Beni garsondan kurtarmak için mi masalarına çağırdı yoksa gerçekten söylemek istediği bir şey mi vardı bilmiyordum. Yine de teklifini kabul ettim.
Masalarına geldiğimde arkadaşlarından biri ayağa kalkıp boş sandalyelerden birini çekti ve oturmamı işaret etti. Biraz kısık bir sesle teşekkür ettim. Duymamış olacak ki cevap vermedi.
Beni masalarına davet eden esmer çocuk da gelip diğer boş sandalyeye oturdu. Elini bana uzatıp: "Merhaba ben Emirhan, Emir de diyebilirsin." dedi.
Uzun ince parmaklı ve kemikli elini tutup "Merhaba Emir bende Sinem. Memnun oldum." dedim ve elini çektim.
Diğer iki arkadaşını da Emir tanıttı.
Saçaları kumrala çalan arkadaşını gösterip "Bu Özgür." dedi. Az önce sandalyemi çekip oturmam işaret eden kişi Özgürdü. Diğer arkadaşının da saçları simsiyahtı. Dünyadaki en siyah saçlı insan olduğunu düşünebilirdiniz. : Bu da Yunus Emre. İkisi benim çocukluk arkadaşlarım. " dedi
Başımı hafifçe sallayıp" Sizlerle de tanıştığıma memnun oldum. " dedim Emir'e baktım.
" Benimle bir şey konuşmak istediğinizi söylemiştiniz. Ne konuşmak istiyorsunuz? " diye sordum.
Ben bunu sorduğum sırada garson bir kahve ve su getirdi. Bu az önce ki garson çocuk değildi. Kendisi etrafta görünmüyordu. Bana hizmet etmek düşüncesi onun pek hoşuna gitmedi galiba diye düşündüm.
Garson gittikten sonra Emir söze başladı.
"Az önce o adamla tartışırken söylediklerine kulak misafiri olduk. İşe ihtiyacın varmış galiba?" diye sordu.
Başımı evet anlamında salladım.
"Arkadaşımız Yunus Emre'nin abisinin bir işletmesi var orada bir çalışana ihtiyacı var. Gerçekten işe ihtiyacın varsa eğer orada çalışabilirsin." dedi Emir.
Yunus Emre'ye baktım. Bu kararı ortaklaşa almadıkları belliydi. Çünkü Yunus Emre Emirin dediklerine şaşırmıştı. Özgür'e baktığım da onun da yüzünde gülümseme vardı. Büyüh ihtimalle Yunus Emre'nin ifadesine gülüyordu.
Elimle Yunus Emre'yi işaret edip :"Sanırım bundan Emre'nin haberi yok." dedim ve Emre'ye bakıp "Emre diyebilirim öyle değil mi?" diye sordum.
Emir cevap vermeden Emre: "Tabi diyebilirsin ve ayrıca gerçekten böyle bir teklifte bulunacağını bilmiyordum o yüzden şaşırdım. Evet abimin iş yerinde çalışacak birine ihtiyaç var gelip orada çalışabilirsin." dedi.
"Peki ya abin? Onun bundan haberi var mı?" diye sordum.
"Yok ama sen iş başvurusunda bulunursan haberi olur." dedi Emre.
Başımı onaylarcasına salladım.
"Nerede bu iş yeri?" diye sordum. "Geç olmadan gideyim." dedim
Emir "Buraya uzak değil. İstersen biz seni götürürüz." dedi.
Buna gerek yoktu. Onları tam olarak tanımıyordum. Bu iş konusun da ne kadar doğru söylüyorlardı bilmiyordum bile. Onları ilk defa burada görmüştüm. Belki de beni kandırıyorlardı. O yüzden hemen gitmeliydim. Daha fazla onlarla oturmama gerek yoktu. Az önce beni sürüklercesine dışarı çıkarmaya çalışan garsonda sonuçta ortadan kaybolmuştu.
"Bana adresi vermeniz yeterli olur. Teşekkür ederim. Yarın gidip başvururum." dedim.
Emre yaslandığı sandalyesinden doğrulup "İnternet üzerinden de başvuru yapabilirsin. Sana sitenin adını söyleyim istersen." dedi.
"Öyle mi? Böylesi daha iyi yorulmamış olurum. " dedim ve çantamdan telefonumu çıkardım kilit tuşuna bastım ama ekran açılmamıştı. Kapanmıştı. Elimi tekrar çantama açıp bir kalem kağıt çıkardım ve Emre'ye uzattım.
" Telefonum kapanmış buraya İnternet adresini yazabilir misin? " diye sordum.
O da kalem ve kağıdı alıp bir şeyler yazı ve tekrar bana uzattı. Kağıdı elime alıp telefon kabımın arkasına koydum. Kalemi de çantama attım ve ayağa kalktım.
"Ben gideyim artık. Teşekkür ederim." dedim. Arka cebimden bir 50lik çıkartıp masaya koydum. " Kahve ve suyu buradan alabilirler." dedim ve konuşmalarına fırsat vermeden arkamı dönüp çıktım.
Davranışları bana biraz şüpheli gelmişti. İnsan tanımadığı birine nasıl bir anda iş teklifi sunabilirdi ki? Hem de en yakın arkadaşının abisinin iş yerinde. Eğer böyle bir iş varsa bile yine de güvenilir gelmediler. Biran önce de yanlarından ayrıldığım için de mutluydum. Adımlarımı hızlandırıp evin yolunu tuttum.
･ﾟ*｡･☆
Bu bölüm pek içime sinmese bile yazdım. Umarım güzel olmuştur.
Umarım beğenirsiniz.
:)
