Schrijfsels en Verhalen

1. Vallende Liefde

Ik zag haar al vanaf de verte. Ze had een roze leer vest aan een witte rok dat tot haar knieën kwam. Ze schudde haar haren heen en weer en er vielen druppels op haar bruine neus. Ze was van haar fiets afgestapt en zwaaide in mijn richting. Zwaaide ze naar mij? Het idee dat een meisje naar me zwaaide. Nee, dat kon niet. 

Toen ze dichterbij kwam kon ik haar beter zien. Ze zag er geweldig uit. Met haar lange zwarte haren die tot ongeveer haar rug kwamen. En een mooie bruine huid. Ze was simpelweg het mooiste meisje dat ik had gezien. Ik voelde me helemaal warm worden van binnen. Was dit dan liefde op het eerste gezicht? ik schudde mijn hoofd, het water ontsnapte een beetje uit mijn krullen. Daarna stroomde er weer nieuw water in. Ze had een mooi uiterlijk, ja. Maar een mooi innerlijk? 

Ze had een levenloze , kille blik in haar ogen. Ik keek naar haar, hoe ze steeds dichterbij. Ze kwam bij mij in de buurt en ik kon meer details zien. Op haar wang lag een litteken, ze had heldere lichtbruine ogen en lange wimpers. Haar gezicht werd versierd door duizenden druppeltjes die steeds, als ze knipperde, naar beneden viel. 

Ik staarde haar heimelijk na, totdat ze mij opmerkte en haar dodelijke blik op mij richtte. Ik kreeg de rillingen toen ze mij passeerde, maar ik liet niet merken dat haar kilheid een schok voor mij was. 'Heb je het niet koud?' Ze keek op en stopte met lopen. De regendruppels op haar fiets vielen naar beneden en de regendruppels, die vanuit de hemel kwamen, vielen mee. 'Nee, wat denk jezelf?' Klonk het meer vermoeid dan spottend. 

Was zij het? Was het meisje met de bruine huid, grote lichtbruine ogen, lange zwarte wimpers en golvende haren echt het nieuwe buurmeisje. Ik rechtte mijn rug. Dan moest ik haar wel goed verwelkomen. 'Dan moet je wel snel ergens gaan schuilen?' Ik leunde naar haar toe. Met een bonkend hart wachtte ik op haar reactie. 

Ze glimlachte uitdagend en ze leunde ook naar mij toe, terwijl de regen naar beneden stroomde. 'Misschien moet jij mij bij je thuis laten schuilen?' Mijn wangen veranderde spontaan van kleur. Het onbekende buurmeisje binnenlaten? Nee, mijn moeder zag me al aankomen. Haar huis is vast in de buurt. Ze schudde haar natte haren naar achter en een paar regendruppels spatten tegen mijn, al met druppeltjes versierde, gezicht. 'Hé! Je maak me nat!' Riep ik haar quasi verontwaardigd toe.

 'Dat ben je toch al,' grijnsde ze. Ik trok aan mijn doorweekte t-shirt. 'Jij ook.' Haar grijns werd breder. 'Misschien moet jij me dan binnenlaten?' Ik deed een stap naar achter en boog. 'Spring over het hek , prinses.' Ze proestte het uit van het lachen, de waterdruppeltjes kletsten op de grond. 'Nee, jonge gek!' Toen ik weer rechtop stond merkte ik dat ze schrok van haar eigen woorden. 

Ik glimlachte naar haar. 'Dan niet,' knipoogde ik. Het meisje ontspande. 'Voor het geval dat: Ik ben geen prinses, ik ben een bad girl.' Ik trok een wenkbrauw op en lachte. 'Echt waar?' Ze keek me vastbesloten aan. 'Echt waar.' En met die woorden, en een schittering in haar ogen, liep ze weg. Ik mocht haar wel,  dat nieuwe buurmeisje.

Hihihihi! Dat was gewoon een random idee dat ik had, het meisje is gebaseerd op mij en het lijkt ook ongeveer mij, vind ik dan. Ik heb verder niks te zeggen dus... Toedels!

XxSunnyxX