-"Амралтын хугацаа цоргоноос урсдаг уснаас ч хурдан урсчихлаа."
Жонгүг санаа алдан ийн хэлээд өөрийн хувцаснуудаа эвхэх зуур Жимин түүний цүнхийг ялган өгж туслаж байлаа.
-"Чи л завгүй байсан болохоор тэгж санагдаж байгаа байх, нэг сарын хугацаа миний хувьд нэг жилээс илүү урт санагдсан даг."
Жонгүг өнгөрсөн нэг сарыг хэрхэн өнгөрөөснөө бодох төдийд л эвшээлгэж орхив. Тэгээд нүдээ нухлан,
-"Аав ээжид намайг ирсэн гээд хэлчих, утсаа хураалгачихсан болохоор хэнтэй ч холбогдож чадахгүй юм."
-"Амралтаар хүртэл утасгүй байсан гэх гээд байна уу?" гэж Жимин нүдээ томруулан асуухад Жонгүг толгой дохилоо.
-"Бидний эцэг эх яагаад ийм хатуу чанга байдгийг ойлгох гээд ч чадахгүй нь."
-"Ядаж л миний утсыг хураадаггүйд талархаж байна."
Жимин түүнийг өдөх мэт ийн хэлчихээд Жонгүгийн өрөөнөөс гарахдаа "Хоол хийчихсэн байгаа болохоор өөрийнхөө зүйлсийг янзалчихаад идээрэй." гэхэд Жонгүг түүн рүү зөөлхөн инээмсэглэлээ.
-"Жимин?"
-"Яав?"
-"Тэхён руу залгаад өгөөч?"
Жонгүгийг ийн гуйхад Жимин нүдээ эргэлдүүлэн "Шөнийн арван хоёр цаг болж байгааг мэдэж байгаа гэж найдъя Жонгүг."
-"Мартчихжээ уучлаарай."
-"Тэхёныг санаа юу?"
Жимин түүнээс ёжтойгоор асуухад Жонгүгийн хацар улайж орхих нь тэр.
-"Ү-үгүй ээ, хэн тэр тэнэгийг санах юм? Би зүгээр л... зүгээр л дэвтэр асуух гэж байсан юм."
Жонгүг санаанд орсон зүйлээ огтхон ч бодолгүй хэлчихээд Жиминий доогтой харцнаас хурдхан шиг бултлаа.
Жонгүг өрөөндөө орж ирмэгцээ "Санаад гэнэ шүү..." гэж бувтнасаар хөнжилдөө шургав.
-
Хичээлийн хонх дугарахтай зэрэгцэн оройтож сэрсэн Жонгүг амандаа хараасаар ангидаа орж ирэх аж.
Түүний аз болоход хичээл орох багш хараахан ирээгүй байсан тул Жонгүг шуудхан л өөрийнхөө суудал дээр суулаа.
Яг л түүний хүлээж байсанчлан Югём түүн рүү эргэж хараад "Унтчихаа юу?" гэх асуултыг асуув.
-"Жимин тэмцээнд явах болохоор хэд хоног хичээлдээ явахгүй гэсэн, тиймээс би сэрүүлэггүй байгаа гээд ойлгочих."
