'' ေမြးေန႕ကလည္း ေကာက္ကာငင္ကာႀကီး ... ခ်မ္းမြန္ဆီကလည္း ဘာသတင္းမွမၾကားပါဘူး... ခါတိုင္းဆို ဒါမ်ိဳးပြဲရွိလို႔ကေတာ့ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာလည္ပတ္ၿပီး လူတကာနားညည္းေအာင္ ႂကြားလုံးထုတ္ေနမွာမ်ား ''
သိဒၶိက တမန႔္ေဘးမွာယွဥ္ရပ္ရင္း ခပ္တိုးတိုးငုံ႕ကာေျပာေနသည္။အေအးပုလင္းကို ႏႈတ္ခမ္းမွာေတ့ထားလ်က္က တမန္ ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္ပါ။
''ေဟ့ေကာင္ ... မင္းကိုေကာ ခ်မ္းကဘာမွမေျပာဘူးလား''
ပခုံးခ်င္းတိုက္ၿပီးေမးေတာ့ '' မေျပာပါဘူး'' လို႔ေျဖလိုက္သည္။
တကယ္ေတာ့ ဒီကိစၥမွမဟုတ္။ဘာကိစၥမွကိုမေျပာျဖစ္တာ။တျခားေသာ စိုက္ပ်ိဳးေရးၿခံႏွစ္ခုနဲ႕ေပါင္းၿပီးလုပ္မယ့္ သစ္ပင္ပန္းမန္အေရာင္းျပပြဲတစ္ခုျပဳလုပ္ဖို႔ျပင္ဆင္ေနရတာမို႔ ခုတေလာမွာ သူစိတ္နဲ႕ကိုယ္နဲ႕မကပ္ေလာက္ေအာင္ပင္ မအားပါ။ျပပြဲေကာ မ်ိဳးေစ့ေတြပ်ိဳးပင္ေတြေရာင္းခ်တာေကာအျပင္ ၿပိဳင္ပြဲေတြပါထည့္မွာမို႔လို႔ ပိုၿပီးအာ႐ုံမ်ားခ်င္စရာေကာင္းေနကာ တမန္စိတ္ေကာလူပါအမွန္တကယ္ပဲမအားလပ္နိုင္ပါ။နည္းနည္းေလာက္အားတယ္ အနားရတယ္လို႔ဆိုနိုင္တဲ့အခ်ိန္ဟာ ညဆယ္နာရီ ဆယ့္တစ္နာရီျဖစ္ေနတတ္ၿပီ။ခ်မ္းကိုသတိရတာေတာင္ စိတ္ေအးလက္ေအးမလြမ္းဆြတ္နိုင္။အေျပးအလႊားသတိရကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားရတတ္သည္။
အခမ္းအနားျပင္ဆင္ဖို႔ အစားအေသာက္ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ပင္မက ဆာ့ဗ္လုပ္ဖို႔ဝန္ထမ္းပင္အၿပီးအစီးငွားထားေသာ ဘြားကို ေစ့စပ္လွခ်ည့္ဟုအထင္ႀကီးရမည္လား... ဇာခ်ဲ့လွခ်ည့္လို႔ပဲေတြးရမလားမသိေပ။ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီပါခ်မ္းျမမွာ ဤမွ်ခမ္းနားႀကီးက်ယ္အက်ယ္ခ်ဲ့ေသာပြဲမ်ိဳးမလုပ္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ၿပီဆိုတာပင္။မိသားစုနဲ႕အမ်ိဳးေတြေလာက္သာနဲ႕ သိုသိုသိပ္သိပ္ကေလးက်င္းပေသာပြဲမ်ိဳးမွာ အလြန္ရင္းႏွီးမ်က္ႏွာနာရေသာ မိတ္ေဆြအနည္းငယ္ကိုထည့္သြင္းဖိတ္ၾကားတာမ်ိဳးေလာက္သာရွိလ်က္ တမန္တို႔သိပ္မမွတ္မိေတာ့သည့္ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္အႀကီးက်ယ္ဆုံးက်င္းပခဲ့ေသာပြဲမွာ ေလးေလးသိခၤရဲ႕မဂၤလာပြဲပင္။ဘြားလက္ေအာက္က ဝန္ထမ္းေတြနဲ႕ေဆြမ်ိဳးေတြအတြက္ကသက္သက္...ဘြားရဲ႕မိတ္ေဆြေတြအတြက္ကသက္သက္... ၿပီးေတာ့ ေလးေလးသိခၤနဲ႕အန္တီဝင္နီရဲ႕မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ကသက္သက္.. သုံးပြဲတိတိက်င္းပခဲ့ကာ....တၿမိဳ႕လုံးေျပာစမွတ္တြင္က်န္ခဲ့ၾကရတဲ့အဲ့ဒီပြဲက ဗီဒီယိုမွတ္တမ္းတင္ေခြကၾကည့္လို႔မရေတာ့တာမို႔ ဓာတ္ပုံေတြေလာက္ပဲက်န္ခဲ့တာေတာင္ ဘယ္ေလာက္ထိ အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ခဲ့မလဲဆိုတာခန႔္မွန္းလို႔ရပါသည္။
အခန်း◀၂၄▶
Start from the beginning
