ေတြ႕လိုက္ၿပီးမွေတာ့လည္း တမန္က ဒီအတိုင္းထားၿပီးလွည့္မျပန္နိုင္ျပန္ေပ။ပုန္းလ်ိဳးကြယ္လ်ိဳးနဲ႕ေနာက္ကေန လိုက္ၾကည့္မိရင္း အတူတြဲလာတဲ့ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ထဲကတစ္ေယာက္က ခ်မ္းကိုတယုတယေခြၽးသုတ္ေပး ေရတိုက္ရင္း ၿပဳံးရယ္စကားေျပာေနတာကို ဝန္တိုရင္နင့္စြာၾကည့္ေနခဲ့ရပါေသးသည္။အေဝးကမို႔ ဘယ္သူေတြမွန္းလည္းမသိ။မဏိေတာ့မဟုတ္တာသာသိလ်က္ သူမေရာက္ျဖစ္ေသာ ဒီေလာက္အခ်ိန္တိုေလးအတြင္း ခ်မ္းမွာ ေဈးပတ္တဲ့ေနာက္လိုက္ၿပီးအထုပ္ဆြဲေပးရတဲ့အထိ ရင္းႏွီးတဲ့ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းရွိေနၿပီလားလို႔ သူပူေလာင္နာက်င္ခဲ့ရပါသည္။ဒါနဲ႕ပဲ သတိလက္လြတ္ကာ ခ်မ္းသူ႕ကိုျမင္သြားတာျဖစ္မွာ။
ေတာ္ေသးတာက အရင္လိုမဟုတ္ပဲ ပုံေျပာင္းေနသည့္သူ႕ပုံစံေၾကာင့္ ခ်မ္းကခ်က္ခ်င္းမွတ္မိပုံမရ။ျမင္သြားတယ္လို႔ထင္ထင္ခ်င္းေတာ့ သူလွည့္ျပန္လာခဲ့တာပါပဲ။
" မေတြ႕ဘူးလို႔ေျပာလိုက္တယ္ဆိုေတာ့လည္း ၿပီးတာပါပဲ.."
" အန္တီေလးလည္း ဒီမွာေရာက္ေနတယ္ တမန္... ခ်မ္းမြန္က အန္တီ့ကိုလည္းမင္းအေၾကာင္းေမးေသးတယ္ အန္တီေလးကေတာ့ မသိေတာ့မဟုတ္ဘူးပဲေျဖလိုက္တာေပါ့..."
"ေမေမေရာက္ေနတယ္..."
တမန္က သံေယာင္လိုက္ေျပာကာ သူ႕နဖူးကိုသူပြတ္လ်က္ အသံတိတ္ၿငိမ္သက္ေနပါသည္။သူ႕ပုံစံကိုၾကည့္ကာ သိဒၶိက အားမလိုအားမရ။
" မင္းသြားမေတြ႕ဘူးလား... မင္းအိမ္မျပန္တာလည္း ဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီလဲ.."
" ျပန္ပါတယ္ကြာ.... ေမေမ့ကိုငါဖုန္းလည္းဆက္ပါတယ္..."
" တစ္ႏွစ္မွတစ္ခါေလာက္ကိုမ်ား.... တကယ္ဆို ဒီလိုအျပင္အလုပ္ေတြလိုက္လုပ္ေနဖို႔ထက္ မင္းအေဖအလုပ္ေတြကိုကူဖို႔ေကာင္းတယ္ တမန္... ေလးေလးလည္းတစ္ေယာက္ထဲလုပ္ေနရတာ.. မင္းပါအတူတူဝင္လိုက္ရင္ပိုသက္သာတာေပါ့.."
သူ႕အေဖလုပ္ေနတဲ့အလုပ္က ရွိုး႐ြမ္းႀကီးတစ္ခုဖြင့္ကာ ပစၥည္းေတြျပသေရာင္းခ်ေနရတာမ်ိဳးပဲ။ေဆး႐ုံသုံးစက္ကိရိယာပစၥည္းႀကီးႀကီးမားမားေတြျဖစ္သျဖင့္ လူသုံးကုန္ေတြလိုေန႕စဥ္နဲ႕အမွ်လက္မလည္ေအာင္ေရာင္းခ်ေနရတာမ်ိဳးမဟုတ္။တစ္ဖက္က ကုမၸဏီနဲ႕ခ်ိတ္ဆက္ကာ ပစၥည္းေတြပို႔ ... ဒီဘက္ကေဈးကြက္ရွာ။ဒါေလာက္ပဲရွိတာ။ၿပီးေတာ့ သူ႕အေဖတစ္ေယာက္ထဲထူေထာင္ထားတဲ့လုပ္ငန္းလည္းမဟုတ္ပါ သုံးေယာက္ေလာက္ေငြစုကာ စပ္တူရွယ္ယာထားေသာအလုပ္မို႔ အလုပ္ကိုလည္းသူ႕အပိုင္းနဲ႕သူခြဲေဝထားသည္။ဒါေပမယ့္ သူကူရင္ေဖေဖသက္သာမွာေတာ့အမွန္ပါပဲ။
အခန်း◀၃၄▶
Começar do início
