Sen ve ben bir cümlenin sonuna gelen üç noktayız Erina, ne eylemimiz var ne de sebebimiz. Sen büyüyorsun sadece bense direniyorum zamana. Büyüyorsun, sen büyüdükçe bana
"Nasıl izin verdin ömrünü harcamalarına?"
diyorsun.
Cevap vermek gelmiyor içimden.
Peki sen kızım, nasıl harcıyorsun hayatını?
Sadece bir heves değilse dokuz canından kaçı kaldı ki senin? Basit bir fizik kuralı, balon sadece atmosfere çıkana dek yaşayacak. Sen bir balon değilsin, kopmana gerek mi var etinden özgür olmak için?
Sırça Fanus kitabını okuduğunda keşke tanrı olsaydım diye mırıldandığın için sana kızdığımda, kızma sebebim tanrı olmak istemen değildi. İnsanın çamuruna ne işlersen işle kimsenin renkleri tam olarak göremeyeceği gerçeğini kabullenmek istememendi. Bazı şeyler hepimizden büyük ve incedir.
Ben sana yıldızların bencilliğini anlatırken sen o yıldızlardan kendine karanlık yollar çizdin fakat buna rağmen
hayat sana bir şey yapmadı.
sen hayatına bir şeyler yaptın.
Henüz ufak bir çocukken gömüldüğün sessizliğin yerini şuan üzerinde küçük çiçekler olan beyaz elbisen, elinde patlamaya hazır goncalar, saçlarından akan mavi ortancalar almış. Senin büyümeni izlemek harika bir şey.
Seni bastığı yeri yemyeşil hale getirmek isteyen biri olarak yetiştirmek zordu fakat aklını kullanın cehennemini bilirsin, ızdırap. O cehenneme seni ben ittim, hiç pişman değilim çünkü sevmeyi öğrendin. Farkındalık cehennemi sana çok şey öğretti.
Erina,
doğuracağın dağların yeşil gözü değilim ben. Bunu kabullendiğinde ipimi kesmen için babanın kırdığı kendi sırça fanusunun cansız ama can yakan kırıkları ellerinde olacak.
Bu benim sana tek mirasım, neler yaşayacaksın nelere de yetmez ömrüm ama yalnız olamayacak kadar çok ortanca çiçeği elinde, ayaklarının altında yıldızlar var.
Ben 9. canımda balon olmayı öğrendim kızım, bu son demlerim. Öyle yaşa ki sana yanıma uğradığın vakit
"Hayatına ne yaptın?" diyeyim. Hayat sana dokunmasın.
