ေဖေဖ့စကားေၾကာင့္ ခ်မ္းၿပဳံးရေသးသည္။
" မဟုတ္ပါဘူး ေဖေဖရာ... ဒါေလာက္ကေတာ့ေဆးေသာက္လိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းက်သြားမယ့္အဖ်ားပါ.... ရက္မေ႐ႊ႕ပါဘူး ဒီေန႕ပဲသြားပါ့မယ္..."
စီစဥ္ထားတဲ့ရက္မွာပင္ ပစၥည္းေတြတင္ကာထြက္လာခဲ့ၾကေတာ့ ေမေမနဲ႕ ေဒၚခ်ိဳတို႔အုပ္စုက မ်က္ရည္တလည္လည္လက္ျပကာက်န္ခဲ့လ်က္ ဘြားကေတာ့ဘာမွမေျပာေပ။
ခ်မ္းသည္ အဝတ္အစားအသုံးအေဆာင္ေတြကို ေမေမျပင္ဆင္ထည့္သိုေပးလိုက္တဲ့အတိုင္း ဖြင့္ေတာင္မၾကည့္ပဲ ကားေပၚေကာက္တင္လာသည္။ဘာပါလဲ...ဘာမပါဘူးလဲ စိတ္မွ်ပင္မဝင္စား။သူအမိအရ မေမ့မေလ်ာ့ တန္ဖိုးထားသယ္ေဆာင္သိမ္းဝွက္ယူလာသည္မွာ တမန႔္ဓာတ္ပုံေလးတစ္ပုံသာရွိသည္။က်န္တာေတြ ဘာမွအေရးမႀကီး။
ေက်ာင္းကအေဆာင္ေပးသည့္ အခန္းေလးထဲ ေဖေဖနဲ႕အတူအိပ္ရသျဖင့္ ခ်မ္းသည္ ကိုကို႔ဓာတ္ပုံကို ေဖေဖမေတြ႕ေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္သိမ္းဆည္းရပါေသး၏။ေလးငါးရက္အတူေနေပးဖို႔ လိုက္လာခဲ့ေပမယ့္ ခ်မ္းက ရပါတယ္ေျပာတာေကာ ဘြားသူငယ္ခ်င္းနဲ႕ဆရာမေတြက ဝိုင္းဂ႐ုစိုက္ေပးၾကတာေၾကာင့္ေကာ စိတ္ခ်ရသျဖင့္ ေဖေဖက ႏွစ္ရက္သာအတူေနၿပီးျပန္သည္။ေဖေဖျပန္သြားေသာညမွာပင္ ေမေမကဖုန္းဆက္ေလသည္။ေရာက္ကတည္းက ပါလာတဲ့ဖုန္းေတြကိုအပ္ရတာမို႔ ေက်ာင္းသားေတြဖုန္းေျပာခ်င္လ်င္ ေက်ာင္းအုပ္အိမ္နဲ႕႐ုံးခန္းက ႀကိဳးဖုန္းမ်ားကိုသာသုံးရပါသည္။
" ေနလို႔ေကာေကာင္းရဲ႕လား သားေလးရယ္... ေဖေဖ့ကိုျပန္မလႊတ္ပဲထားေရာေပါ့.."
" အဖ်ားက ေရာက္တဲ့ေန႕ထဲကေပ်ာက္ေနပါၿပီ ေမေမရာ...ကေလးလည္းမဟုတ္ပဲနဲ႕ အေဖကလိုက္ေနေပးရတာ ရွက္စရာႀကီး.. ဒီမွာကိုးတန္းကေက်ာင္းသားေတြေတာင္ သူတို႔ဘာသာသူတို႔လာေနၾကတာပဲ..."
" သား အဆင္ေျပပါ့မလား..."
" အဆင္ေျပပါတယ္.... ေမေမကလည္း..... ဘာအဆင္မေျပစရာရွိလို႔လဲ "
တဖက္မွာ ေမေမက်ိတ္ၿပီးမ်က္ရည္က်ေနပုံရပါသည္။ "ဘာငိုစရာရွိလဲကြ.."ဆိုသည့္ ေဖေဖ့ေငါက္သံကိုဖုန္းထဲမွၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ၿပဳံးရေသးသည္။
အခန်း◀၃၁▶
Start from the beginning
