კანდიდატი (დასრულებული)

🖤1💜

მესმის როგორ შიშხინებს წყალი ჩემს ქვემოთ,როგორ ეხეთქება კლდეს და გაჰყვირის ,რაღაც ამოუცნობს,ქარი ჰქრის ,კიდევ უფრო აჩქარებს დინებას,ფეხები თავისით მოქმედებს მევერც კი ვგრძნობ ,ვერ ვიაზრებ როგორ მიიწევს წინ და წინ,როგორ ვეყუდები კლდის პირას და გავყურებ უსაზღვრო ჰორიზონტს,ქვემოთ არ ვუყურებ წყალს,თითქოს არც არსებობს,თითქოს მხოლოდ ზეცაადა ახლა გავფრინდები,ფრთები იშლება როგორც სიზმარში,როგორც ჩიტი მინავარდობს ღრუბლებში,ხელებს ვშლი და ვეშვები,მაგრამ ყველაფერი სიზმარი როდია ,მივიწევ უსასრულობისკენ და მხოლოდ ერთი რამ მიმყვება თან
-ჯონქუქ არა,,,............-მესმის მისი ხმა ,ისევ ისეთი ხავერდოვანია

2 წლის წინ
სხეული მეწვის კუნთები ლამის გაიხლიჩოს და სისხლმა ფანტანივით გაასხას,ორგანიზმს სიმწრით ვინარჩუნებ რომ ქვემოდან შენთებულ სანთლებს არ დავემხო, მკლავები მიკანკალებს ფეხები აღარ მემორჩილება,წელი ქვემო ჩამდის,უფროდა უფრო ვგრძნობ ცეცხლის ალს ,ჩემს მუცელზე
-რა საცოდავია,მამა ამასაც ვერ უძლებს ეს სხვა ვარჯიშებს როგორ აიტანს-როგორ მინდა ის ენა ამოვგლიჯო და მისთვალწინ ამ ცეცხლში დავწვა,მასსაც სისმოვნებიდ დავთუთქავდია ახლავე და ამ წამს,
-გეყოფა ჯონქუქ საკმარისია ადექი-მკაცრად მომმართავს თავზე წამომდგარი მამა,სიმწრით ვიწევი,ლამის ვეცემი მაგრამ ვახერხებ თავის მოთოკვას როგორც კი უკან ვბრუნდები მის დამცინავ მზერას ვეჩეხები,მამა აქ არიყოს ვიცი რასაც ვუზამდი მაგ გველის ნაშიერს,მეზიზღება საცოდავი არსება
-ძალიან სუსტი ხარ ჯეონ ,ასე არგამოვა,უნდაგაძლიერდე
-ჩემს მაქსიმუმს ვცდილობ მამა,
-კი როგორ არა,არც მიკვირს მეტი არც შეგიძლია
-მოკეტე გველეშაპო -ვეღარ გავუძელი და მისკენ წავიწიე მაგრამ ძლიერმა სილამ შემაკავა
-როგორ ბედავ,გაუზრდელო,შენს უფროს ძმაზე ხელს როგორ წევ,მითუმეტეს ჩემს თვალწინ,1კვირა საჭმელი არგეღირსება ლაწირაკო
-მაპატიეთ თქვენოუდიდებულესობავ,გთხოვთ -კარი ცხვირწინ ამიკეტა თავად კი ყურადა არ იგდო ჩემი თხოვნა
-ეჰ არა ჯონქუქ შენგან მხოლოდ ჩექმების მხეხავი თუ გამოვა,-ისევ ეს ამრეზი არსება
-მოკეტე თეჰიონ,ყელში ამომიხვედი,ერთ დღეს შენზე ძლიერი გავხვდები და ადგილს მიგიჩენ ,მერე შემევედრები დაგინდო
-რაო რას ვიზამო?-ამაზრზენად ახარხარდა,-წარმატებები ძამიკო-უხეშად წამომარტყა ხელი მხარზე და ოთახიდან გავიდა,როგორ მინდ აის ხელი მივამტვრიო ,მაგრამ კიდევ ვერ დავიმძიმებ თავს,ბრაზის და ზიზღის გამონთხევის ერთადერთი გზა ვარჯიშია,კუთხეში მიგდებულ ნაჭრის გროვას ვწვდები და ხელებზე ვიხვევ,ხის გამოკვეთილ მორს მთელი ძალით ვურტყავ,ერთი, ორი ,სამი,ვგრძნობ ძვლები მიტყდება,ისევ სისხლით ვითხვრები ეს არც პირველია და არც უკანასკნელი,თუმცა ამტანი ვარ არაუშავს,როგორ შეიძლება არ ავიტანო ამ ხის ადგილას იმ მათხოვარ თეჰიონს წარმოვიდგენ,წარმოვიდგენ როგორ ვუმსხვრევ ყბის ძვლებს ყოველი დარტმით,საშინლად მსიამოვნებს,ყოველი მტკინვეული დარტყმა,უდიდეს ადრენალინს მანიჭებს
-ღმერთო ჯონქუქ შეჩერდი, შვილო რას აკეთებ -დედა ოფლისგან დასველებულ მკლავებზე მექაჩება
-წადი მაცადე დედა,წადი
-არა ჯონქუქ ,რას გევხარ ეს რა ჯანდაბაა,ასე გინდა საქმე მოაგვარო თავის მოკვლა გინდა სულელო ბიჭო
-დედა
-გაჩერდი -მისი ხმა მკაცრია ძალიან მკაცრი
-მაპატიეთ თქვენო აღმატებულებავ-არც ვუყურებ ისე ვვარდები ოთახიდან ,მესმის გამოძახილი დედას მაგრამ არვაქცევ ყურადღებას,ცივი ქარი კიდევ უფრო მაგრძნობინებს სიცივეს,მიუხედავად იმისა რომ მთელი სხეული მიხურს,სასახლეში გიჟივით ვვარდები,მსახურები უკან მომდევენ მაგრამ არც მათ ვაქცევ ყურადღებას,ჩემს ოთახში შევარდნილი კარს ვკეტავ და საწოლზე ვეხეთქები,ბრაზ მორეული ვერ ვაკონტროლებ თავს და ბოლოხმაზე ვუშვებ ღრიალს

--------‐-------

ესეც პირველი თავი🤣💜