"နင်ထစမ်း...နေတောင်ဖင်ထိုးနေပြီ....
အိပ်ခန်းထဲထိလာကာတစ်ကူးတစ်ကလာနိူးတဲ့ကင်မ်
ယူရီရယ်။ထယ်ယောင်းကတော်ရုံမထဟိုဘက်ဒီဘက်
လှိမ့်ရင်းအပျင်းကြောဆွဲနေသေးသည်။
"ထဟဲ့...ငါလုပ်လိုက်ရ..."
ကင်မ်ယူရီဆိုသည်မှာကာစောင်ပုံထဲမြုပ်နေသည့်သူ့
မောင်လေးကိုအသဲယားလာသည်မို့စူထော်ထွက်နေသည့်
ဖင်လုံးလုံးလေးအားပိတ်ကန်ပစ်လိုက်သည်။
"ဟာ..မမ..ငါ့ဖင်ကိုမကန်နဲ့မကြိုက်ပါဘူးဆို.."
ထယ်ယောင်းအိပ်ချင်မူးတူးဖြင့်ပိတ်ဟောက်ပစ်လိုက်
သည်။အိပ်ယာနိူးတာကလည်းငြင်ငြင်သာသာမရှိ
ကြမ်းတမ်းလိုက်တဲ့ပုံများ။ဒါ့ကြောင့်ဒီအသက်ဒီအရွယ်
ထိ ကြိုက်မဲ့လူမရှိဘာမရှိနဲ့တစ်ကိုယ်တည်း အပျိုကြီး
ဖြစ်နေရရှာတာ။
"နင်သာမထသေးတာ...ဗိုလ်ချုပ်ဂျွန်ကအိမ်အလည်
လာပြီးလို့ပြန်တောင်ပြန်သွားပြီ..."
"ဘာ..."
ထယ်ယောင်းရုတ်တရပ်ငေါက်ကနဲထထိုင်မိလိုက်သည်။
"ကိုကိုကမနက်အစောကြီးအိမ်ကိုဘာလာလုပ်တာလဲ၊
နောက်ပြီးကိုကိုလာတာကို ငါ့တောင်မနိူးဘူး..."
ထယ်ယောင်းမှာလွှတ်ကနဲပြောချင်တာပြောတော့သည်။
ကြည့်လေ..ဗိုလ်ချုပ်ကအစောကြီးအိမ်လာတယ်ပဲထား။
သူ့လာနိူးရမှာပေါ့၊အခုတော့..ကုလားသေကုလားမော
အိပ်ပြီးလက်ထပ်မဲ့လူရောက်လာတောင်မှလာဧည့်မခံ
တဲ့သူ့ကိုဗိုလ်ချုပ်က ကြည့်ဖြူပါ့ဦးမလား။
."ငါ့မောင်လေး..ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ်..မမကိုပြန်
ခေါ်ပြစမ်း..."
ကင်မ်ယူရီတစ်ယောက်ဝမ်းသာအားရတွေဖြစ်ကာသူ့
မောင်လေးပခုံးအားလှမ်းဖက်လိုက်သည်။ထယ်ယောင်း
မှာ မမရှေ့ဗိုလ်ချုပ်ဂျွန်အားကိုကိုလို့သုံးနူန်းမိသောကြောင့်သူခိုးလူမိဖြစ်သလိုအုံမလုံအုံပွင့်ဖြစ်သွားရကာ
မျက်နှာကနီမြန်းလုလု။
"ငါ..ငါဘာမှမပြောပါဘူး...နင့်လက်ကြီးဖယ်စမ်းပါ၊
အိုက်လွန်းလို့....."
ထယ်ယောင်းစိတ်အိုက်အိုက်ရှိသည်နှင့်ပခုံးပေါ်က ကင်မ်
ယူရီလက်အားပုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ကင်မ်ယူရီကလည်း
အလျှော့မပေးနောက်တစ်ခါထယ်ယောင်းပခုံးပေါ်လက်
တစ်ဖက်ပစ်တင်ရင်း
