အင်မော်တယ်ဖေဖေ (စာစဉ် ၁ မှ ၁၃ အထိ)

အပိုင်း(၁၈၀)

"ဒါပေါ့" ကျန်းဟန်က ပြုံးကာ ဖြေသည်။

"ရေး...စားဖို့အချိန်ရောက်ပြီ" မုန့်မုန့်မှာ ဝမ်းသာအားရ အော်ဟစ်၏။

လျန်မုန့်ချီနှင့်အခြားသူများအားလုံးမှာ မတ်တပ်ထရပ်ကာ ပေါက်စီသေးသေးလေးများကို ယူရန် အဆင်သင့်ဖြစ်နေကြသည်။ သူတို့သည် ဤမိနစ်အနည်းငယ်ကို နှစ်ပေါင်းများစွာကြာအောင် စောင့်နေရသလို ခံစားခဲ့ရ၏။

"အနံ့က အရမ်းမွှေးတာပဲ။ သေချောပေါက် အရသာကအံ့ဩစရာပဲနေမှာ။ သူဌေး ရှင်က အရမ်းအံ့ဩဖို့ကောင်းတယ်။ ကျန်မရှင့်ကို အရမ်းသဘောကျသွားပြီ။ ရှင့်ရဲ့ရည်းစားဖြစ်ရင် သေချာပေါက် ပျော်ရွှင်ရမှာပဲ" လျန်မုန့်ချီကာ ဝမ်းသာအားရပြောသည်။

ပြောနေရင်းဖြင့် သူမသည် တူနှစ်ချောင်းဖြင့် အသားပေါက်စီ တစ်ဒါဇင်ခန့် ကောက်ယူခဲ့၏။

ပေါက်စီများမှာ သေးငယ်သော်လည်း ၎င်းတို့သည် လင်းဟိုင်ပေါက်စီထက် အနည်းငယ်ပိုကြီးသေးသည်။ ထို့ပြင် လျန်မုန့်ချီဝယ်ယူခဲ့သည့် ပေါင်းဖိုမှာလည်း အကြီးဆုံးအမျိုးအစားဖြစ်သည်။ ပေါင်းချောင်တစ်ခုစီတွင် အသားပေါက်စီ အခု ၂၀ ခန့်ဆန့်ပြီး စုစုပေါင်း ပေါင်းချောင် ၁၆ ခုရှိသည်။ ယေဘူယျအားဖြင့် အသားပေါက်စီဆယ်ခုမှာ လူတစ်ယောက်အတွက် လုံလောက်ပြီး လူ ၃၀ ခန့် အေးအေးဆေးဆေး စားနိုင်သည်။

အပြင်ဘက်တွင် လူ ၂၀ ခန့်တန်းစီနေ၏။ အချိန်စောစောလာသည်နှင့်အမျှ သူတို့အားလုံးနီးပါးမှာ အသားပေါက်စီများကို မြည်းစမ်းနိုင်သည်။

သို့သော် သူတို့သည်တော့ ၎င်းကို မသိရှိခဲ့ပေ။ ကြက်ဥထမင်းကြော်နှင့် ခေါက်ဆွဲပြုတ်သာ အမြဲစားခဲ့ရသည့်အတွက် အသားပေါက်စီမှာ အဖွဲ့ဝင်တွေအတွက်သာဖြစ်ရမည်ဟု ထင်ခဲ့ကြသည်။

မန်နေဂျာနှင့်ရှောင်မေ့တို့၏လျင်မြန်သွက်လက်သည့်ခြေလှမ်းများက သူတို့ ၎င်းကို မသိကြောင်း သက်သေပြနေသည်။

ပေါက်စီများယူနေကြစဉ်တွင် ထိုနှစ်ယောက်သား အပြင်သို့ အမြန်သွားနေကြသည်ကို ကျန်းဟန် သတိပြုမိသွား၏။ မန်နေဂျာသည် အလွန်စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့် သူ့အား ကူညီကာ ကြက်၊ဝက်၊ ငန်းများကို သတ်ရန် ကူညီပေးခဲ့သည့်အတွက် သူတို့အား သတိပေးရန်လိုအပ်ကြောင်း ကျန်းဟန် ခံစားရသည်။