Make Me Feel

Hoofdstuk 4

Als ik op school aan kom en mijn fiets weg heb gezet, ga ik op zoek naar Benjamin. Ik heb hem al veel te lang niet in levende lijven gezien, en het maakt me gek.
Ik slinger mijn rugzak over mijn linkerschouder en loop het fietsenhok uit. Het schoolplein is vertrouwd druk, maar er mist iets. Of eerder gezegd: iemand. Het duurt even voordat ik doorheb wat het is. Tiara en haar groepje is er niet. Tenzij ze binnen zitten, maar ik weet uit eigen ervaring dat Tiara graag bij de ingang van de school zit, zodat ze outfits van schoolgenoten af kan kraken. Ergens mis ik het samen zijn met mensen, aangezien ik een paar jaar niet mee heb gemaakt dat ik alleen was. Zonder Tiara, Melanie, Nina, Felyne, Charlotte en Eva voel ik me kaal. Maar het is ook een goed kaal, want ik kan nu eindelijk nieuwe dingen ontdekken, samen met Benjamin. Over Benjamin gesproken, waar is hij?
Ondertussen ben ik de school in gelopen, en ik heb nog geen glimp van hem gezien. Hij is toch niet ziek?
Opeens voel ik een hand op mijn arm en ik maak een sprongetje van schrik.
"Sorry als ik je heb laten schrikken," zegt mijn lerares Nederlands tegen me. "Hoe gaat het met je, Megan? Ik hoorde wat er allemaal is gebeurd.. Als er iets is waar je over wilt praten, dan ben ik er altijd. Oké?"
Ik knik. "Dank u wel." Mijn ogen dwalen opzij, naar de aula.
"Ga maar gauw naar je vriendinnen. Die zullen wel staan te popelen om je te zien."
Welke vriendinnen? "Oké, tot ziens."
Mijn lerares wandelt glimlachend weer verder.
Ik zucht teleurgesteld omdat ik Benjamin niet kan vinden, en vis dan mijn mobiel uit mijn broekzak. "Hey! Waar ben je? x" stuur ik daarna.
"Bij mijn kluisje :)" stuurt Benjamin terug. Ik glimlach en loop zo snel dat het bijna op rennen lijkt naar zijn kluisje toe. Ik zie hem in de verte al staan. Meteen vult mijn lichaam zich met blije bubbeltjes. Ik sla mijn armen van achter om Benjamin heen en fluister "boe" in zijn oor. Benjamin verstart even, en draait zich dan lachend om. "H-H-Hey M-Megs! I-Ik d-dacht dat je n-n-niet zou k-komen."
Ik sla mijn armen om Benjamins nek en we knuffelen elkaar stevig. "I-Ik heb je g-g-gemist," bekent Benjamin. "H-Het is s-saai zonder jou." Hij drukt zijn voorhoofd tegen de mijne aan en kijkt me met zijn glinsterende, bruine ogen aan.
"Het was ook saai zonder jou. Heel erg," ik druk mijn lippen even tegen die van Benjamin aan, en er schiet een golf elektriciteit door me heen.
Benjamins wangen zijn roze als ik hem loslaat. "Wat heb jij dit uur?" vraag ik.
"W-W-Wiskunde," zegt Benjamin. "Dubbel uur."
"och arme," ik grijns en steek dan mijn tong uit. "Ik heb blokuur kunst!"
Benjamin pruilt. "M-M-Maak me niet j-jaloers."
"Sorry sweetie," zeg ik. "Hebben we een les samen?" We komen erachter dat we in totaal drie lessen samen hebben: Nederlands, Engels en aardrijkskunde.
Als de bel gaat drukt Benjamin snel een kus op mijn voorhoofd, voordat hij met me meeloopt naar de bv lokalen. "V-V-Veel plezier," zegt Benjamin met een glimlach. Hij strijkt even met zijn vingers langs mijn slapen en stopt een pluk haar achter mijn oor.
"Jij ook, met wiskunde."
Benjamin trekt een gezicht. We omhelzen elkaar snel voordat ik naar binnen loop. Meteen word ik overspoelt met de geur van verf, lijm en papier. Ik laat me zakken op een van de krukken en kijk om me heen. Het voelt raar, dat alles hetzelfde is gebleven terwijl ik weg was. Terwijl er een enorme verandering in mijn leven is gebeurd, zijn andere mensen verder gegaan met wat ze deden. Het lokaal ziet er nog precies hetzelfde uit, op wat nieuwe tekeningen na.
"Mensen!" Mijn leraar slaat op het ouderwetse krijtbord om de aandacht te krijgen. "Als iedereen zijn waffel houdt kunnen we gauw beginnen met het nieuwe project. Ja, ook jij Walter. Koppen dicht." Iedereen lacht om Walter, die met grote gebaren een verhaal uitlegde aan zijn vriend die naast hem zit.
"Mooi. Zijn er nog mensen ziek? Ach, Zella is nog steeds ziek. Jammer hoor. En hebben we al iets gehoord van Megan?"
Ik word knalrood en kuch. "Ja, ik ehm, ben er weer."
"Mooi, mooi. Prima," Meneer Vogelaar kijkt glimlachend naar me. "Heb jij iets gehoord van Tiara en Melanie? Die zijn afwezig."
Ik schud mijn hoofd.
"hmm, juist. Oké dan! Waar we vandaag mee gaan starten is portretten maken!"
De hele klas kreunt. "Alweer?" roept een meisje genaamd Stevie. "Meneer dat deden we in de brugklas echt de hele tijd! En om over vorig jaar niet te spreken."
De hele klas begint instemmend te hummen maar meneer Vogelaar houdt zijn hand op. "Dat weet ik, maar we gaan het anders doen dan anders. Jullie kiezen een partner uit en die tekenen jullie na. Maar! Eén lichaamsdeel-" meneer Vogelaar wordt onderbroken door de deur die open gaat. "Ah! Benjamin, welkom jongen. Je hebt toch geen les nu?"
Mijn hoofd schiet omhoog en ik zie dat Benjamin in de deuropening staat.
P-P-Pardon m-meneer," zegt Benjamin met een rood hoofd. "M-Mijn wiskunde viel uit e-e-en ik v-v-vroeg me af o-o-f i-ik m-misschien h-hier mocht b-blijven."
"Natuurlijk! Kom er bij, we zijn net begonnen!"
Benjamin loopt naar me toe en laat zich naast me neer ploffen. Ik kijk hem verbaasd aan en Benjamin grijnst terug. "Hoi," zegt hij. "I-Ik kom je v-vergezellen."
"Wat ik dus wilde zeggen, was dat jullie een portret gaan maken van elkaar. Het hoeft niet levensecht te zijn maar je moet wel kunnen herkennen wie het is. En je maakt één ding dat je leuk vindt aan de ander en die moet er uitblinken."
"dus als je iemands neus leuk vindt teken je een enorme neus?" Riep een meisje door de klas.
Vogelen schudt zijn hoofd. "Een emotie bedoel ik. Dus als iemand veel lacht en dat vindt je leuk, zorg je dat dat op het portret duidelijk is. Gesnopen?"
Ik steek mijn hand op. "Moet je het met potlood tekenen of...?"
"ja. Met grijs of kleur; het maakt niet uit."
Als alle vragen zijn beantwoord keer ik me naar Benjamin. "Zullen wij samen?" vraag ik. Benjamin begint breed te glimlachend. "Oké!" zegt hij opgelucht. Ik pak mijn map, waar alle teken opdrachten van dit jaar in zitten, naar me toe. "Heb je al een idee wat je gaat tekenen?" vraag ik aan Benjamin. Benjamin knippert even met zijn ogen. "Ik heb z-z-zo veel ideeën, a-a-alles aan jou is leuk."
Ik viel hoe mijn wangen warm worden en ik weet niet wat ik moet doen of wat ik zeggen. "Dankjewel," ik glimlach verlegen naar hem.
"Maar j-j-je mag het pas z-z-zien als h-het klaar is!" zegt Benjamin.
Terwijl we allebei klaar gaan zitten, met een a4 papier voor een snelle schets voor ons, denk ik diep na over wat ik ga tekenen. Wat vind ik het allerleukst aan Benjamin? Bijtend op mijn lip kijk ik naar het witte papier voor me. Ik vind het leuk dat hij er altijd voor me is. En zijn stotter vind ik stiekem ook heel leuk. En dat hij kunst leuk vindt. Langzaam borrelen de ideeën in me op. Ik kan hem maken terwijl hij zit te tekenen, en dat er een soort geest naast hem zit en precies doet wat de echte Benjamin doet. Dat is dan de stotter. Tevreden met wat ik heb bedacht ga ik aan de slag. Mijn potlood vliegt over het A4'tje en al gauw staat er een schets van mijn idee. De twee uren vliegen jammer genoeg voorbij, en voor ik het weet gaat de bel.
"Jullie hebben hier drie weken voor! Besteed je tijd goed en werk er thuis aan!" roept meneer Vogelen nog snel voordat Benjamin en ik samen met de rest van de klas het lokaal uit lopen.

's Middags, als ik met mijn fiets in mijn hand naast Benjamin sta, voel ik me helemaal tevreden. Mijn gevoel van eenzaamheid was langzaam weggeëbd, dankzij Benjamin. Als we niet bij elkaar waren, SMS'ten we elkaar stiekem in de les en als we samen waren, hielden we elkaars hand vast onder de tafel en wierpen we elkaar telkens blikken toe.
"G-Ga j-je vanmiddag n-n-nog iets doen?" vraagt Benjamin. Ik wil bijna nee zeggen, maar dan herinner ik me opeens dat ik Sharon en Luna had beloofd om langs te gaan bij Jeremy.
Spijtig knik ik. "Ja, ik moet maar Jeremy toe."
Benjamin klemt zijn kaken op elkaar en glimlacht krampachtig. "Oké, eh, s-s-succes..?"
Ik schiet in de lach. "Er is hier iemand jaloers.. Ik moet alleen kijken of alles oké is."
Benjamin lijkt niet overtuigd dus ik stel voor dat hij mee gaat.
"M-Maar z-ze hebben j-jou gevraagd-d of je het w-wil doen, straks worden z-ze boos als i-ik mee ga," Benjamin zucht even teleurgesteld.
Weer lach ik en ik knijp in Benjamins hand. "Natuurlijk niet, gek! Kom op!"
Samen fietsen we naar Jeremy's huis toe. Ik voel me heerlijk bij Benjamin. Ik lach meer dan ik ooit heb gedaan en ik voel me zo levend! Ik wist niet dat iemand me ooit zo zou laten kunnen voelen. Soms wist ik niet eens meer wat vrolijkheid was, tot ik Benjamin beter leerde kennen.
"is het h-h-hier?" vraagt Benjamin. Hij knikt naar een klein rijtjeshuis. "Ja, ik geloof van wel!" zeg ik, nadat ik het huisnummer heb gecheckt.
We stappen van onze fiets en lopen naar de voordeur. Nadat we hebben aangebeld, doet een vrouw van middelbare leeftijd open. Ze kijkt ons vriendelijk en vragend aan. "Waar kan ik jullie mee helpen?"
"we komen voor Jeremy," zeg ik. "We zijn vrienden van hem."
De vrouw kijkt ons voor een lange tijd aan. "Vrienden?"
"Ja, nou, vrienden van Luna. Die zit nu op Texel en ze hoorde niets van Jeremy nadat hij niet kwam opdagen bij hun afspraakje dus ze vroeg of wij wilden vragen of alles oké is."
Bij het noemen van Luna's naam doet de vrouw de deur open."Oké, kom binnen! Jeremy is boven..." Het lijkt of de vrouw even aarzelt maar dan zegt ze: "Hij is een beetje.. Moe en zo, door alles wat er is gebeurd dus doe alsjeblieft rustig aan."
"Dat is goed, mevrouw," zeg ik.
"het is de tweede deur van links!" Zegt ze nog gauw, voordat ze weer verdwijnt. Benjamin en ik kijken elkaar even aan, en dan gaan we naar boven. Voor de tweede deur van links blijf ik even staan.
"Je weet toch dat hij blind is?" fluister ik heel zacht. Als Benjamin knikt klop ik aan.
"Mam, hoe vaak moet ik nog zeggen-"
"Ik ben Megan. Met Benjamin," val ik hem in de reden.
Het is even stil.
"Mogen we binnenkomen?"
"Ehm."
Ik wacht het antwoord niet af maar doe de deur open. En daar, op het bed zit een jongen met bruin haar. Zijn hoofd is gebogen en hij kijkt niet op.
"Hey!" zeg ik. "Ik ben dus Megan en Benjamin is hier ook. Luna vroeg-"
"Luna?" Jeremy tilt zijn hoofd op en ik snak naar adem.

[a/n Wat is er met Jeremy ? 😨😥]