Η Ανατολή στη Ζωή μου

1ο Κεφάλαιο

Και ναιιι. Έφτασε επιτέλους η ώρα να σας πω και την δική μου ιστορία. Μια αρκετά μεγάλη ιστορία με πολλά δάκρυα, λύπη, θυμό και φυσικά έρωτα. Όπως πολύ σωστά καταλάβετε το πάθος και έρωτας κυριαρχούν αλλά όχι μόνα τους. Μακάρι, ολα μου τα προβλήματα να αφορούσαν αγόρια, σχέσεις κλπ. Αλλά εμένα η ζωή μου έπαιξε πολλά παιχνίδια.

Με λένε Ελβίνα (ξέρω περίεργο όνομα), είμαι 17 χρονών και όπως πολύ σωστά καταλάβετε είμαι στη Β' Λυκείου. Μένω στην Αθήνα μαζί με τους γονείς μου και την μικρότερη μου αδερφή.
Σε εμφάνιση τίποτα το ιδιαίτερο μην φανταστείτε. Είμαι μια κοπέλα 1.70 στο ύψος οχι και πολύ ψηλή, στα 60 που πίστεψε με δεν είναι πολλά για το σωματοτυπό μου, καθώς έχω ιδιαίτερα πλούσιο στήθος. Παρόλα αυτά οχι και πολύ γυμνασμένη, γιατί μισώ το γυμναστήριο και έχω πληρώσει και αρκετές συνδρομές σε διάφορα κατά καιρούς αλλά αποδείχθηκε μεγάλη αποτυχία στο να πάω εν τέλει...
Έχω τελείως ίσια καστανά μαλλιά που φτάνουν μέχρι λίγο κάτω από τους ωμους, αν και θα ήθελα πολύ να τα βάψω ένα σκούρο κοκκινο αυτό του κρασιού και καστανά μάτια (όπως και οι περισσότερες κοπέλες), τα οποία όταν δακρύζω παίρνουν μια ελαφριά απόχρωση του πράσινου, μπλεγμένο με το καφέ. Θα προτιμούσα να είχα μόνο πράσινα μάτια αλλά τι να κάνουμε. Τέλος, το δέρμα μου είναι αρκετά λευκό όχι τοσο σαν γάλα αλλα αρκετά λευκό για να με κάνει να κοκκινίζω το καλοκαίρι.
Παρόλα αυτά ενώ τόσο απλή γίνομαι στόχος και αυτό κυρίως εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν έχω γούστο στα ρούχα. Όπως και μου λένε. Για να σας δώσω να καταλάβετε κάθε πρωί δημιουργώ έναν μικρό χαμό στη ντουλάπα μου, καθώς τα ρούχα μου είναι τα περισσότερα μαύρα και δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Σας μιλάω για μάχη κάθε μέρα για να βρω πιο μαύρο μπλουζάκι θα βάλω συνήθως με φόρμα η κολάν.

Αφού σας είπα λίγα πράγματα για μένα ας ξεκινήσουμε με την ιστορία. Έτσι και αλλιώς θα με γνωρίσετε καλύτερα μέσα απο αυτή.

Πρώτη μέρα σχολείου. Η μέρα όπου όλοι αγανακτούν, καθώς είναι το ξεκίνημα ενός ακόμα νέου έτους γεμάτο πρωινά ξυπνήματα και πολύ διαβασμα, αφού φέτος θα δηλώσουμε και τις κατευθύνσεις μας. Εγώ παρόλα αυτά ανυπομονώ κάπως. Μπορεί μεν να γίνομαι στόχος για μερικές παρέες όπως σας είπα αλλά πίστεψε με το προτιμώ από το να κάθομαι σπίτι. Και δυστυχώς επικρατεί πόλεμος.
Πλησιάζω διστακτικά την αυλόπορτα, όπου και με περιμένει η μοναδική μου φίλη, η Ειρήνη. Ξαφνικά, βλέπω μια Ειρήνη, που με εντοπίζει και τρέχει κατά πάνω μου κάνοντας μου μια τεράστια αγκαλιά.
Την Ειρήνη την θαυμάζω πολύ. Είναι μια δυναμική κοπέλα με ιδιαίτερο στυλ, καθώς έχει κατάμαυρα μαλλιά με μικρές τούφες βλαμμένες στο χρώμα της φωτιάς. Έχει πολλά σκουλαρίκια στα αυτιά αλλά και στη μύτη της. Αλλά αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι η προσωπικότητα της, αφού δεν διστάζει να μιλήσει και να βάλει τον άλλον στη θέση του και αντιμετωπίζει κάθε δύσκολη κατάσταση με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα μέχρι να βρει λύση. Όχι σαν και μένα.

"Ελβινάκιιιιιι μουυυυ!!!! Πόσο μου έλειψεεες!!" είπε τσιρίζοντας κυριολεκτικά μέσα στο αυτί μου.

"Καλημέρα και σε σένα Ειρήνη μου!!! Τι κάνεις; Έχουμε πολύ καιρό να μιλήσουμε"

"Και ποιος φταίει για αυτο;" με ρώτησε με επικριτικό βλέμμα "αφού χάθηκες όλο το καλοκαίρι, μόνο 2 φορές βγήκαμε στους 3 μήνες των διακοπών".

"Έλα βρε Ειρήνη μου μη θυμώνεις αφού ξέρεις την κατάσταση μου" της λέω με απολογητικο ύφος. "Υπόσχομαι να επανορθώσω".

" Το καλό που σου θέλω αν και έχω σκεφτεί κάνα δυο πραγματάκια που μπορείς να κάνεις, για να εξιλεωθείς" μου λέει με πονηρό χαμόγελο.

"Ωωωχχ" της κάνω. "Τι έχεις πάλι στο νου σου; Δε θες να έχουμε μια ήρεμη σχολική χρονιά;"

"Μπαααα" μου λέει βάζοντας το χέρι της πάνω απο τους ωμους μου. "Αντε πάμε μέσα δεν θα την βγάλουμε εδώ. Ξεκινάει και ο αγιασμός σε λίγο" μου λέει και κατεθυνόμαστε στο προαύλιο του σχολείου, ευχόμενη σε μια ήσυχη χρόνια, χωρίς να γνωρίζω τι μου επιφυλάσσει η μοίρα.