"အစ္ကို႔"
ဆက္ခနဲလွည့္လာၿပီး ေခၚလိုက္သံေလးက အူယားစရာ။
"ဗ် ....ဗ်ာ"
"သီခ်င္းေရးေနတာဆို"
"အင္း"
"စာေမးပြဲနီးၿပီ အစ္ကိုရ။ သီခ်င္းကိုခဏနားထားၪီး။ စတိတ္ေက်ာင္းသားဘဝႀကီးၿပီးဖို႔ လပိုင္းေလးပဲက်န္ေတာ့တာ စာဘက္ကိုပိုအားစိုက္ေတာ့ေလ"
"အဟင္း အင္း"
သက္ထင္မွာၿပံဳးၿပံဳးႀကီး။ သက္ႏွင္းရဲ့ စာပဲလုပ္စမ္းပါဆိုတဲ့ ဆရာလုပ္ၿပီးေျပာတဲ့အသံနဲ႔ကြာပါ့။
"ဟို ဆရာႀကီးလုပ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္ကအဲ့လိုေျပာေရးဆိုေရးရိွတဲ့ အထူးဖန္မို႔လို႔ အဟက္ဟက္"
"ဟားဟားဟား"
သက္ထင္ တကယ္ကိုသေဘာေခြ့ေနမိတာ။ ညီညီေျပာပံုက တကယ္ကိုကေလးေလးလိုပဲမို႔ သက္ထင္သေဘာက်စြာရယ္မိေလသည္။ တကယ့္က္ုအျဖဴထည္ေလးပါကြာ။
"အဲ့လိုမရယ္နဲ႔ေလ။ ရယ္ေနေတာ့ ဒီကေသၿပီေပါ့လို႔"
"အာကြာ အတတ္ေလး ဟားဟားဟား"
စေတြ့တုန္းကေတာ့ ေၾကာက္လို႔တဲ့။ ခုမ်ား ညီညီတို႔ ကိုယ့္ကိုစေနာက္ေနလိုက္တာ မေျပာရဲတာကိုမရိွဘူး။ စကားကလည္းတတ္ၿပီး တကယ္အနီးကပ္ေနၾကည့္မွ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုအျဖဴထည္ေလးဆိုတာ ပိုပိုသိလာရတာ။ ညီေလးတစ္ေယာက္ေကာက္ရလိုက္သလိုပါပဲ။
"ဟြန္႔ စကားေျပာမယ္ဆိုၿပီး ဟိုကခ်ည္းေျပာေနရတယ္။ သူကေတာ့ၾကည့္ပဲၾကည့္ေန။ ေပး ဖုန္း"
"ေန ပါ...."
သက္ႏွင္းက ဖုန္းကိုျပန္လုေတာ့ မေပးခ်င္ေပးခ်င္နဲ႔ျပန္ေပးလိုက္ရသည္။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေျပာခ်င္လို႔ဖုန္းယူထားေပမယ့္ တကယ္တမ္း ေျပာစရာဘာစကားမွရိွမေန။ ထိုင္ပဲၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ေနာက္မွ ညီညီ့ကိုေအးေဆးေခၚၿပီး အၾကာႀကီးေျပာပစ္မယ္။
ကိုယ့္ဖုန္းနဲ႔ကိုယ္မဟုတ္ေတာ့ ထပ္ၾကည့္ေနခ်င္ေသးတာေတာင္ မၾကည့္ရ။ ခုေတာ့ သူတို႔ေျပာတာနားစြင့္ရံု။
"ညီညီေရ ငါ့နယူးဖိမွာ နင္ခ်ည္းပဲ။ ငါ့အစ္ကိူထက္နင္္ကပိုေအာင္ျမင္ေနတာ။ ကြန္ကရက္က်ူေလးရွင္းစ္ပါ သူငယ္ခ်င္းေရ"
25 (Zawgyi)
Start from the beginning
