Κεφάλαιο 3

384 71 20
                                    


"Σκοπός της ζωής μας
Είναι η αγάπη."

Ανδρεας Εμπειρίκος


Η Άσπα Δεληγιάννη, με τα κλειδιά στα χέρια και το μωρό στην αγκαλιά, άνοιξε με δυσκολία της πορτα του καταστήματος της.

Ακούμπησε τον καφέ στο γραφείο της και γρήγορα έσπευσε να βάλει το παιδί στο παιδικό καρεκλάκι του.
Είχε αργήσει κιόλας! Η ώρα είχε ήδη πάει δέκα.
Όχι βέβαια, πως την περίμενε και κανένας πελάτης.

《Σώπα βρε μωρό μου! Σώπα!》, προσπάθησε να το ησυχάσει αφού είχε ήδη αρχίσει να παραπονιέται.

Τον τελευταίο καιρό, αναγκάζονταν να το παίρνει μαζί της στο μαγαζί, αφού δεν υπήρχε κανείς να το κρατήσει.

Η μητέρα της, στήριγμα της σε όλα, τους είχε αφήσει ξαφνικά πριν δύο χρόνια, χωρίς να προλάβει να γνωρίσει το δεύτερο εγγόνι της.
"Φεύγοντας" ένα πρωινό για να συναντήσει των άντρα της, δεκαπέντε χρόνια μετά.

Πεθερικά δεν είχε.
Ο Γιάννης ορφανός ήταν από μικρός.
Μεγαλωμένος με τους θείους του, που ανέλαβαν να τον αναθρέψουν από παιδί.
Από τα εννέα του, όταν είχε χάσει τους γονείς τους σε κάποιο δυστύχημα.

Εκείνοι τον ειχαν μεγαλώσει προτιμώντας να στερούνται πράγματα υλικά, απ' το να τον αφήσουν σε κάποιο ίδρυμα.
Και ποτέ δεν τον είχαν ξεχωρίσει από τα βιολογικά τους παιδιά.
Πιέστηκαν τότε πολύ, μα κατάφεραν ακόμα και να τον σπουδάσουν!

Τώρα, όμως, κι εκείνοι είχαν μεγαλώσει και είχαν ήδη τρία εγγόνια.
Δεν τους περισσεύε χρόνος για να βοηθούν και αυτούς.

Οπότε, ούτε από εκείνη την πλευρά είχαν κανέναν.

Ας ήταν! Αφού έτσι τα είχε φέρει ο Θεός...

Παραπονεμένη μια φορά απ' την ζωή της δεν ήταν!
Και πως να ήταν δηλαδή;

Μ' έναν σύζυγο που την λάτρευε και δύο αξιαγάπητα παιδιά!

Η μεγάλη της κόρη ήταν πέντε και ο γιος της έκλεινε τον πρώτο χρόνο ζωής του.

Έβγαλε απ' την τσάντα της ένα λούτρινο παιδικό αρκουδάκι και το έφερε μπροστά στα μάτια του Πέτρου της, που το ακολούθησαν σαν μαγεμένα.
Περνώντας το από μπροστά του, σαν να αιωρούνταν στον αέρα.

Το άφησε στην αγκαλιά του ξαφνικά,κάνοντας με το στόμα της έναν ήχο, σαν να έπεφτε αεροπλάνο.

Το παιδί έσπευσε να το πιάσει, αφήνοντας ένα μικρό γελάκι και επικεντρώθηκε σε αυτό.

Ο ρόλος της ζωής τηςWhere stories live. Discover now