Een koffer vol verhalen

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand

Toen ze in de spiegel keken, waren ze niet voorbereid om een ander gezicht te zien dat naar hen terugkeek. Toch slaagde geen van beide erin om hun ogen van het gladde oppervlakte af te wenden. Het was alsof ze gevangen waren door de blik die terug staarde, een blik die ze maar al te goed kenden maar die niet die van hunzelf was. Ze slikte terwijl ze haar hand uitstak naar hem maar Jonas slaagde er niet in om naast hem te kijken. De spiegel hield hem gevangen en de jongen voor hem grijnsde naar hem. Pas toen Amari haar hand tegen zijn been stootte slaagde hij erin om de hare vast te nemen. Hij wist niet wie zij in de spiegel zag maar de stevigheid waarmee ze zijn hand vasthield voorspelde niet veel goed. Zijn voeten waren aan de grond gelijmd en zijn hart leek te kloppen in zijn keel. Hij wist dat het een slecht plan was geweest om in de spiegel van de Koningin te kijken waar ze zo mee geobsedeerd was. Er gingen al langer verhalen rond en mede daarom had Jonas erin gekeken. De verhalen vertelde immers over roem en macht die je kon krijgen, al je moest doen was kijken. Vanaf zijn eerste blik in de spiegel wist Jonas echter dat hij gedoemd was. De jongen voor hem was hij niet maar de jongen die hij altijd al had willen zijn. Met een grijns op zijn gezicht draaide zijn spiegelbeeld zich weg en liep deze weg. Jonas zelf zou blijven staan, hij was gevangen in de spiegel zelf.

Aantal woorden: 265

And then inzending voor de flash fictie!