ဇူအန် လေးစားမှုဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ “ရှောင်ချီ။ မင်းက တကယ်တော်တာပဲ။ ဒီအဆိပ်ရဲ့ အာနိသင်ကို ဖယ်ရှားဖို့က... ဆယ့်ရှစ်ကြိမ်လုပ်တဲ့ နည်းတစ်ခုပဲရှိတယ်လို့ထင်ခဲ့တာ။ ဒါပေမယ့် မင်းက အဲ့ဒါရဲ့ အာနိသင်တွေကို အလွယ်တကူ ဓာတ်ပြယ်အောင် လုပ်နိုင်ခဲ့တယ်”
ကျီရှောင်ချီ ၏ မျက်နှာနီရဲလာသည်။ “အဲ့ဒီလောက် မလွယ်ပါဘူး။ ညီမရဲ့ ထူးခြားတဲ့ အခြေခံက အဆိပ်အမျိုးမျိုးရဲ့ အဆင့်တစ်ချို့အထိ ခံနိုင်စွမ်းရှိတယ်။ ပြီးတော့ အဲ့ဒီဆေးကိုလည်း သိပ်သုံးမိတားတာမဟုတ်ဘူး။ နှလုံးငြိမ်ဆေးကိုလည်း သောက်ထားသေးတယ်။ နောက်ပြီး အခြားဆေးတွေနဲ့ရောထားတဲ့ ဒီရေအေးထဲမှာလည်း စိမ်ပြီးတော့ အဆိပ်ရဲ့အာနိသင်ကို ဖယ်ရှားရုံလေးပဲ။ ဒါနဲ့ အစ်ကိုဇူမှာ အဲ့ဒီလိုဆေးမျိုး ဘာကြောင့်ရှိနေရတာလဲ”
ဇူအန် အနည်းငယ်ရှက်ရွံသွားသည်။ “ဒါက ငါ အနိုင်ယူခဲ့တဲ့ ရန်သူတစ်ယောက်ဆီကနေ ရလာတာပဲ။ အဲ့ဒါ ဘာလဲဆိုတာကိုသာ သိခဲ့ရင် လွှင့်ပစ်ခဲ့မှာပေါ့”
၎င်းစကားကိုပြောနေရင်း သူ၏စိတ်ထဲတွင် မလုံမလဲ ဖြစ်လာသည်။ ဒီလိုဆေးမျိုးကို ဒီကမ္ဘာမှာ မလိုချင်တဲ့ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို ငါ့အရှေ့ခေါ်လာပြစမ်းပါ။
မသုံးဘူးဆိုရင်တောင် လက်ထဲမှာသိမ်းထားတာလည်း ကောင်းတာပဲ။
ဇူအန် တွင် အတွေးတစ်ခု ရုတ်တရက် ဝင်လာသည်။ “ဟုတ်သားပဲ။ အဲ့ဒီဆေးပုလင်းကို လွှင့်ပစ်လိုက်ပြီလား”
ကျီရှောင်ချီ ခေါင်းခါလိုက်သည်။ “မပစ်ပါဘူး။ အဲ့ဒါက မကောင်းတဲ့ဆေးဖြစ်ပေမယ့် အစ်ကိုဇူရဲ့ ဟာဖြစ်နေတုန်းပဲလေ။ ဒါကြောင့် လွှင့်မပစ်ရသေးဘူး။ ခဏလေး ယူပေးပါ့မယ်”
သူမ ထရပ်တော့မည့်အခါတွင် သူမ၏ မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲသွားသည်။ သူမ ရပ်တန့်လိုက်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “အစ်ကိုဇူ လုံးဝ မျက်လုံးဖွင့်လို့မရဘူးနော်”
“နားလည်ပါတယ်” ဇူအန် ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း သူမ၏ လက်ရှိပုံစံမှာ သူ၏ စိတ်ထဲတွင် ပေါ်လာသည်။
ကျီရှောင်ချီ က အနီးနားတွင်ရှိနေသော အဝတ်အစားများဆီသို့ ရေချိုးဇလုံ ထဲမှနေ၍ လက်လှမ်းလိုက်သည်။
သို့သော်လည်း သူမသည် သေးသွယ်သော မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သောကြောင့် ၎င်းတို့ဆီသို့ မလှမ်းနိုင်ခဲ့ပေ။
သူမ ခြေဖျားထောက်ကာ ရှေ့သို့ ဆက်လှမ်းလိုက်သည်။
