အင်မော်တယ်ဖေဖေ (စာစဉ် ၁ မှ ၁၃ အထိ)

အပိုင်း(၁၈၀)

ထိုကြောင့် မန်နေဂျာ၏လက်က တံခါးလက်ကိုင်ကို ကိုင်လိုက်သည်နှင့် သူတို့အတွက် အိပ်မက်ဆန်သော အသံတစ်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။

"အဖွဲ့ဝင်မဟုတ်တဲ့သူတွေလည်း ပေါက်စီစားလို့ရတယ်"

"ဖူး..."
မန်နေဂျာမှာ ရုတ်တရက် တံတွေးပင် သီးသွား၏။ သူ၏မျက်လုံးများမှာ ပြူးကျယ်လာပြီး "အဖွဲ့ဝင်မဟုတ်တဲ့သူတွေလည်း ပေါက်စီစားလို့ရတယ်" ဆိုသည့် စကားသံများကိုသာ ကြားယောင်နေသည်။

ဤအခိုက်အတန့်တွင် မန်နေဂျာ၏နှလုံးသားမှာ တဒိန်းဒိန်းခုန်လာကာ နောက်ဆုံးတော့ သူဌေးဆီကနေ ကြင်နာမှုကို ခံစားရပြီဟု တွေးလိုက်မိသည်။

"အိုး ဘုရားရေ။ အကြာကြီးစောင့်ခဲ့ရပြီး နောက်ဆုံးတော့ အသားစားနိုင်ပြီပေါ့"

ယမန်နေ့ကကဲ့သို့ ဝက်သားစားပွဲမဟုတ်သော်လည်း ဤပေါက်စီများမှာလည်း ကောင်းမွန်ပေသည်။

နောက်ဆုံးတွင်တော့ အစားအသောက်က အရေးအကြီးဆုံးပင်။ စားကောင်းသောက်ဖွယ်များအတွက် သူတို့ ဤနေရာသို့ ရောက်လာခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။ ယေဘူယျအားဖြင့် ဤနေရာရှိလူတိုင်းမှာ အစားအသောက်ခရေဇီစစ်စစ်များဖြစ်ကြ၏။

"သူဌေး ကျွန်တော်တို့ စားလို့ရတာလား"

ရုတ်တရက် အံ့ဩသွားသဖြင့် ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်သွားသည့် လူတစ်ယောက်က ဝေခွဲမရဟန်မေးသည်။

"အင်း" ကျန်းဟန်က ခေါင်းညိတ်သည်။

သေချာသည့်အဖြေစကားကို ကြားလိုက်ရပြီးနောက် အဖွဲ့ဝင်မဟုတ်သည့်လူခြောက်ယောက်မှာ စိတ်လှုပ်ရှားပျော်ရွှင်သွားကြသည်။

"ဟားဟား...ကျေးဇူးပါ သူဌေး။ ကျေးဇူးပါ။ နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်တော်တို့စားနိုင်ပြီပေါ့"

မန်နေဂျာမှာ တပြုံးပြုံးတရွှင်ရွှင်ဖြင့် ပြောကာ မီးဖိုချောင်ကောင်တာဆီသို့ လျှောက်သွား၏။

"အသားပေါက်စီက ပေါင်းချောင်တစ်ခုကို ဘယ်လောက်လဲ။ တစ်ယောက်ကို ပေါင်းချောင်ဘယ်နှခုစားလို့လဲ" သတိရှိနေသည့်လူတစ်ယောက်က မေးသည်။