İnsan mutluyken zaten mutlu. Asıl mesele mutsuzken başlıyor zaten. Hüzünlüyken daha fazla düşünüyor, daha çok yazmak istiyor insan. Zaten bu yüzden en güzel kitaplar dibi gören insanların zihninden çıkmıyor mu? Edebiyatın tillahını acıyı iliklerine kadar yaşayanlardan çıkmıyor muydu zaten. İnsan kafaya birşeyleri taktığı vakit uykuları kaçıyor düşünmekten. Koskoca yatağa sığamıyor. Bende yazamıyorum mutluyken mutluluğu zaten anlatamazsın sadece yaşarsın. Doruklarda yaşarsın hemde. Ama hüzün öyle değil işte onu zihninde yaşıyorsun. Tek tabanca. Çünkü seni üzen şeyler her zaman iz bırakır içinde kendini sorgulatır adama. Acaba.. neden.. noldu.. döner durur tilkiler kafanda. Sorun bu değil aslında. Asıl sorun mutluyken beraber gülüyoruz. İşler tersine döndüğünde neden yalnızız ?
