သည်လိုနှင့် အိမ်ရောက်ကြတော့ သူနှင့်မတွေ့ရတာကြာပြီဖြစ်သော ကိုကြီးမေမေ ဒေါ်လေးသီရိက ဝမ်းပန်းတသာကြိုဆိုသည်။ သီပေါအိမ်ကြီးမှာ ဘာမှမမြင်မစမ်းနှင့် နှစ်တွေအကြာကြီး ပိတ်လှောင်မိနေခဲ့သော ဒေါ်လေးက အခုတော့လည်း အပြုံးတွေလတ်ဆတ်လို့ပါပဲ။ အကြည့်တွေပါ ရွှင်ပြလာပြီမို့ သူ့ဒေါ်လေးအတွက် တကယ်ပင်ဝမ်းသာမိသည်။ သားနဲ့ပြန်ဆုံတွေ့ရတာ တကယ့်ကိုကောင်းချီးတစ်ခု။
"သားငယ်လေးက တစ်ခါတွေ့တိုင်း တစ်ခါပိုချောလာသတော်"
"မြှောက်ပြောနေရင် မုန့်ဖိုးတောင်းမှာနော် ဒေါ်လေး"
"အမလေး ပေးချင်လွန်းလို့ခေါ်နေတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ။ ဆွမ်းကပ်တောင်မလာမှာစိုးလို့ သားကြီးအေးချမ်းတို့ကို တစ်ခါတည်းဝင်ကြိုခိုင်းရတာ"
"သားကလာချင်တာပေါ့ဗျာ ... ဂျူတီဝင်ရတော့ သိပ်မအားလို့ပါ။ ဒေါ်လေးကိုမြင်ရရင် သီပေါကိုအလွမ်းပြေသလိုပဲ သိလား။ တစ်ခါတစ်ခါ မေမေနဲ့မေမေကြီးကို အရမ်းသတိရတာပဲ"
ဘုန်းလျှံမွေးကတည်းက အတူနေခဲ့ရသောဒေါ်လေးမို့ သားအရင်းထက် ပိုရင်းနှီးခဲ့ကြသော တူဝရီးနှစ်ယောက်ပင်။ အခုလည်း ဒေါ်လေးမွေးနေ့မို့ မနက်ဖြန်မနက်ကျလျှင် ဆွမ်းကပ်ကြမယ်တဲ့။ မနက်ခင်းစောစောမှ ထလာပါမယ်ဆိုလည်းမရ၊ ရုတ်တရက်ကြီး သူ့ကိုလာကြိုကြတော့ ကိုးကိုးကိုလည်း ဘာမှမပြောခဲ့ရပါချေ။
"ကဲပါ ... ရေမိုးချိုးလိုက်ဦး၊ ထမင်းစားပြီးမှ မေမေကြီးတို့နဲ့ Video call ပြောကြတာပေါ့"
'ဟုတ်' တစ်ခွန်းဆိုကာ ကိုကြီးပို့ပေးသောအခန်းတွင် ဒီည နေဖို့ဝင်ခဲ့ရသည်။ ဒေါ်လေးနှင့်ကိုကြီးမြတ်ဟန်သာအမေတို့က တစ်ခန်း၊ ကိုကြီးနှစ်ယောက်က တစ်ခန်းနှင့် သူကတော့ဝရန်တာဖက်က အခန်းတွင်နေရသည်။ နဂိုထက်ပိုကျယ်သွားသော ကွန်ဒိုအခန်းမို့ နေရာကျပ်ကျပ်တည်းတည်းမရှိ၊ အဆင်ပြေလှ၏။
ဘုန်းလျှံ အခန်းထဲရောက်လို့ အိတ်လေးချကာမှ ထပ်ခေါ်လာသည့်ဖုန်းမှာ သူ့ကိုးကိုးဆီကပါပဲ။ စိတ်ကောက်ချင်ပေမဲ့ ဖုန်းကိုင်ပြီးမှဆက်ကောက်ဖို့ စိတ်ကူးလိုက်သည်။ အရေးတကြီးပြောစရာရှိတယ်ဆိုတာလည်း သိချင်သေးတာမို့။
Part - 5 (Unicode)
Start from the beginning
