ညီညီလည္းႏွလံုးသားလူပဲ။ ခ်စ္တတ္သြားရင္ သဝန္တိုတတ္လာတာေပါ့။ သူတို႔အနမ္းမွာ သူတို႔စိတ္ေတြေပ်ာ္ဝင္ေန မေနဆိုတာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ပဲသိမွာ။
"ငါ့ခ်စ္သူကငါ့ကိုပဲခ်စ္တာပါ"လို႔ေတြးမိတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ အဲ့တာကိုယ့္ဘက္ကစၿပီးမလံုလာတာပဲ။ သူ႔အခ်စ္အေပၚမွာကိုယ္စၿပီး သံသယဝင္လာတာပဲ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စိတ္ခ်င္း ျပန္နီးစပ္သြားၾကရင္ဆိုတဲ့အေတြးေတြက ညီညီ့ကိုၿခိမ္းေျခာက္လာေတာ့မည္။
"ေဇသုခ.... ညီညီ့ကိုျပန္ေခၚသြားလိုက္ေတာ့"
ေဇက ညီညီ့အနားမွာလာရပ္သည္။ ညီညီ့အေျဖကိုေစာင့္ေနသည့္သေဘာ။ ညီညီလည္း ဒီမွာဘာလာလုပ္ေနမလဲ။ ျပန္ရံုေပါ့။ ဒီႏိုင္ငံကဲ့ကမ႓ာေက်ာ္တစ္ေယာက္မို႔လို႔ လူအာရံုစိုက္ခံရတယ္ျဖစ္ၪီးေတာ့ ဒီရိုက္ကူးေရးမွာ ကိုယ္ကအျပင္လူပဲေလ။
ကားေပၚမွာလည္း ညီညီၿငိမ္ၿပီးလိုက္လာခဲ့သည္။ အေတြးေတြရယ္လို႔ အရပ္ရပ္အဖက္ဖက္ကိုျဖန္႔က်က္ေနၾကၿပီး ဘာေတြေတြးေနမိမွန္းလဲမသိ။ ဟိုေရာက္လိုက္ဒီေရာက္လိုက္။
သက္ျပင္းေတြလည္းဘယ္ႏွစ္ခါခ်မိမွန္းမသိ။ ထိုခ်ိန္ ကားရပ္လိုက္တာေတာ့သိသည္။ တစ္ခုခုဝင္စရာရိွလို႔ေနမွာဟုေတြးမိလိုက္ၿပီး မွန္ကိုေက်ာ္လို႔အျပင္ဘက္ၾကည့္မိမွ အိမ္ႀကီးေတြသာရိွသည့္လမ္းေဘးမွာျဖစ္ေနသည္။ တစ္ဖက္လူဆီမွ ခ်ေလာက္ခ်ေလာက္ အသံေသးေသးေလးေတြလည္းၾကားရသည္။
"ေရာ့ ေန့ခင္းေဆး ေသာက္လိုက္ၪီး"
ညီညီ့ေရ႔ွမွာ လက္ဖဝါးတစ္ခုကျဖန္႔လာသည္။ ထိုလက္ဖဝါးေပၚတြင္ ေဆးအေတာင့္အခ်ိဳ႕ပါသည္။ ဟိုးတစ္ခါေဆးရံုတက္ၿပီးကတည္းက ေန့တိုင္းရက္ဆက္ေသာက္ေနရသည့္ေဆးေတြပင္။ ညီညီမေသာက္ခ်င္ဘူးျငင္းလည္း ေဇကအတင္းတိုက္သည္။
"ေျပာေတာ့ ေရာဂါကေသးေသးေလးဆို။ ေဆးေတြကဘယ္ခ်ိန္ထိေသာက္ေနရၪီးမွာလဲ။ ဟင္း ရင္ဘတ္ထဲကေအာင့္တာမ်ိဳးမရိွေတာ့ပါဘူး"
ညီညီအထြန္႔ျပန္တက္လိုက္ေပမယ့္ ေဆးေတာင့္မ်ားကိုေတာ့ ယူလိုက္ပါသည္။
54 (Zawgyi)
Start from the beginning
