Önsöz
İnsanlar moral veremez birbirlerine çünkü herkes ezberlemişcesine aynı şeyi söyler hep. İnsanlar hayatın hep kötü olduğunu düşünür ama kimse faklı bir gözle bakmaz oysa farklı bir gözle baksalar hayatın o kadarda berbat olmadığını görebilirler. Unutmayın ki siz kendinizi severseniz hayatınız güzel olur:)
Bir gece o kadar çağresiz o kadar yanlızdım ki intihar etmemek için zor tutuyordum kendimi sanki. İşte tamda o çıkmaz sokaktayken biri girdi hayatıma girmesiyle beraber hayatım kır bahçesi kadar güzelleşmişti hayatın bu kadar güzel olduğunu hiç düşünmemiştim okullu sevmeyen ben onu görebilmek için okulla gidiyordum hergün:) onun gözlerin de hayatı görmüştüm o beni kurtarmıştı,ona bir can borcum vardı.
Her geçen gün daha çok bağlandım kendime hep şunu sordum "niye bu kadar çok seviyorum onu?" Cevabını kendim bile bulamıyordum çok garipti onu ailem,ablam gibi görüyordum belkide onu daha çok seviyordum o çok farklıydı özeldi zamanla daha da yakın hissettim hayatımla ilgili kimsenin bilmediği herşeyimi ona anlatmıştım. İlk aşkımı dahi sadece ona anlatmıştım.
Hayatı onun güzel gözlerinde bulmuştum kimse umrumda değildi onunla hayat o kadar güzeldi ki onun gitmesini hiçbir şekilde istemiyodum hayatımda çok yüksek köşeye yerleştirmiştim onu:) ona sürekli Mel' diyordum Sadece o olsun istiyordum zamanla daha çok sevdim onu hergün Instagram profilini stokluyordum kimi takip ettiğine kadar ezberlemiştim bir süre sonra takıntı haline getirdiğini fark ettim kimseye söyleyememiştim kendi içimde yaşadım ve kendime hep soruyordum "seviyormuydum yoksa sadece takıntımıydı?"çevremdeki çoğu kişi takıntı olduğunu söylüyordu sürekli bi süre sonra hepsiyle kavga ettim çevreme baktığımda kimse kalmamıştı Mel' için herkesten uzaklaşmiştim onun için herşeyi yapmaya hazırdım:)
Birgün mel' soğuk yapmaya başladı onun soğuk yapması canımı acıtıyordu uzaklaşmaya başladı bir kaç gün sonra okulda görmemeye başladım karşılaşmıyorduk okulla hep geç geliyordu beni görmemek için.
*Özlüyordum çok özlüyordum*
