"ေၾသာ္ .... အဖြဲ႔နာမည္ကဘာတဲ့လဲ"
"FLASH တဲ့"
"မင္းက စီနီယာျဖစ္သြားၿပီေပါ့။ အတန္းေဖာ္ဆိုေတာ့မ်ားမ်ားဂရုစိုက္ေပးလိုက္ပါကြာ"
"ဟုတ္"
ထယ္ေဆာ့ ပုခံုးေလးကိုဖက္ရင္း လက္ထဲကဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ဆီလွမ္းၾကည့္မိသည္။ ငါးေယာက္။ အဖြဲ႔ဝင္ငါးေယာက္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကခက္ခက္ခဲခဲ ပြဲၪီးထြက္ခဲ့ရတာမို႔ ပြဲၪီးထြက္လာသမ်ွအဖြဲ႔တိုင္းကိုေရာ ပြဲၪီးထြက္ဖို႔အသည္းအသန္ႀကိဳးစားေနတဲ့သူေတြကိုေရာ အားလံုးကိုေလးစားသည္။
ဟင္။ သူလား။ ငါအျမင္မွားတာလား။
"ခဏ"
ထယ္ေဆာ့ဆီကဖုန္းကိုယူလိုက္ၿပီး အနီးကပ္ၾကည့္လိုက္၏။ မမွား။ လံုးဝမမွား။ သူမွသူအစစ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့သူပြဲၪီးထြက္ခဲ့ၿပီးေပါ့။
"Hyung....ဘာလို႔္လဲ။ ဘယ္သူမို႔လို႔လဲ"
ဒယ္ဟို႔မ်က္ႏွာသည္အႀကီးအက်ယ္ပ်က္ယြင္းေနသည္။ ေၾကာက္သြားမိတာလား။ မဟုတ္ေသး အံ့ၾသမိသြားတာဆိုပိုမွန္မည္။ မဆီမဆိုင္ ဘာလို႔ဒီေလာက္ေတာင္တုန္လႈပ္မိသြားရတာလဲ။
"ဘယ္ ဘယ္သူမွမဟုတ္ပါဘူး။ လူမွားတာ"
ထယ္ေဆာ့ကလည္းထပ္မေမး။ ဒယ္ဟို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တစ္ခုခုေတာ့ျပန္သံုးသပ္ဖို႔လိုပါၿပီ။ ကိုယ့္မွာအမွားမွမရိွတာ ေၾကာက္ေနဖို႔ေရာ စိတ္မသန္႔သလိုခံစားေနဖို႔ေရာ လိုလို႔လား။ အခု ကိုယ္ဟာ သူနဲ႔တစ္ဖြဲ႔တည္းထြက္ဖို႔ ျဖစ္ခဲ့တဲ့သူမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔စိတ္တိုင္းက် ႏိွမ္ႏိွမ္ခ်ိဳးခ်ိဳးေတြအေျပာခံမယ့္သူလည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္အဖြဲ႔နဲ႔ကိုယ္။
တစ္လမ္းတည္းေလ်ွာက္တဲ့သူေတျြဖစ္လာၿပီဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ေတြ့ရမွာ။ ကိုယ္ကအရင္ပြဲၪီးထြက္ထားတဲ့စီနီယာ။ ကိုယ့္မွာထိန္းသိမ္းရမယ့္ပံုရိပ္ေတြအမ်ားႀကီး။ မန္ဘာညီေလးေတြရဲ့ေရ႔ွမွာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ့ပံုရိပ္၊ အဖြဲ႔ရဲ့မန္ဘာဝင္တစ္ၪီးရဲ့ပံုရိပ္ေတြကအစ ထိန္းသိမ္းရမည္။
38 (Zawgyi)
Start from the beginning
