"Just give me a reason....Just a little bit's enough..... Just a second ....အဟွတ်
အဟွတ်"
အာခေါင်တွေယားလာပြီး ညီညီမတတ်နိုင်သည့်အဆုံး ချောင်းထဆိုးတော့သည်။ ထိုအခါမှ သက်ထင်လည်းသတိဝင်လာတော့၏။ ခပ်မြန်မြန်ပဲ ရေထည့်ပြီးသားရေခွက်ကိုကမ်းပေးလိုက်သည်။
ဆိုနေတာအခေါက်ပေါင်းမှမနည်းတာ။
သက်ထင်အထင်တော့ ညီလေးကိုနားစေသင့်ပြီဟုထင်မိသည်။ ဒါ့အပြင် သန်ဘက်ခါဆိုစုံညီရောက်ပြီ။ အချောက ခုမှစတိုက်ရတာပေမယ့် အသံအခြေအနေကောင်းနေဖို့လိုသည်။ မနက်ဖြန်တစ်ရက်ပဲအချိန်ရတော့သည်။
ဒါကြောင့်ညီ့ကိုမပြောမဖြစ်သည့် စကားကိုပြောရတော့မည်။
"အဟွတ်"
"ရရဲ့လား ညီလေး"
"ဟုတ် အစ်ကို အာခေါင်တွေခြောက်သွားလို့"
"ဒါဆို အစ်ကိုတို့နားကြရအောင်လေ။ မနက်ဖြန်ကျမှအပြီးသတ်လေ့ကျင့်ကြမယ်"
"ရရဲ့လား။ ဆက်လေ့ကျင့်မယ်လေ။ ကျွန်တော်ဆိုနိုင်ပါသေးတယ်"
"မရဘူး မနက်ဖြန်မှဆက်လေ့ကျင့်မယ်"
"ဟုတ်။ ဒါဆိုလည်းကျွန်တော်ပြန်တော့မယ်။ ဟို အစ်ကိုလိုက်ပို့မှာပဲလား"
သက်ထင်သည် အသက်တစ်ချက်ရှူလိုက်သည်။
"ဟို...ညီလေး"
"ဗျာ"
"ခုညအိမ်မပြန်နဲ့တော့"
"ဗျာ"
"ဟို အစ်ကိုပြောတာ ခုညအစ်ကိုတို့အိမ်မှာအိပ်လိုက်တော့လို့"
အစ်ကို့စကားနောက်မှာ ညီညီ့ခမျာဆွံ့အလျက်။ အစ်ကိုကအတည်ပေါက်ပြောနေတာ။ အန်တီသစ္စာကလည်း အရင်ရက်ကတည်းက ညအိပ်ပါလားဆိုတာချည်း။ ညီညီကိုက အရမ်းရဲတင်းနေသလိုဖြစ်မှာစိုးတာရယ်၊ အစ်ကိုက အဲ့လိုကြုံသလိုအခွင့်ယူတတ်တဲ့သူများကိူ မုန်းမှာစိုးတာရယ်ကြောင့် ငြင်းနေခဲ့တာ။ ခုတော့ အစ်ကိုကိုယ်တိုင်ကပြောလာခဲ့ပြီ။ ညီညီ ငြင်းရမလား။ မငြင်းချင်ပေမယ့် လက်ခံဖို့လည်းမရဲ။
"အိမ်ကိုစိတ်ပူနေတာလား။ အစ်ကို အန်တီချို့ကိုဖုန်းဆက်ပေးမယ် ခဏ"
15 (Uni)
Beginne am Anfang
