Mijn tijdelijke broer

Hoofdstuk 3

Hallo allemaal :) Ik hoop dat jullie mijn verhaal tot nu toe leuk vinden! Ik zou het leuk vinden als jullie een reactie zouden willen achterlaten, dan weet ik een beetje of er mensen zijn die het verhaal lezen! ^^

Liefs,

Rosebow

—-Lora—-

Ik had de televisie op mijn kamer aangedaan en dommelde half weg bij Grey's anatomy. Uiteindelijk viel ik in slaap en werd pas om twee uur wakker. Mijn moeder was allang thuis en ik had niks gehoord. Ik stond voor de spiegel en deed wat mascara op mijn wimpers. Percy had me net gesmst met de vraag of ik bij hem langs wilde komen. Ik stopte mijn mobiel in mijn zak en trok mijn jas aan.

'Mam, ik ga naar Percy,' zei ik tegen haar. Ze zat op de bank een boek te lezen. Haar leesbril rustte op het topje van haar neus en ze drukte hem omhoog toen ze me aankeek.

'Goed lieverd, kom je morgen wel terug? Of blijf je bij hem?' 

Ik twijfelde. Als ik het hele weekend bij Percy bleef, dan had ik geen last van Connor. Maar dat betekende ook dat ik geen tijd meer had om scheikunde te leren. Mijn moeder was inmiddels alweer verdiept in haar boek.

'Ik blijf bij Percy,' besloot ik.

Mam wist toch niet dat ik leerwerk had en daarbij kende ik het toch wel. Ik had goed opgelet in de lessen en meneer G. kennende kregen we toch meerkeuze vragen.  

'Goed lieverd,' zei mijn moeder zonder nog op te kijken.

'Veel plezier.' Ze zat met haar gedachten diep in het boek. Normaal zou ze me nog een kus hebben gegeven, of tenminste een blik, maar mam kon soms zo verdiept zijn in haar leesboek. 

'Ik heb mijn mobiel bij me, tot maandag,' zei ik, ook al wist ik dat ze me toch niet hoorde.

Mijn jas hing aan de kapstok en ik trok mijn wijnrode muts over mijn oren. In Engeland was het altijd koud, of het regende. Oh ja en heel af en toe scheen de zon. Nu regende het gelukkig niet, maar het was wel koud. Ik trok mijn handschoenen aan en nadat ik had gebukt om mijn tas van de grond op te pakken, kwam Connor de trap aflopen. Hij versperde mijn weg.

'Mag ik er langs?' vroeg ik zo onvriendelijk mogelijk en geïrriteerd keek ik hem aan. 

Hij grijnsde.

'Nope,' zei hij. 

 'Zeg, wat vind je eigenlijk van mij?' vroeg hij.

 'Wat ik van jou vind? Dat je een loser bent, dat vind ik.' Connor vertrok geen spier.

'Nou, je hebt overduidelijk een oogje op me, waarom word je anders zo rood?' 

Ik voelde mijn wangen warm worden, terwijl ik daarvoor helemaal nog niet de neiging had om te gaan blozen.

'Ga eens aan de kant, ik wil erlangs.' Ik duwde hem opzij met mijn schouder en opende de voordeur.

'Waar ga je heen?' vroeg hij. 

'Weg van jou,' zei ik en wierp hem een hatelijke blik toe.

—-Connor—-

'Waar ga je heen?' vroeg ik nieuwsgierig en ze draaide zich om. 

'Weg van jou.' Ze keek me arrogant aan en liep naar buiten.

Hmm. Dat ging niet helemaal zo als gepland, maar goed, ik had ook niet verwacht dat ze meteen in mijn armen zou vliegen. Toch hoopte ik wel dat ze die attitude act binnenkort zou laten vallen, want ik kreeg niet echt de indruk dat ze me zag zitten. Tenzij ze deed alsof.