ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းႏွစ္ခုထိကပ္သြားၾကၿပီ။
လိုလားေသာအနမ္း ရင္ခုန္ေသာအနမ္း ျဖစ္ၿပီး ခ်စ္သူဘဝရဲ့ပထမဆံုးအနမ္းပင္ျဖစ္ေလသည္။ နမ္းမဝလိုက္တာ။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကခ်ိဳလိုက္တာ။ ထိကပ္ရတာကိုသေဘာက်လိုက္တာ။ သက္ထင္ရင္ထဲမွာခံစားခ်က္ေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခုထပ္ထပ္တိုးလာေနေတာ့သည္။
အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ နမ္းရိႈက္ၿပီးသည့္ေနာက္မွာ မ်က္ႏွာႏွစ္ခုျပန္ခြာလိုက္ၾကသည္။ ေလယာဉ္ခ်ိန္နီးၿပီေလ။
"ခုနက ကိုယ့္ကိုဘယ္လိုေခၚလိုက္တာ ျပန္ေခၚေပးၪီး"
"ကိုလို႔ေခၚတာေလ။ မႀကိဳက္ဘူးလား"
"ႀကိဳက္လို႔ျပန္ေခၚေပးခိုင္းတာေပါ့ အသည္းမြခ်ိေလးရဲ့။ အရင္ကေတာ့ေၾကာက္လွပါခ်ည္ရဲ့ဆိုၿပီး ခုခ်စ္သူျဖစ္ကာမွဟိန္းလားေဟာက္လားနဲ႔ မေျပာရဲတာကိုမရိွဘူး"
"အဟင္း....ကို ကို ကို ရၿပီလား"
"အာကြာ....မခြဲခ်င္ေတာ့ဘူး။ ခုမွ ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီးကာစပူပူေနြးေနြးကို ခြဲရေတာ့မယ္"
"ဖုန္းနဲ႔အၿမဲတမ္းေျပာၾကမယ္ေလ"
"လူခ်င္းေတြ့ရတာေလာက္အလြမ္းေျပပါ့မလား"
"အာ့ဆို ကိုပဲခဏခဏလာခဲ့ေပါ့"
"အင္း....ကိုယ္ပဲကိုရီးယားကိုခဏခဏလာခဲ့မယ္။ ခ်စ္တယ္....ညီ"
အကို႔အသံကတျမတ္တႏိုးေလး။
"ခ်စ္တယ္ ကို"
ညီညီရင့္ထဲမွာ အခ်စ္ေတြ ပူေနြးသည္းပြတ္ကာလိႈက္ေနသည္။ အမွန္တိုင္းဆို အစ္ကို႔လိုပဲမခြဲခ်င္ဘူး။ ခ်စ္ရသူရဲ့မ်က္ႏွာေလးကိူ ထပ္ျမင္ခ်င္ေနေသးတယ္။ ညီညီ့မွာ ညီညီ့ကိုျပန္ျမင္ခ်င္ေနမယ့္ ပရိတ္သတ္နဲ႔ အခက္အခဲရင္ဆိုင္ေနရတဲ့မန္ဘာေတြသာရိွေနေသးတဲ့အတြက္ ျပန္ကိုျပန္ရမွာ။ ခဏေတာ့ခြဲၾကရမွာေပါ့ ကိုရယ္။
..........
ကိုရီးယားကိုျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကုမၸဏီကိုအရင္ဝင္သည္။ မန္ဘာေတြကစတူဒီယိုအခန္းထဲမွာ ေလ့က်င့္ေနၾကသည္။ တစ္လေတာင္ခြဲခဲ့ရသည္မို႔ ညီညီ့ကိုလည္းျမင္ေရာ ဝိုင္းဖက္ၾကေလသည္။
46 (Zawgyi)
Start from the beginning
