Vase of Ashes (Ongoing)

II

“S-si Izach‚ ang iyong kapatid... Nawawala!” Hagulgol ni mama.

“We will not going back to our room‚ until we found your brother‚ understood?” Utos ni papa sa'kin gamit ang galit na tuno.

Humihikbi din si Ezekiel na hawak-hawak ni papa‚ di nya ako nililingon.

I nodded as an answer. Ba't parang kasalanan ko... I shok my head. Nope‚ you're just overthinking‚ Zar!

It's almost midnight‚ but still... We didn't see any shadows or body of Izach. My brother.

Nakatulog na si Zekie‚ sa likod ni papa kaya naisipan ni papa na pa uunahin nalang sina mama at Ezekiel sa room na tutulogan namin‚ pero umiling si mama. Ayaw nyang magpahinga ga’t di nya nakikita kapatid ko. Siguro kong hindi ako humiwalay... Siguro lang. Walang mangyayaring ganto.

“P-pano pag andoon lang si Izach‚ hinahanap ang kwarto o susi habang walang ilaw‚ kaya sya humiwalay... B-baka naghihintay na sya doon—”

“Kong di lang siguro sa katigasan mong lumayo‚ siguro di tayo aabot sa ganto!” Putol ni papa sa mga pinagsasabi ko. Kaya nagising si Ezekiel at umiyak ng malakas at lumapit sya at yumakap kay mama.

“B-baka lang naman po—” Naputol na naman pagsasalita ko ng tinulak ako ni papa kaya napa-upo ako sa buhangin.

“Magpapalusot kapa sa katangahan mo!” Sigaw ni papa sa'kin kaya may mga tao nang nakatingin sa'min.

“P-pakinggan nyo naman po ako...” Pinipigilan kong huwag humikbi habang nakayuko.

Di ko alam kong kaya ko pang bumangon dahil sa mga matang nakatingin sa amin. Panong naging kasalan ko? Di ko naman sila kasama. Ako lang mag isa... Hindi ba't sila kasama ni Izach bago sya nalawa! Gusto kong isabi ’yan sa kanila pero parang magiging mali ko lang lahat at lalo lang kaming agaw eksina sa mga narito.

“Pakinggan?!” Sigaw ni papa at tumawa ng mapait. “The last time we did... We've lost your brother! Now. Pakinggan? San mo ba nilagay utak mo? Sa bato? Sa cellphone? Naiwan sa daan?—”

“Tama na!” Singit ni mama habang humahagol-gol at napa upo sa buhangin katulad ko. “H-hindi nya alam...” Iling ni mama habang humahagol-gol “Hindi nya alam...”

“Maaaaa!” Iyak ni Ezekiel at niyakap si mama.

Gusto ko na ring umiyak. Pero parang kasalanan ko‚ parang pinutulan ako ng karapatang maging parte ng pamilyang ito. Anong hindi ko alam?! Ba't parang wala akong alam sa pamilyang ito!

“Tangina!” sipa ni papa sa buhangin kaya natalsikan ako.

“A-anong di ko alam... Saang parte ang hindi ko alam...” Sambit at tuluyan ng naiyak. “Ipaalam nyo naman sa'kin‚ oh! Para hindi na ako nagiging mukhang tangang sinisisi ko sarili ko sa di ko naman alam ang naging kasalan ko!” Sigaw ko habang umiiyak kaya mas lalo kaming napapalibotan ng tao.

May lumapit na guard sa mga tao at pinapakausapan‚ at pinapa-alis at pinapa-patay ang mga cellphone na naka totok sa'min. Ayaw sumunod ng mga tao kaya lumapit na sya sa'min.

“Ma’am‚ Sir‚ mawalang galang na po. Pwede nyo bang ipa alam‚ oh pag-usapan sa privadong lugar na kayo-kayo oh tayo-tayo lang nakaka-alam para naman po mabawasan ang chimisan‚ at para maka-tanggal ng problema sa resort.” Paki-usap ng manong.

“No‚ sir. We're leaving." Sagot ni papa kaya napa-angat ng tingin si mama at nagtataka.

“Pa!” Reklamo ko habang nanunubig parin ang dalawa kong mata. “We’re not gonna leave here without Izach! Sabay tayong pumunta dito... Kaya sabay-sabay tayong aalis! Anak mo sya‚ anak mo kami... Ba't hayaan mo lang na may mawala. Binou nyo kami!”

Napayuko ulit si mama ay humagolgol.

“We?” He tsked. “Who told you that you're still belong in this family? You are free. Yan naman hiningi mo diba? Freedom! Dahil pinapako ang sarili mo sa mga iniisip mo tungkol sa'min na hindi naman totoo! Kinukulong mo lang sarili mo sa magulo mong utak kaya iniisip mo na walang kang kawala! You can go and do what you want! Go! You're not belong in this family anymore unless... babalik ka... kasama kapatid mo.That's your consequence.”

Sabay talikod at hinila nya sina mama at Zeck. Walang nagawa si mama kundi umiyak at sumunod. Now my family's broke apart. Ba't ganon lang kadali sa kanilang hayaan si Zach‚ na nawawala... Anak nila kami.

Ano ba kasing kasalanan ko?! Parang tangang tanong ko sa sarili ko. Naging blurred na sila sa paningin ko habang lumalayo sila sa'kin. Panay parin ang iyak ko habang tinataboy na ng guard ang mga tao bago sya lumapit sa'kin.

“Kuya... Tulungan mo naman ako...” pagmamaka-awa ko.

“Sorry‚ ma’am‚ gusto ko sana kaso binalaan ako ni sir na ikaw daw tatapos aayos sa kasalanan na nagawa mo para daw matoto kayo. Sorry po talaga.” Aalis na sana sya ng pinahinto ko sya.

“Alam nyo ba ang kasalanan ko?” Tanong ko habang humikbi. “Pakisabi naman, oh... Di ko kasi alam...” Lalo akong umiyak ng naglakad lang sya palayo.

Everything's falling apart. Lahat sila naiwan ako. Si Zach. Saan na kami pupulutin...”

Iyak lang ako ng iyak gang naubos ako.

Malapit ng sumikat ang araw‚ para parin akong tangang naglalakad kakahanap sa kapatid ko. Natatawa ako sa sarili ko. Para akong baliw. Kinapa ko ang cellphone ko para tatawag sa police para tulungan akong hanapin ang kapatid ko. Pero nalimutan kong natapon ko na pala sa dagat yong panay iyak ko.

Madaling araw pa lang. Di pa sumikat ang araw. Di pa tapos. Nauuhaw ako kaya gusto kong bumalik muna sa room namin.

Nasa pinto na ako ng maalala ang sinabi ng papa ko.

“You're not belong in this family anymore unless... babalik ka... kasama kapatid mo.That's your consequence.”

I smiled bitterly and my tears started to fall again. Sorry dahil matigas ulo ko. Sorry gusto kong masunod lagi mga gusto ko. Sorry... Mga salitang di ko maibuga dahil di naman makatulong yan para maibalik kapatid ko.

Umalis nalang ako at nagsimulang maglakad. Napahinto ako nang may marinig akong hagolgol ng lalaki. Familiar ang boses na yon kaya pinuntahan ko.

Nakatayo ako sa malayo at gusto ko syang lapitan at yakapin pero natatakot ako. Natatakot ako na lalo syang mahihirapan kong ang gusto ko na naman susundin ko. Maybe this time... Susundin ko na gusto nila. Gusto ni papa na lalayoan ko sila at babalik pag kasama ko na kapatid ko...

Nakita ko si papa umiyak habang nakaluhod. Yakap-yakap ang isang litrato. Umiyak sya sa may kahuyan sa likod ng hotel. Pero nakatago ako sa damohan para di makita.

“Izach‚ anak.... Patawad...” Paki-usap nya sa litrato. “Sorry‚ dahil pabaya si papa‚ ha? Sorry kong hinayaan ka ni papa umalis papunta sa direction ni ate kahir hindi sya nakatingin sa direction natin kagabi bago namatay ang ilaw... Sorry... Anak‚ patawarin nyo ako... Ang sama kong ama... Nawala ko kayong dalawa...”