တဖြောက်ဖြောက်အသံနဲ့အတူ ပြတင်းပေါက်မှန်ကိုဖြတ်သန်းစီးဆင်းနေတဲ့မိုးရေစက်တွေကိုသူလိုက်ကြည့်နေခဲ့မိတာ ဘယ်အချိန်ထဲကများလဲ ။
သူသတိထားမိလိုက်တာကခြောက်နာရီဆိုတဲ့အခုအချိန်ထိသူမအိပ်စက်ရသေးဘူးဆိုတာ ။
တစ်ညလုံးမနားတမ်းရွာနေတဲ့မိုးသံတွေကိုနားစွင့်ရင်း သူလုပ်နေခဲ့တဲ့တစ်ခုတည်းသောအရာက မျက်စိရှေ့ကစာအုပ်ပေါ်မှာ ချရေးထားမိတဲ့ သံစဉ်တွေ ။
တစ်နည်းပြောရရင် ချွဲဆူဘင်းအတွက်သူ့ရဲ့လွမ်းဆွတ်မှုတွေ ။
ဟုတ်သည် ။ သူသိပ်ကိုလွမ်းနေသည် ။ ချွဲဆူဘင်းနှင့်မသက်ဆိုင်တော့သည့် ရက်ပေါင်း ၂၈ ရက် ။
ဒီရက်တွေထဲမှာသူဘယ်လိုပုံစံနဲ့နေထိုင်ခဲ့တယ်ဆိုတာသူ့ကိုယ်သူတောင်မသိတော့ပေ ။
တစ်လတောင်မရှိသေးဘူးဆိုတာကို သူသတိထားမိချိန်မှာ အရူးတစ်ယောက်လိုပဲ အကျယ်ကြီးအော်ရယ်ပစ်လိုက်မိသည် ။
ရူးတော့မလားတောင်မသိဘူး ။ "ဘာလို့များ ငါမင်းရဲ့လက်ကိုလွှတ်ချခဲ့မိရတာလဲ " လို့တစ်ယောက်တည်းရေရွတ်လိုက်မိတိုင်းမှာ ယူကြုံးမရခြင်းများစွာက အလုံးအရင်းပဲ ။
ကျောချင်းကပ်နေခဲ့ပေမယ့် ဆန့်ကျင်ဘက်ကိုဦးတည်နေခဲ့ကြတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ကံကြမ္မာတွေက လွဲချော်နေခဲ့ကြတာများလား ။
ပြင်ဆင်ခွင့်လေးတောင်မရှိတာလား ဒါမှမဟုတ် သူတို့နှစ်ယောက်လုံးပြင်ဆင်ဖို့မကြိုးစားခဲ့ကြတာများလား ။
အရာရာကနောက်ကျသွားခဲ့တဲ့အချိန်မှာပဲ သူသတိထားမိလိုက်တာက ချွဲဆူဘင်းမရှိဘဲသူမရှင်သန်နိုင်တော့ဘူးဆိုတာပင် ။
အချိန်တွေလွန်သွားခဲ့ပြီ ။ လှောင်အိမ်ထဲကပျံသန်းသွားချင်တဲ့ငှက်ငယ်ကိုသူလွတ်မြောက်ခွင့်ပေးလိုက်ခဲ့ပြီးပြီ ။
'မင်းကိုငါ့နှလုံးသားရဲ့အနက်ရှိုင်းဆုံးတစ်နေရာကနေချစ်တယ် ' ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေတောင်တစ်ခါလေးမှမပြောရသေးတာကို။
YOU ARE READING
𝑂𝑝𝑒𝑛𝑖𝑛𝑔 𝑆𝑒𝑞𝑢𝑒𝑛𝑐𝑒 •YeonBin•
RandomThis scene that locked me up , the sequence that's like forever . . .
