***
- მორჩი ცარიელი კიტრის ჭამას, თორემ დამრჩა სალათა განზე!
- მშია!
- თუ დამაცდი, გავამზადებ ცოტახანში საუზმეს და შეჭამ ნორმალური ადამიანივით!
- კარგი, ჰო. _ კიდევ მოვიპარე კიტრი და დედაჩემს პატარა ბავშვივით გავუღიმე.
- მიყვარხარ! _ მივაძახე და სამზარეულოდან გამოვედი.
***
- SOS! კაფეში ვიკრიბებით! იდეა მაქვს! ( არც ერთმა არ გაბედოთ დაკიდება, თორემ თქვენს თავებს დავკიდებ ჩემი სახლის კედელზე! )
ზოგჯერ ქეთა იმდენად საშიში და უცნაური იყო, რომ წამით წარმოვიდგინე კიდეც რომელიმე ჩვენთაგანის თავი კედელზე და სიმართლე გითხრათ, ჩემივე ნაფიქრის შემეშინდა.
ალბათ, სწორედ ამიტომ იყო, რომ სულ რაღაც 15 წუთში, ყველანი კაფეში ვიყავით და მომღიმარ ქეთას ამბის მოლოდინში მივჩერებოდით.
ჰო, იღიმოდა, ეს კარგი იყო, მაგრამ არაფერი ეტყობოდა სასწრაფო ამბის.
- ქალბატონო ქეთრინ, იქნებ დაგვდოთ პატივი და მოგვახსენოთ რა გადაგიტრიალდათ მაგ თავში, რომელშიც ტვინი არ გაქვთ. _ გეგას აშკარად მოთმინების ფიალა ევსებოდა და არა მხოლოდ გეგას. გაუსაძლისი იყო ასე სიჩუმეში ჯდომა და მხოლოდ ქეთას მომღიმარი სახის ყურება მაშინ, როდესაც ვიცოდი, რომ რაღაც ჰქონდა სათქმელი.
- მოკლედ.. _ ხელები მაგიდაზე დააკაკუნა და კვლავ გაწყვიტა სათქმელი.
- ქეთინო მკვლელს გამხდი! _ სანდროს მიმართვაზე ჩემმა საუკეთესო დაქალმა თვალები იმდენად დააწვრილა, წამით მათ არსებობაში ეჭვიც კი შემეპარა.
- როგორ მომმართე?
- ქეთინო. _ ცალყბად გაიღიმა სანდრომ.
- კიდევ ერთხელ დამიძახებ მასე და გეფიცები ენას ამოგაგლეჯ და შამფურზე ავაცვამ!
ხომ ვთქვი ზოგჯერ საშიშია მეთქი?!
***
- ხვალ დილით გავიდეთ, მანამდე ჩალაგდით, დალაგდით, მოწესრიგდით, რამე-რუმე. _ ქეთამ ტაში შემოკრა და ყველას მაგივრად გადაწყვიტა ასე უცებ მის აგარაკზე ასვლა.
(8) გრძელი, ნათელი დღეები.
Start from the beginning
