The day I fell out of love

Chapter 7

I know I have strange feelings that I feel for Keith but I don't know why I can't admit it to him. I don't have the courage to tell him that directly. Natatakot ako na baka sa huli ako na naman ang maghabol because that's life, right? Someone else is pursuing you. Other people come first to like you or love you but in the end, you will chase and cry to that person who first shakes your world.

Nakakatakot na baka iwan niya lang din ako.

Nakakatakot na baka mapagod lang din siya sa ugali ko.

Nakakatakot na baka umiyak na naman ako.

Nakakatakot na baka dumating na naman 'yung araw na mahirapan ako.

Nakakatakot na baka I'll experience the same pain again or mas malala pa.

I was afraid to take the risk.

I'm still dragging my luggage pumasok na ako sa loob ng kotse namin. I simply ignored my mother and sisters, who simply said the word as if I were a daughter and sister, which is extremely offensive. I just stared out the window of our car the entire way home. Wala akong gana na makipag-usap sa kanila dahil alam ko naman na wala akong laban sa kanila.I know again that there is no sense in talking to them with their brains closed to what I have to say

Nasalubong ko pa si Papa na nasa labas ng pinto ng kwarto ko. He looks surprise na para bang may gusto siyang sabihin pero wala talaga akong gana. I just ignored him as usual. Ganito naman kasi kami sa bahay. Tsaka it just really sucks. Knowing that I know he was a little bit concern about me but doesn't have the courage to fight for me. However, I'm still hoping that he was going to ask me how's my day pati naman kina mama at ate. I'm still hoping that even with such thing happening. One of them will ask me, something warmhearted.

Natapos ang gabi ng wala akong imik. Hindi rin ako bumaba nang marinig ko na kakain na. Mabuti nalang kumain na ako kahit papaano kina Keith. Well, no one ask if I was hungry and want to eat. Narinig ko lang na tinawag ni Mama si Ate na nasa kabilang kwarto.

Namamanhid na ako sa pagtrato nila sa akin na parang I'm just nothing.

Malakas na sigawan ang narinig ko nang makapasok ako ng gate nitong campus.

"Lalaro raw ba si Keith?"

"Hala, omg! Nakaline-up agad sila? Hindi pa ako nakakapaggawa ng banner!Nakakainis naman!"

"Biglaan lang lapag ng line-up,"

Gusto ko sana lingunin 'yung mga babae na nadaanan ko na nakatayo sa hallway at nag-uusap. Napapikit ako nang maalala na ngayon na ang intrams. Dapat pala hindi nalang ako pumasok. Kaya ko naman magkulong nalang magdamag sa kwarto. Napanguso ako nang maalala na hindi ko makikita at makakausap si Keith kung hindi ako pumasok. Kaya ayos narin 'to.

"Kanina pa kita hinihintay,"

Halos mabali ang leeg ng mga nasa hallway nang makita nila si Keith na tumakbo palapit sa akin at hinihingal.

Kinuha niya ang bag ko at dala kong payong na nakasara na. Ramdam na ramdam ko ang mapanghusga na titig ng mga tao na nasa paligid namin. I also heard some gossips and whispering.

"Medyo nalate kasi ako ng gising compare sa oras talaga ng gising ko," I explained

"Nagbreakfast ka ba?" He asked.

Hawak na niya ang bag at payong ko sa kanang kamay niya. Tumabi siya sa tabi ko at pinakatitigan ang reaksyon ko.

"You didn't" he softly said. "Let's go in canteen or where do you want? Cafeteria? Just tell kung saan ka mas comfortable,"

Umiling ako "Hindi na, hindi rin naman ako sanay na nagbbreakfast--"

"No.." mabilis siyang umiling. "Kakain tayo, kakain ka,"