Son Muhafız {Muhafızlar Serisi } Düzenleniyor

20.Bölüm : Benim Küçük Perim

Çırpınışları, göz yaşları birbirine karışırken yardım dileyen sesi bile gitmişti. Acı tüm bedenine işlerken ruhunda da kara bir leke bırakmıştı.

Zangır zangır titreyen bedeni adamın dokunuşlarını ve zevk alan haline tezattı. Küçük kollarıyla ittirmeye çalışması bir işe yaramıyordu.

Titriyordu.

Soğuk kış zamanı çıkarılan kıyafetleri ve şu an bulunduğu durum onu kendinden tiksinmesene neden oluyordu.

Adam geri çekildiğinde kaçacak dermanı da yoktu ki . Adam pantolonunu indirdiğinde bitti sandığı şey daha da korkunç hal almıştı. Gözlerini sıkıca kapattı .

Adam ona yaklaştığında beyni ve algıları artık pes etmişti. Kapalı gözleri açılmadı ve bedeni yere yığıldı. Hala titreyen küçük beden adamın umrunda değildi.

Baygını kız yaklaştığında acı bir haykırış döküldü ağzından ,bedeni ateşle sarılmıştı ve cayır cayır yanıyordu. Zorlukla kafasını çeviren adam kapkara gözlerle karşılaştı.

Ruhu bedeninden ayrıldığında son gördüğüydü kara gözler. O ruh ebediyete kadar Tartarusa hapsedilmişti.

Kara gözlü adam küçük bedeni kucağına alıp yetimhanenin odasına getirmişti. Uyuyan çocuklara dikkat ederek yatırdı ranzanın en tepesine küçük kızı.

Yırtık kıyafetlerini ateşiyle değiştirip pijamalarını giydirmişti. Bedenindeki morluklara hiç bir şey yapamazdı ama ruhunun acısını dindirebilirdi nitekim öyle de yaptı.

Ruhunun kararan yerini bağladı. Bir daha yaşanmadığı sürece unutmasını sağlayacaktı.

Sonra yavaşça ayrılacakken parmağını tutan küçüğün elini yavaşça çekti. Gideceği sırada duyduğu cılız sesin ' baba ' demesi keşke yanıma alabilseydim dedirtti adama.

Küçükken yaşadıklarımız unutulsa da geleceğimizde karşımıza çıktığında hatırlıyoruz.

Çocuklar unutmazlar her şeyi görür ve bilirler.  Buna bizzat ben tanık olmuştum. Sadece eğelenmek ve etraflarında dolaşan kasvetli havayı gidermek için safa yatarlar.

Anlamadıkları için değil , biraz mutlu olabilmek için çünkü büyüdüklerinde ister istemez kendilerini hayatın karmaşası içinde bulacaklardı. Mükemmel olmak ve güçlü olmak istediklerinde yıpranacaklar işte bu yüzden çocukluğumuz önemlidir bizim için.

Çünkü tek mutlu olduğumuz dönemdir.

Bazıları için istisnadır bu durum ve bende ne yazık ki onların içindeydim.

Böyle olmak zorunda değildi ama olmuştu birinin intikamının kurbanıydım ben , birinin acısının kurbanıydım .

Ama kimin ?

Bir bebeğin ruhunu kendi bedenine hapsetmek çok canice ve bir o kadar da vicdansızlık. Kendi çıkarları için kullanmak adiliktir.

Ama tanrılar ve tanrıçalar arasında bu durum söz konusu bile değildir. O yüzden bu halde değil miydim ben ?

Onlar ceza almazlar verirler.