KARİN

ÖZEL BÖLÜM 3: İÇİMDEKİ ÇIĞLIK

MAHRU

Ağzımdan o sözlerin çıktığına inanamıyordum. Yanımda kalması için yalvardığım ve bir o kadar da sevdiğim kişiden az önce ayrılmak istedim. Ölmediği halde onu öldürmüş gibi hissediyordum. Sanki bir cinayet işlemiştim ve cinayet aleti elimde tuttuğum bu anahtardı. Yanlış bir karar vermemek için sakince konuşup onu uzaklaştırmaya çalışmıştım. Bu sefer de anlayacağını düşünmüştüm, şimdi neden böylesine ısrarcıydı? Kızmıştım, sinirlenmiştim ve çok şaşırmıştım. Bu şekilde yakalanacağımı bilmiyordum ve sonunda yıllar sonra kazandığım mutluluğu da hiç ettim.

Sanırım ben lanetliyim. Çünkü yanımda kimseyi tutmayı beceremiyorum.

Onu uzak tutmak istiyordum ama bir o kadar da yakınımda olsun istiyordum. Ona dokunmak ve bana dokunmasını istiyordum. Şu kısa sürede ona bu kadar tutulacağımı bende bilmiyordum. Şimdi her şey bu yüzden tepetaklak oldu. Onu korumak isterken yok etmiştim. Onunla beraber kendimde yok oluyordum.

Anlatmadığım için pişman değilim ama ondan ayrılmak istediğim için çok pişmanım. Çaresizim... Son on yıldır çaresizlikle bütünleştim. Kendi çarelerimi oluşturmak istedim ve bunu yalnız yapmak istedim. Sadece desteğe ihtiyacım vardı, bilmesine değil. Aldığı nefesi hissetsem yeterdi. Şimdi o nefes benden çok uzaktaydı.

Benim için geri döndüğünde ağabeyimin hayaletini gördüğüm gibi onun da hayaletini görüyorum sandım. Hıçkıra hıçkıra ağlamak istedim, çünkü gördüğüm o hayalet gerçekti. Ona koşmak istedim ve beni defalarca kez öpmesini istedim. Fakat düşüncelerim yaptıklarımın cezasını çekmemin önüne geçemedi.

Düşmek sorun değil, bunca yıllık emeklerimin hiç olması da. Şimdi ölmek umurumda değil, zaten ölüme hazırlıklıydım. Yaşlanmayacağımın başından beri farkındaydım. Attığım çığlık Karin'e ettiğim son vedam oldu. Tıpkı abimin ölümünde attığım çığlık gibi.

Gökyüzü karanlıktı ve şehrin ışıkları yüzünden ölürken bile yıldızları göremiyordum. Ağlayamıyordum, düştüğümde canımın yanıp yanmamasını da düşünmüyordum. Ama Karin'i son bir defa görmek ve huzurunu koklamak istiyordum.

Ve.. Yine onun hayaletini gördüğümü düşündüm ama gerçekti.

Hayır, olamaz... Burada da peşimden  gelmemen lazım. Saçlarım yüzünden net göremesemde arkamdan atladığını görebilmiştim. Bir oraya bir buraya savrulurken duyabileceğim en acı dolu çığlığı duydum. Ve gözlerimin önünden büyük bir siyah tüy parçası geçti. Sonra onu gördüm.

Kanatları çıkmış olan Karin'i görmüştüm.