The complicated badboy

Hoofdstuk 41

Hailey Adams:

Geschrokken kom ik overeind. Hoe laat is het? Slaapdronken pak ik mijn telefoon. 07:26. Ik kijk om me heen en merk dat ik in Mila haar woonkamer ben, Mila ligt naast me op het luchtbed te slapen. Ik ga weer liggen en probeer te slapen, ik heb straks school maar op een paar uurtjes slaap kan ik echt niet functioneren. Langzaam vallen mijn ogen dicht en net wanneer ik bijna wegzak komt Ava gillend de kamer in. Geïrriteerd kom ik weer omhoog maar Mila ligt nog steeds te slapen. 'Wat in vredesnaam is er aan de hand? Het is half acht.' Mompel ik maar dan pas zie ik dat Ava huilt. Ik sta op en loop naar haar toe. 'Aaf wat is er.' Ik pak haar arm vast en kijk haar aan. Ava zegt niks en snakt naar adem. Ik probeer haar te kalmeren maar niks werkt. Mila heeft nog steeds niks door. 'B...bb.....bbb.' Stottert Ava. 'B? Baby?' Vraag ik. Komt de baby eraan? Nee dat kan niet dat is nog veel te vroeg en dan kijk ik naar beneden. Ava haar pyjama broek is doorweekt met bloed. 'Bloed!' Gil ik. Ava barst weer in tranen uit en ik verstijf. 'Bloed?' Vraagt Mila slaperig. 'Bloed.' Roep ik. 'Ava je bloedt!' Mila gilt nu ook. 'We moeten Ava naar het ziekenhuis brengen. Waar is Florian?' We moeten nu snel handelen. 'Mila zoek Florian en zeg dat hij Ava naar het ziekenhuis moet brengen.' Mila springt op en rent naar haar slaapkamer. 'Aaf het komt goed, rustig adem halen.' Ik pak mijn deken van het luchtbed en sla die om Ava heen zodat ze warm blijft, ze is lijkbleek.' 'Wat in vredesnaam is er aan de hand.' Florian stormt de woonkamer in en loopt naar Ava. 'Ze bloedt, er is iets met de baby. We moeten nu gaan.' Zeg ik.

Mila en ik zitten in één van de wachtkamers in het ziekenhuis. We zitten hier net een uur maar hebben nog niks gehoord. Het lijkt wel alsof de tijd stil staat, alles gaat zo verschrikkelijk traag. 'Nu had ze haar keuze gemaakt, wordt er alsnog voor haar gekozen.' Mompelt Mila. 'Het kan ook niet met de baby te maken hebben.' Opper ik. 'Hail, Ava haar onderkant zat onder het bloed, het kan bijna niet anders dan dat het met de baby te maken heeft.' Mila slaat een arm om mij heen.

Er gaat nog een uur voorbij en mijn kont doet pijn van het zitten. 'Heb jij ook kontspierpijn?' Mila ziet dat ik zit te wiebelen op de stoel. Ik knik. 'Het duurt zo lang.' Mompelt Mila dan. Weer knik ik.

Mila en ik spelen een kaartspelletje wat we gevonden hebben in de wachtkamer. Net wanneer ik een kaart wil opleggen gaat mijn telefoon. Het is Ava, snel neem ik op. 'Waar zitten jullie?' Vraagt Florian. Verbaasd kijk ik om mij heen. 'We zitten in de wachtkamer waar Ava en jij via een deur naar binnen werden gebracht.' Een deur gaat open en dan zie ik Florian. 'Hoe is het met Ava?' Ik stop mijn telefoon weg en loop samen met Mila naar hem toe. 'Het gaat goed, ze heeft wat gegeten en is minder bleek.' Opgelucht haal ik adem. 'En de baby.' Vraagt Mila voorzichtig. 'We hebben net het hartje horen kloppen, voor zover gaat het goed met de baby.' Florian glimlacht klein. 'Wat is de oorzaak van het bloeden?' Vragend kijkt Mila naar Florian. 'Ze weten het niet zeker maar het lijkt erop dat er een adertje kapot is gesprongen van de placenta. Randvenebloeding.' 'Heeft ze veel bloed verloren?' Vraag ik. 'Niet verschrikkelijk veel maar ja wel wat.' 'Mag ze naar huis?' 'Misschien aan het einde van de middag. De dokters willen het zekere voor het onzekere nemen. Ik blijf sowieso bij haar.' Het verbaasd mij hoe verantwoordelijk Florian op dit moment is het lijkt echt alsof er een knopje is omgedraaid.

'Hoeveel mensen mogen er blijven dan?' 'Er mag één bezoeker blijven.' 'Ik wil niet veel zeggen hoor maar de afgelopen dagen ben je niet echt steun voor Ava geweest en nu maak jij even alleen de keuze dat jij mag blijven. Daar komt niks van in vriend.' Zegt Mila boos. 'Ik ben de vader van het kind.' Florian slaat zijn armen over elkaar. 'Jongens laten we geen ruzie maken.' Ik probeer de boel te sussen maar ben ook pissig op Florian. Ik kijk naar Mila die boos naar Florian kijkt. 'Mils, het is handiger als Florian blijft want wij hebben school.' 'Prima, maar als ik merk dat jij je niet gedraagt of wat dan ook dan breek ik al je botten.' Mila kijkt nog bozer naar Florian Florian kijkt verbaasd terug. 'Ik beloof dat ik er voor Ava zal zijn.' 'Dat is je geraden.' Mila loopt boos langs hem naar de deur waar Ava zich achter bevind. Ik volg haar. 'Hey je mag niet zomaar naar binnen.' Roept Florian ons na. Mila draait zich om en steekt haar middelvinger op. 'Kom Hail.' Mila opent de deur en daar zie ik Ava op een bed liggen. Ze ziet er inderdaad beter uit maar geweldig is anders.

'Hoi.' Zegt Ava zacht. Ik glimlach naar haar en ga naast haar zitten. Mila gaat voorzichtig op de rand van het bed zitten. 'Hoe voel je je?' Vraagt ze. 'Een stuk beter dan net, ik ben zo geschrokken.' 'Dat snap ik, Florian zei dat alles goed ging met de baby.' 'Klopt, we hebben het hartje horen kloppen en ze hebben een echo gemaakt. De dokters waren tevreden over de groei en konden niks verontrustends vinden.' 'Wat een opluchting.' Zeg ik blij. Ava knikt. 'Maar er is dus een adertje kapot gegaan van de placenta?' Weer knikt Ava. 'Dat heeft de bloeding veroorzaakt. Het kan vaker gebeuren maar daar hopen niet op.'

Na een poosje gepraat te hebben over de hele gebeurtenis haak ik mijn arm in om Mila haar arm. 'Kom we laten jou nu rusten en komen vanavond weer bij je langs, laat Florian maar appen of dat in het ziekenhuis is of thuis.' Ava glimlacht. 'Komt goed.' Ze blaast een handkusje naar ons.

'Shit we komen nog te laat.' Mila en fietsen naar school. 'Naar welke verdieping moet jij?' 'De tweede.' 'Wat een geluk, ik moet naar de vierde.' Ik zucht. 'Arm kind.' Mila grinnikt. Eenmaal aangekomen op school rennen Mila en ik de trappen op, bij de tweede verdieping nemen we afscheid en ik sprint door naar de vierde verdieping.

Mijn docent staat in de deuropening van het klaslokaal om de deur dicht te doen en snel glip ik langs hem naar binnen. 'Net op tijd Hailey.' Met een glimlach kijkt meneer Feis mij aan. Snel kijk ik de klas rond en ga naast Josie zitten. Ik pak mijn schrift en een pen om aantekeningen te maken.

'Ik ben thuis.' Roep ik enthousiast. 'Net op tijd voor het eten lieverd.' Hoor ik mijn moeder zeggen. Ik loop naar de eettafel en schuif aan. We eten gebakken aardappels met broccoli. 'Hoe was school?' Vraagt mijn vader. 'Prima, niks bijzonders.' 'En hoe was het bij Mila?' Mijn moeder kijkt mij lief aan. 'Gezellig.' Ik glimlach. 'Hoe was het hier?' 'Het was echt een topdag, we hadden gisteravond ook een feestje hier.' Zegt Timothy. 'Ohja?' Verbaasd kijk ik mijn ouders aan. Mijn vader fronst met zijn wenkbrauwen en mijn moeder kijkt net zo verbaasd als dat ik kijk. 'Ja we vierden dat jij weg was.' Grijnzend neemt Timothy een hap van zijn eten. Ik rol met mijn ogen. 'Ik kan niet wachten om je het leven weer zuur te maken.'