"ရား ရား....မင်းတို့ကကိုရီးယားလိုပြောကြလေကွာ။ ငါတို့နားမလည်ဘူး"
"မပြန်နိုင်ဘူး။ မင်းဘာသာပေါပေါ မပေါပေါ ငါ့အလုပ်ကဒီမှာ"
"မင်းစကားကိုမင်းတည်လေ"
"မင်းကမှဘာဖြစ်နေတာလဲ။ ငါကစနောက်ပြီးပြောလိုက်တဲ့စကားတစ်ခွန်းကို ဘာလို့အထအနကောက်နေရတာလဲ။ ငါရောက်လာတာကဘာဖြစ်နေလို့လဲ။ မင်းတို့အဖွဲ့အတွက်ငါ့ထက်ပိုသင့်တော်မယ့်သူရှိသေးလို့လား။ ရှိရင်ပြ"
ဇေ့အသံတွေမှာလည်း ဒေါသတွေပါနေတာ။ ထွက်မှာပေါ့။ ရှေ့လျှောက် ကိုယ်ကအကောင်းဆုံးစီမံခန့်ခွဲပေးမှာ။ ညီညီ့အနားမှာနေပြီး စောင့်ရှောက်ပေးရမှာ။ ဒီစေတနာတွေကိုနားမလည် ကြိုတောင်မကြိုဆိုနိုင်ပဲ မြင်ရုံနဲ့ဘာလို့ပထုတ်နေရတာလဲ။ စိတ်တိုလိုက်တာ။
"ရှိတယ်....အများကြီးရှိတယ်လို့ပြောပြီးပြီလေ။ အဲ့လောက်အားနေရင်တခြားအဖွဲ့မှာသွားလုပ်။ ငါကတော့လက်မခံဘူး)
"ဒါဆိုမဲခွဲကြည့်လေ။ ငါကဒီမှာဆက်နေသင့်လားမသင့်လား"(ကိုရီးယားစကားဖြင့်)
"ဘာလို့မဲခွဲမှာလဲ"
"ခွဲရမှာပေါ့။ အဖွဲ့ဖြစ်နေတဲ့အတွက် တစ်ယောက်ချင်းစီရဲ့ဆန္ဒကအရေးကြီးတယ်"
"ငါကတော့နေစေချင်တယ်"
အကြောင်းရင်းကိုမသိကြပေမယ့် အယောင်ယောင်အနနနဲ့ဝင်မဲမေးကြလေသည်။
ထယ်ဆော့ကအရင် မဲပေးသည်။ မဆိုင်းမတွပင်ကျန်လေးယောက်ကပါ ဇေ့ကိုနေစေချင်သည့်ဘက်ကမဲပေးကြကာ ငါးမဲတစ်မဲနှင့် ညီညီရှုံးသွားသည်။
သူနိုင်သွားလို့ ထေ့ပြီးကြည့်နေတဲ့မျက်လုံးတွေကိုလက်ညိုးနဲ့နှိုက်ပစ်ချင်တာ။ သူပင်ပန်းမှာစိုးလို့ ကိုယ်ကပြောတာကို။ ကြားထဲအားရင်အားသလိုမေမေက အလုပ်တွေလှမ်းလှမ်းပေးနေမှာသိတယ်။ ညီညီတို့သားအမိနှစ်ယောက်ကြားမှာ ညပ်ပြီးပင်ပန်းမှာစိုးလို့ စေတနာနဲ့။
သူ့ကိုပဲကိုယ်ကမနေစေချင်တာတဲ့လား။ သူရှိနေရင်ကိုယ်ပိုတောင်လုံခြုံသေးတယ်။ မနေစေချင်စရာလား။
41 (Uni)
Start from the beginning
