အင်မော်တယ်ဖေဖေ (စာစဉ် ၁ မှ ၁၃ အထိ)

အပိုင်း(၉၃)

မင်းကိုမြင်သည့်အခါ ကျန်းဟန် ရယ်မောကာ ခေါင်းယမ်းလိုက်ပြီး မုန့်မုန့်၏ညာဘက်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

"ကြည့်စမ်းပါဦး ဘယ်လိုတွေကစားနေတာလဲ။ အရူးမလေးကျနေတာပဲ"
ဇီယန်သည် တစ်ရူးစက္ကူကို ထုတ်ကာ မုန့်မုန့်၏နဖူးပေါ်မှ ချွေးစက်များကို သုတ်ပေးလိုက်ပြီး ဦးထုပ်နှစ်လုံးထုတ်လိုက်သည်။

တစ်ခုမှာ ဇီယန်၏ဆောင်းနေကျပုံစံအတိုင်း ပန်းရောင်ဦးထုပ်ဖြစ်ပြီး အခြားတစ်ခုမှာ ချစ်စရာကောင်းသည် ပန်းရောင်ဦးထုပ်လေးဖြစ်သည်။

"လာ မုန့်မုန့် သမီးဦးထုပ်ဆောင်းလိုက်။ ဒါမှ သမီးနေမပူတော့မှာ"
ဇီယန်သည် ဦးထုပ်ကို ပေးလိုက်သည်။

"အမ်....ဟမ့် မဆောင်းဘူး။ မေမေကလည်း ဦးထုပ်ကို ဆောင်းလိုက်ရင် မုန့်မုန့်ရဲ့ ဆံပင်တွေ ရှုပ်ပွကုန်မှာပေါ့"

မင်းသမီးလေးသည် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဟုတ်လှပြီထင်နေဆဲဖြစ်ပြီး သူမလေး၏ကြည်လင်ကြီးမားသောမျက်လုံးများကို မှိတ်ကာ လေးနက်စွာ ပြောလိုက်သည်။ ကျန်းဟန်သည် ပုံမှန်အားဖြင့် သူမလေး၏ဆံပင်ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်မလုပ်တတ်ဘူးဆိုသည်ကို မေ့သွားသည့်ပုံရသည်။

"ပိုနီတေး(မြင်းမြီးဆံပင်ပုံစံ)က ဦးထုပ်ဆောင်းလိုက်ရင် မရှုပ်သွားပါဘူး။ ဒီမှာကြည့် မေမေ ဦးထုတ်ချွတ်ပြမယ်။ ရှုပ်မသွားဘူးမလား"
ဇီယန် ကိုယ်တိုင်လက်တွေ့သရုပ်ပြလိုက်ပြီး မေမေ၏ဆံပင်များ ရှုပ်ပွမသွားသည်ကို တွေ့သည်နှင့် ဦးထုပ်ကို ယူကာ ဆောင်းလိုက်သည်။

ဦးထုပ်ကို လူတိုင်းမဆောင်းနိုင်ကြပေ။ အချို့မှာ ဦးထုပ်ဆောင်းထားပါက ကြည့်မကောင်းကြ။ သို့သော် ဇီယန်နှင့် မုန့်မုန့်တို့ကဲ့သို့ သင့်တင့်သည့်ဦးခေါင်းအရွယ်အစားရှိသူများအတွက် ဦးထုပ် ၉၀ရာခိုင်နှုန်းကျော်ကို ဆောင်းနိုင်ကြပေသည်။

"မေမေ ဒီဦးထုပ်လေးက မုန့်မုန့်နဲ့ကြည့်လို့ကောင်းလား" မုန့်မုန့်သည် မျှော်လင့်ချက်များပြည့်နေသည့်မျက်နှာဖြင့် မေးလိုက်သည်။

"ကောင်းတယ် အရမ်းကောင်းတယ်" ဇီယန် ပြုံးကာ ပြောလိုက်သည်။

"ဖေဖေ ဒီဦးထုပ်နဲ့လှလား" မုန့်မုန့်သည် တခစ်ခစ်ရယ်မောကာ ကျန်းဟန်အားကြည့်၍မေးသည်။