Watching From Afar (High School Series 1)

Chapter Twenty One.

I thought our relationship is different. I really thought so.

"I saw you with someone else Ivan, h'wag mo akong ma tanong na anong problema ko!" Sigaw ko sa kaniya.

Muli, ay tumulo na naman ang luha ko. Kailan ba ako mauubos ng luha? Hindi pa rin ako makapaniwala. Totoo na ba 'to? Papatawarin ko nalang ba siya? O tatapusin ko nalang?

Ang daming pumapasok sa isip ko, isa na rin ang pagsisinungaling niya.

"I told you! I told you that i don't like cheaters!" Saad ko sa kaniya.

It's still cheating right? Or I am just over reacting.

"I'm not with someone else, Wife. We're having a family dinner" Saad nito.

"Family dinner with Faith's parents?" Saad ko.

Hindi siya naka sagot sa tanong ko, na gulat ko ba siya? Mas'yado bang malalim ang tanong sa puntong hindi siya maka sagot.

Nang ilang minuto ay hindi pa rin siya sumagot, lumabas nalang ako sa clinic.

Damn, umuulan pala at mukhang mag gagabi na.

Hindi ko nalang pinansin ang ulan at dumaretso ako sa gate, nag lalakad ako papuntang parking area.

Nang makita kong wala pa pala si kuya Jacob ay lumabas ako sa parking area at mag papara na sana ng sasakyan nang may yumakap sa akin sa likod.

"Please, I can't do this without you" he said while hugging me from behind.

"You shouldn't have lie" sagot ko sakan'ya.

Hindi siya umimik at halatang umiiyak dahil sa luhang pumapatak sa balikat ko kasabay ang pag patak ng mga ulan.

"Ang mas masakit pa, sa iba ko pa naman imbis na sayo mismo." My voice cracked as I said those words.

"Mahal mo ako diba? Diba dapat sinabi mo sa akin nang mapag usapan?!" Saad ko.

Total ayaw niyang sagutin ang mga tanong ko, pakinggan niya nalang ang mga sakit na ipapalabas ko, hindi ko na rin kasi kaya.

"I will fucking understand if you just told me! Bakit kailangan ko pang mapag taguan?"

"Mahal mo ako diba?" Saad ko at tumgin sa mata niya.

Hindi siya sumagot.

Ang sakit.

This whole fucking relationship is literally screaming tiredness. I'm at my limit and I had enough. I tried to avoid the things that might ruin our relationship but still.

Diba dapat siya ang pahinga ko? But why does he still seem to be the reason why I'm tired from this shits right now.

"Feeling like I'm not good enough and ruin everything" He suddenly speak.

"How can you fucking not enough and ruin everything when you are my everything" I yelled at him.

Mga yakap niya, mga halik niya doon ko naramdaman ang pahinga.

"Let us grow in separate ways, if it's destined for us to meet again and If the love was still there let's have our story continue." I said. Knowing what's the consequence after this.

Where did we go wrong? Sa mga nakikita ko ba, sa mga naririnig? O sa hindi niya pag explain kung bakit ganito kami.

"No please, I'm at fault but please listen to me first" his now kneeling Infront of me, crying.

Siguro hindi sa amin ang mali, pero makakayanan ba namin kung mismong magulang na niya ang gumagawa ng paraan.

I look at him in pain, we both don't want this but I don't want you to suffer knowing that your future marriage was your family's idea.

I don't want to ruin their relationship with his parents even if it means we need to fall apart, that's how I love him. It's okay for me to suffer h'wag lang silang magkagalit ng magulang niya.

"I'm afraid Jane, please." Pag mamakaawa nito sa akin.

"You don't deserve none of this pain baby. And the pain that you are going through means you're on the right path." Saad ko.

Yes, masasaktan ka man ngayon Ivan pero I'm sure pasasalamatan mo rin ako sa decision na 'to. I'm giving you the right ways right now babe.

"Kaya ko namang ipaglaban ka, h'wag mo lang akong bitawan" Saad nito sa akin.

If this relationship continues there's a higher chance na makakalaban niya ang magulang niya and I don't want that.

Ayaw ko siyang makitang masasaktan dahil lang sa pinaglaban niya ako.

Ang sakit makita siyang umiiyak sa harapan ko, baka hindi ko kayang lumayo pag nanatili pa ako rito kaya iniwan ko siyang naka luhod at sumakay na sa taxi.

It hurts so much, please let this pain go away.

Our destiny is so against to us Ivan, Love is not just enough,maybe when we're grown up we can be together without anyone's decision.

PAG dating ko sa bahay ay agad akong nilapitan ay niyakap ni ate.

Siguro alam na niya dahil narito na rin ang mga pinsan ko.

"Tita's not here, let it out, love." Saad ni ate.

Hindi na nakayanan at binuhos ko na ang lahat.

"Ang sakit" Saad ko.

"Ate" Saad ni Trixcy na naiiyak na rin.

"Always remember that everything has a reason" Saad ni King.

Pero bakit ang aga? Ang aga naman ata para magka ganito kaming dalawa. Hindi pa namin mas'yadong na enjoy ang relasyon namin tapos na agad.

I didn’t want to let him go but I had to.

Andito ngayon ako sa kwarto ko, tumitingin sa ceiling walang iniisip kung hindi ang mukha niya.

Umiingay ang cellphone ko, alam kong marami ang nag chachat sa akin at nag d-dm sa twitter. Pumasok sa isipan ko ang mag hinga muna sa mga ganito.

Kinuha ko ito at inopen ang Twitter ko, hindi ko i dedeact mga social media ko, iiwan ko nalang itong hiatus. Bago ko ito iiwan ay nag tweet pa ako.

@itsmegarciajaneai

"The sunset is beautiful isn't it?"

Pagkatapos ko mag tweet at denelete ko na ang apps na kailangan kong iwasan.

Binitawan ko ang cellphone ko at muling umiyak. Just how much do I need to suffer? It's killing me.
__________________

Hindi naman siguro nakakatrauma no? Light lang naman 'to.