De weddenschap

Hoofdstuk 12: De vermoeidheid slaat toe

Hoofdstuk 12: De vermoeidheid slaat toe

'Ga je het me nu nog vertellen?' Ellis schoof zenuwachtig op haar stoel heen en weer, iets wat ze al de hele middag zat te doen. Dat deed me er helaas aan herinneren dat de stoelen maar van plastic waren en dat het vreselijk zat, zeker na een nacht waar je amper in geslapen had. Nadat ik na een lange tijd dan toch in slaap gevallen was, ben ik nog zo'n vier keer wakker geworden en als dat nog niet erg genoeg was, begon ik weer te piekeren. Verrassing.

'Ja, ik doe het zo meteen,' antwoordde ik daarop terwijl ik een slokje van mijn flesje water nam. Ik checkte mijn mobiel voor de 836ste keer en zuchtte. 'We moeten alleen nog even wachten op Dan, anders moet ik het verhaal weer twee keer vertellen,' zei ik, 'en ik ben moe.'

'Je zegt al de hele ochtend dat je het me ''zo meteen'' zou vertellen. You little liar. Ik ben écht benieuwd wat er gebeurd is, waarom gebeuren zulke dingen toch altijd als ik er weer niet bij ben? Dat is echt weer zo typisch.' Ze nam even een adempauze en ging toen verder met ratelen, haar mond bewoog als een Olympische atleet op en neer. 'Wat kan er nou gebeurd zijn? Je weet toch wel dat het niet telt als je hem al gezoend hebt he? Ach ja, dat is toch niet het geval! Jullie hebben, of hadden, nog niet eens echt gepraat.'

Toen ze eindelijk klaar was met haar monoloog keek ze me aan met een opgetrokken wenkbrauw en getuite lippen. Ze speelde met haar knoopjes van haar blouse en mijn blik gleed dat toch maar snel over haar outfit. Ik bleef natuurlijk wel een meisje en ik was ergens nog altijd geïnteresseerd in kleding. Ze had overigens een witte blouse aan en een donkere skinny jeans met een hoge taille.

Mijn veronderstelling was dat ik nu moest reageren dus trok ik mijn mond open in een slow motion beweging. 'Ik denk,' zei ik, 'dat je te veel energiedrank gedronken hebt. Ik beloof het je dat ik je het nog voor de middag ten einde komt zal vert-', ik onderbrak mezelf, 'kijk eens daar. Daar is Dan, dus kan ik het nu bijna gaan vertellen.' Er stond een glimlachje gelukkig te zijn op mijn gezicht. Waarom het was, wist ik niet. Het kon zijn om Ellis' gezicht of het kon zijn aan de gedachte hoe ze zo meteen zouden reageren. (Of het kon zijn omdat ik aan Julian dacht, maar die gedachte probeerde ik op zijn minste een beetje te verdringen.) Of door een andere reden.

'Dames,' zei Dan en plofte op de stoel naast ons neer, hij zag er nogal redelijk nors uit. Hij zette zijn brooddoos en een flesje water met zo'n harde klap neer op tafel, dat ik een halve meter de lucht in sprong en voor heel even begon te vrezen dat de tafel zou breken. Wat natuurlijk een achterlijke gedachte was.

'Gaat alles wel?' vroeg ik ietwat bezorgd. Normaal was hij nooit zo geïrriteerd.

'Alles ging prima totdat ik Nathalie in de gang zag voorbij paraderen en alsof dat nog niet erg genoeg was, stopte ze nog even en begon ze zich belachelijk tegen me aan te vleien.' Hij stak zijn armen als tegen van overgave in de lucht. 'Verschrikkelijk, ik heb volgens mij echt een ongediertebestrijdingsmiddel nodig.'

'Ongedierte is het nou ook weer niet.'

'Nee, je hebt gelijk. Deze is nog veel erger.'

'Touché,' zei ik op een droge manier.

'Mooi dat je het nu goed maakt hoor, Dan. Ik snap best dat Nathalie irritant kan zijn, maar nu hebben we belangrijkere dingen aan ons hoofd. Alexis gaat ons namelijk een verhaaltje vertellen over wat er gisteren gebeurd is.' Ze stak haar handen enthousiast in de lucht en glimlachte. 'Eindelijk! Ik wacht al eeuwen!'

'Wat was er gisteren? En Ellis, volgens mij heb je echt te veel energiedrank gedronken,' zei Dan waarop onze lieve, overactieve vriendin met haar ogen draaide.

Ik leunde een beetje naar achteren in mijn alles-behalve-comfortabele stoel en nam mijn flesje water in mijn handen waaraan ik begon te prullen. Ik was niet zo'n pro in verhalen vertellen, dan begon ik altijd met flesjes water, bijvoorbeeld, te... tja prullen dus. Voor ik begon met mijn verhaal keek ik nog snel de kantine rond en stelde nogmaals vast dat er geen Julian te zien was, zelfs niet aan zijn vaste tafeltje. Waarschijnlijk was hij aan het spijbelen, misschien omdat het gisteren ook voor hem zo laat was geworden of misschien omdat hij wel met dat kreng aan het afspreken was. Sorry, zulke woorden zou ik niet mogen gebruiken voor het geval dat er kleine kindjes gedachten konden lezen.