <<Λοιπόν, εγώ είμαι ο κύριος Λάμπρος και θα είμαι ο δάσκαλος σας, όπως ήδη γνωρίζετε. Θα ήθελα να κάνουμε μία πρώτη γνωριμία. Θα μου λέει ο καθένας το όνομα του και σιγά-σιγά θα τα μάθω. Ξεκίνα πρώτος>> είπε δείχνοντας ένα ξανθό αγοράκι. <<Νικόλας Μπούσκος>> απάντησε το παιδί. <<Πολύ ωραία. Εσύ;>> έκανε στη διπλανή του. <<Μαρία Τσιώνη>>, <<Εσύ;>>, <<Κατερίνα Τόλια>>, <<Ωραία>>. Στράφηκε στον Γιάννο, που τον αγνόησε, κοιτώντας τον θλιμμένα. <<Δεν θα μας πεις το όνομα σου;>>, <<Το ξέρεις ήδη>> απάντησε ψυχρά. <<Ναι αλλά πρέπει να το μάθουν και οι συμμαθητές σου, ε;>>, <<Γιάννος Σεβαστός>> απάντησε νευρικά. <<Μπράβο. Πάμε στον επόμενο...>>. Αφού ρώτησε όλα τα παιδάκια, τους άφησε να φύγουν και έγνεψε στο γιο του να περιμένει στο θρανίο του. Έπειτα έκατσε δίπλα του και του χάιδεψε το κεφάλι. <<Γιατί αγοράκι μου είσαι έτσι; Πώς και τι περίμενες να πας σχολείο!>>, <<Δεν θέλω να ξανάρθω. Να μου κάνεις μάθημα στο σπίτι>> απάντησε νευρικά. <<Τι είναι αυτό τώρα; Τι σου έκαναν οι συμμαθητές σου;>> τον ρώτησε καλοσυνάτα. <<Τίποτα. Δεν μ' αρέσει>>. Ο Λάμπρος δαγκώθηκε. <<Ωραία. Σήκω να πάμε στη μάνα σου, να το συζητήσουμε όλοι μαζί. Να ακούσει κι εκείνη τα καθέκαστα, να δεις τι θα σου πει!>> του είπε, κοιτώντας τον στραβά. <<Η μαμά θα μου φωνάξει>> διαπίστωσε. <<Και καλά θα κάνει. ΑΚΟΥ...>>. Τον έπιασε από τους ώμους. <<Δεν αλλάζει τίποτα. Το καταλαβαίνεις; Πρέπει η ζωή μας, να συνεχίστει κανονικά και αυτό θέλει και η μητέρα σου. Εσύ το αγαπάς το σχολείο. Τι σε έπιασε;>>. Το παιδί σταύρωσε τα χέρια του μπροστά στο στήθος και του έριξε μια θλιμμένη ματιά. <<Όλα τα παιδάκια, έρχονται με τις μαμάδες τους κι εγώ είμαι μόνος μου!>> κλαψούρισε παραπονιάρικα. Εκείνος τον σήκωσε στην αγκαλιά του και το παιδί κούρνιασε στο στέρνο του. <<Γίνεται να μην ξανάρθω;>> τον ρώτησε δειλά. <<Όχι, δεν γίνεται. Κι έχεις τόσους ανθρώπους πλάι σου. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να μην έχεις τη μαμά. Και για μένα είναι όμως δεν μπορούμε να σταματήσουμε τη ζωή μας κι ούτε εκείνη το θέλει. Κάθε μέρα, θα ερχόμαστε μαζί στο σχολείο και θα έχεις εμένα. Εντάξει Γιάννο μου;>>. Το παιδί κούνησε το κεφάλι καταφατικά. <<Μπράβο γιε μου. Άντε, πάμε να δούμε τη μαμά τώρα. Θα μας περιμένει>>.