KAYIP HAYATLAR

BİRİNCİ BÖLÜM

Sabah erkenden uyandım saat 5.30 gibi. Kaç gündür aç kaldığımı bilmiyorum. 6 kilodan fazla bile vermişimdir. Odadan çıkıp yavaş adımlarla elimi yüzümü yıkamaya doğru gittim. Benimle dalga geçen bir kaç salak insan duvarlara yazılar yapıştırmışlar. Hızlıca söküp yazılanı okudum kaşlarım çatık bir ifadeyle. 

"Ne oldu savaş? Hani bizi kovacaklardı, bak sen kovuluyorsun."  Altına da 

"CEHENNEMİN DİBİNE GİT PİÇ SAVAŞ " Oda bu notlarla doluydu. Bu kin bu öfke niye? 

Suyu açtım ellerimi yüzümü yıkadım ve çantamı alıp çıkış kapısına doğru yürüdüm adımlarım sanki geri geri gidiyordu. Burada beni tutan neydi ki? Sakince derin nefes alarak dışarı adımımı attım nerede kalacağımı hiç umursamıyordum. Kim destek olurdu ki bana, Kim arka çıkardı? Her sabah güneş erkenden doğardı ama bu sefer karanlık çökmüştü güneşin yerine. Hayatım karanlık bir çağın ortasındaydı. Ne bu çağdan çıkabilirdim ne de insanları peşimden sürükleyebilirdim. Bu savaşı yalnız başıma kazanmalıydım..

Yurttan çıktığımda yürüyebildiğim kadar uzağa yürüyordum. Ben yürürken soğuk da üzerime doğru yürüyordu. Bedenim titriyor sığınacak yer arıyordum. çantamdan çıkardığım siyah hırkayı giydim ve yakında duran banka oturdum.

Ben 3 günde değil de 1 günde orayı terk etmiştim. Bir daha dönemezdim dönmek de istemezdim.. İnsafsız insanların içinde yapayalnız kalmak nasıl hissettiriyor biliyor musun..

Ellerim soğuktan donuyordu, elimi ağzıma götürerek ısıtmaya çalıştım. Etrafım bomboştu kimse yoktu. Ta ki  gülme sesleri duyana kadar  ses arkamdan geliyordu git gide yaklaşıyordu

"Hey baksana çocukkk"

Adam alaycı bir şekilde konuşuyordu. Ne dediğini bile anlamıyordum. Elindeki bira  şişesini yere doğru fırlattığı an banktan kalktım. 

"Kaçmasana ufavlık"

"Yaklaşma bana"

Yere attığı cam şişenin kesici bir tarafını adama doğru uzattım. Sürekli üzerime geliyordu peki kime güvenerek yapıyordu bunu? 

"Bu yanlışı yapmayacaktın bana tatlı çocuk!"

"Üzerime geldiğin sürece yapacağım bunu, iğrenç herif!"

Sözlerimi duyunca pis pis sırıtıyordu 

"Sarhoş bir ayının bana bir şey yapabileceğini düşünmüyorum, gözümü korkutmaya çalışıyorsan yanılıyorsun."

Son cümlemi bastırarak söylediğim sırada karnımda bir acıyla gözlerim yerinden çıkacak oldu.

Yerde inleyerek kıvrandım ama hiçbir şey yapamadım. Sadece durursam geçeceğini düşündüm. Yavaştan gözlerim kapanıyordu. Ne gözümdeki yaşı durdurabiliyordum ne de karnımdan akan kanları..

-YAZARIN ANLATIMIYLA-

-

Savaş gerçekten belanın içine düşmüştü. Kimsesizliği yüzünden elinden hiçbir şey gelmiyordu. Belki de oracıkta ölse hiç kimse bir şey yapmazdı. Ne hareket ediyor ne nefes alıyordu.