Cowboy laarzen en zwarte gympen - Flikken stories

Eversie trauma

Wolfs verlaat haar kamer. Met een zucht helpt ze haar rechterbeen op de grond zetten. Als haar voet de grond raakt schiet er een pijnscheut door haar enkel. Even sluit ze haar ogen. Rustig ademt ze in en uit. Dan probeert ze te gaan staan. Met haar gewicht op haar linkerbeen hupt ze naar haar kledingkast. Ze pakt snel een setje kleren en gaat terug naar haar bed. Wolfs komt terug de kamer inlopen net op het moment dat zij op haar bed haar broek aan probeert te krijgen. Haar rechterbeen steekt in de lucht. Ze trekt de broek over haar billen, maakt de knoop vast en ritst de rits dicht. Zachtjes legt ze haar been terug op haar bed. Als ze opzij kijkt ziet ze Wolfs verwonderd kijken. Hij schraapt even z'n keel. "We kunnen nu al langs de fysio, Eef." "Fijn," zegt ze kleintjes. "Help je me mee naar beneden?" Hij glimlacht bemoedigend. "Tuurlijk."

Niet veel later zitten ze in de wachtkamer van de fysiotherapeut. Als ze geroepen wordt ziet ze tot haar verschrikking dat ze een trap op moeten. Ze voelt de paniek opkomen. Zoekend voor hulp kijkt ze naar Wolfs. Hij knikt begrijpend naar haar. Met één arm om zijn schouder en de ander op de trapleuning hupt ze naar boven. Tree voor tree. Naar de behandelkamer. Als ze na een eeuwigheid in het kamertje zijn, laat ze Wolfs los. "U mag meteen op de behandeltafel gaan liggen," zegt Ella. De fysiotherapeute. Ze gaat op het bed zitten en tilt haar been er op. "Kunt u mij vertellen wat er gebeurd is?" "Ik ben vannacht van de trap gevallen." "Jeetje, vervelend. Weet u misschien hoeveel tredes u gemist heeft?" "Eén." Ella knikt begrijpend. "Heeft u nog ergens anders pijn?" "Ik heb m'n onderarm geschaafd maar dat is het." "Hoe heeft u die geschaafd?" "Ik zocht steun bij de muur tijdens m'n val." "Doet uw elleboog of uw onderarm net zo pijn als uw enkel?" Ze schudt ontkennend haar hoofd. "Oké. Ik denk dat ik dan maar eens ga kijken hoe erg de schade is. Mag ik aan uw voet zitten?" Ze knikt instemmend. Ella drukt op haar voetzool. Ze verschiet van de pijn en de tranen springen haar in de ogen. "Dit doet pijn?" Ze knikt. Dit keer zachter brengt ze druk uit op haar tenen. "En dit?" Nog steeds knikt ze. "Waar doet het het meeste pijn?" Ze gaat rechtop zitten. De tranen blijven over haar wangen stromen. Ze legt de binnenkant van haar enkel naar boven en wijst rond het enkelbot de pijnplekken aan. Even ziet ze Ella verbaast kijken. "Hmm, dat is ongewoon." "Wat?" Vraagt ze snel. "Mensen hebben vaak pijn aan de buitenste enkelbanden. Als je je namelijk verzwikt, zwik je naar buiten. Ik ga nog een paar dingetjes testen, maar ik denk dat u naar het ziekenhuis moet." Ze zet grote ogen op. "Denkt u dat het gebroken is?" "Dat durf ik niet te zeggen. Dat kunnen zij u beter vertellen." Nog een paar keer verschiet ze van de pijn als Ella aan haar enkel zit. Dan vraagt Ella haar om te gaan staan. "Uw partner mag u helpen staan." Voorzichtig gaat ze op haar rechterenkel staan. Ze knijpt haar ogen stijf dicht. Tranen vloeien over haar gezicht. Snel voelt ze Wolfs zijn handen haar armen ondersteunen. Dankbaar pakt ze zijn armen stevig vast. "Probeer ze goed mogelijk op uw enkel te gaan staan. Ook al doet het een beetje pijn." Al draaiend met haar ogen kijkt ze in zijn vertrouwde ogen. Hij kijkt haar glimlachend aan. "Sport u veel, mevrouw Van Dongen?" "Ik loop hard." "Hoe vaak per week als ik vragen mag?" "Drie tot vier keer." "Hmm, juist." Ze voelt Ella haar vingers van haar achillespees naar haar wreef gaan. Tot aan haar tenen en terug omhoog naar haar enkel. Ze knijpt hard in Wolfs' armen. "U mag weer gaan zitten, hoor." Met de hulp van Wolfs gaat ze op een stoel zitten. "Ik denk niet dat u iets gebroken heeft. Ik denk dat u een zogenaamde 'eversie trauma' heeft. Dat houdt in dat u eerst naar binnen bent gezwikt en toen naar buiten. U zegt namelijk dat u aan de binnenkant van uw enkel pijn heeft. Ook kan ik het zien aan de wijze waarop u staat. Uw rechtervoet staat meer naar binnen dan uw linker. Naar binnen zwikken komt niet vaak voor, want dat is heel moeilijk. De enkel voorkomt dat door stevige en korte bandstructuren. De ligamentum deltoideum zijn de vier binnenste enkelbanden. Deze zijn zeer stevig. Ze bieden de voet stabiliteit. Maar bij een hele harde klap op de voet, en vaak in combinatie met overbelasting van de banden door teveel sporten bijvoorbeeld, is het mogelijk om naar binnen te zwikken. Dus, zoals ik nu kan vaststellen heeft u uw binnenste enkelbanden verrekt. Het kan zelfs heel goed mogelijk zijn dat er een scheurtje in één van uw enkelbanden zit. Ik denk dus dat u een eversie trauma heeft. Maar toch wil ik u doorsturen naar het ziekenhuis. Om er zeker van te zijn dat u niks gebroken heeft." Ze knikt. Voorzichtig probeert ze op staan. "U krijgt krukken van mij mee. Zo loopt u wat makkelijker. Als u die dan aan het einde van de dag wil terugbrengen." Zegt ze tegen Wolfs. "Natuurlijk," knikt hij. "Mevrouw Van Dongen. Ongeacht de resultaten van het ziekenhuis moet u in therapie. Fysiotherapie. Met het trauma dat u heeft opgelopen gaat de revalidatie best lang duren. Ik wil dat u weet dat u een lange tijd niet kunt hardlopen. Belasting van het enkelgewricht werkt het herstel tegen. Doet u dus alstublieft een beetje rustig aan de komende tijd. En dan heb ik het over een periode van zes tot negen maanden." Even zet ze grote ogen op van schrik. Maar dan forceert ze een kleine glimlach. "Dank voor uw tijd." "Sterkte, Eva."

In het ziekenhuis duurt het nog driekwartier voordat de röntgenfoto gemaakt kan worden. Met haar hoofd op Wolfs zijn schouder wacht ze vol ongeduld totdat ze aan de beurt is. Ze wil graag naar huis. Ze is moe en haar enkel bonkt van de pijn. Eenmaal op de behandeltafel positioneert de laborant haar voet in zo'n positie dat ze zich duizelig voelt worden. "Sorry mevrouw, maar anders kan radiologie het niet goed analyseren." Ze knikt begrijpend. Als de foto gemaakt is duurt het nog zo'n twintig minuten voortdat ze een antwoord krijgt op haar prangende vraag. "Het is niet gebroken, mevrouw Van Dongen. Hoogstwaarschijnlijk is het een scheurtje in één van uw enkelbanden. Maar om dat met zekerheid te kunnen zeggen kunt u beter een echo laten maken. Als u dat wil, tenminste?" Ze schudt ontkennend haar hoofd. "Ik wil graag naar huis." "Maar natuurlijk." "Dank u wel meneer Hartman." "Veel sterkte en een fijne avond." "U ook." 

Op krukken loopt ze naar de uitgang. Wolfs volgt haar op de voet. Eenmaal in de auto laat ze zich diep in de stoel zakken. Ze sluit haar ogen. Ze is kapot. Als ze Wolfs hoort instappen laat ze een diepe zucht ontsnappen. "Dat wordt een tijdje niet hardlopen," zegt ze vermoeid. "Sorry, Eef." Ze opent haar ogen en kijkt hem verbaast aan. "Hoezo sorry? Jij kon er toch niks aan doen? Ik moest zo nodig die doos van boven halen." "Ik wil alleen maar zeggen dat het me spijt dat je niet kunt hardlopen voor een lange tijd. Maar over die doos: wat zat er in dat zo belangrijk was?" Ze draait haar hoofd weg. "Zullen we naar huis gaan? Ik heb pijn en ik ben moe." Als ze Wolfs het contactslot hoort omdraaien sluit ze haar ogen weer.

Probeer voor de grap eens door je enkel te zwikken. Zoek dan uit welke kant je op zwikt. Let wel op dat je niks forceert. Als het niet goed voelt, niet doen. (Spoiler alert: expres naar binnen zwikken kan niet. Alleen met zo'n grote kracht dat het meteen foute boel is.) Maar goed, eenmaal ergens een blessure gehad en het blijft de rest van je leven een zwak punt. Je enkels of je knieën blesseren moet een ramp zijn voor hardlopers. Maar hardlopen is sowieso een belastende sport voor je gewrichten. <3