"ဒီတိုက်မှာ အဲနာမည်မရှိဘူး"
"ဟာ ရှိပါတယ်။ သားကို ဒီလမ်းနာမည်နဲ့ တိုက်နံပါတ်(၂၁)လို့ သေချာပြောထားတာ"
၁၈နှစ်သား ဘုန်းလျှံမောင်က မမှီတမှီသူ့အရပ်၊ ကြိုးဆွဲမျက်မှန်ကို ပင့်,ပင့်တင်ကာ ထိုအကိုကြီးကို မော့ပြောရှာသည်။
"ငါ ဒီတိုက်မှာနေလာတာ ၄နှစ်ကျော်နေပြီ၊ အခန်းတိုင်းနဲ့ ရင်းနှီးတယ်။ အေးချမ်းမောင်ဆိုတာ တစ်ခါမှမကြားဖူးဘူး။ မင်းအမှတ်မှားတာပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်"
"ကိုကြီးက ဒီမှာရှိပါတယ်ဆို"
ထိုလူကလည်း မဟုတ်မခံဆိုသလို၊ ဘုန်းလျှံမောင်ကလည်း သူအတပ်သိသည့်ကိစ္စကို အလျှော့မပေးနိုင်ချေ။ သည်လိုနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကျော်ကွာသူနှစ်ယောက် တိုက်ရှေ့တွင်နာမည်တစ်လုံးကြောင့် ချာချာလည်နေချိန် သူတို့နားရောက်လာသူမှာ ထိုနာမည်ပိုင်ရှင်သာ။ ဘုန်းလျှံမောင်မျက်ဝန်းအစုံတို့ ရွှန်းရွှန်းဝေအောင် တောက်ပသွားလေ၏။
"ကိုကြီး သားကဖုန်းခေါ်နေတာ၊ ဘာလို့မကိုင်တာလဲ"
"Laundary ခဏသွားအပ်လို့ ဖုန်းထားခဲ့လိုက်တာ။ ကိုညီမိုးလွင်နဲ့ သိနေကြတာလား"
နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူမျက်ခုံးပင့်နေကြတော့ Ice ပါကြောင်သွားသည်။
"မသိပါဘူး Ice ရာ ... ဒီတိုက်မှာ အေးချမ်းမောင်ရှိလားမေးနေလို့။ Sorry ကောင်လေး၊ မင်းကိုကြီးမှာ မြန်မာနာမည်ရှိမှန်း ငါမသိဘူး"
"ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ်"
Ice ညီဆိုပေမဲ့ အနည်းငယ်သာရုပ်ဆင်သော ရှမ်းစပ်လေးဖြစ်သည်။ ဒါမို့ ညီမိုးလွင် ရုပ်မဖမ်းလိုက်မိတာဖြစ်သည်။
"ဒါဆိုလည်း မိတ်ဆက်ပေးမယ်။ ကိုညီမိုးလွင် ဒါ သီပေါက ကျွန်တော့်ညီဝမ်းကွဲလေး၊ ဘုန်းလျှံမောင်တဲ့။ အခုမှ ဆေးတက္ကသိုလ် ပထမနှစ်ပဲရှိသေးတယ်"
"ဪ.."
ရည်ရည်မွန်မွန်ကောင်လေးအား ညီမိုးလွင်အသိအမှတ်ပြုပုံက 'ဪ' တစ်လုံးတည်းရယ်သာ။ ကောင်လေးကတော့ဖြင့် Ice မိတ်ဆက်ပေးမှာကို တစ်ဖန်ပြန်အာရုံစိုက်နေသည်။
"ဘုန်းလျှံ ... ဒါ Dr. ညီမိုးလွင်တဲ့၊ ကိုကြီးတို့ အပေါ်ထပ်အခန်းက။ ကျောင်းကိစ္စသိချင်တာရှိရင် ဒီအစ်ကိုကို အာမနာတမ်းမေးနော်၊ ရတယ်မလား ကိုညီမိုးလွင်"
Ice က တရင်းတနှီးပြောတော့ အချင်းချင်းစနောက်ကြရင်းသာ တွေ့ဆုံမှုတစ်ခု အစပျိုးသွားသည်။ ညီမိုးလွင် ပြန်ပြောခဲ့သည်က-
'အစ်ကိုဖြစ်သူလို ဟင်းပေါင်းအိုးမငှားရင် ကြိုက်တာမေးပါဗျာ' တဲ့လေ။
💙🤍💙🤍💙🤍💙
When we first met... (Unicode)
Start from the beginning
