I was already calmed. At mukhang maayos din naman si Wesley. May iba pang staff na dumating at nagtrabaho na kami para sa isang song recording ng araw na iyon. Kalagitnaan ng pagrerecord ay dumating din si Sir Oliver to check on Wesley and I and our progress.

***

"Please, Wesley, don't leave me!" I cried as I did my hardest to stop him from leaving.

Ngayon ang araw ng alis niya papuntang England sa tulong ng Papa niya. Bumaling sa akin si Wesley and I saw that he was also in pain. Lumapit siya sa akin at hinawakan ako. I shook my head fiercely. "Huwag mo 'kong iwan." Tears wet my cheeks so much.

I may be like a little child who's crying because her parent was leaving home. Pero ayaw ko lang talaga na umalis si Wesley. I became okay after my mother's death because of him and Tita Joyce. Especially because of him who never leave my side since. Nasanay na ako na palagi lang siyang nand'yan. And thinking now that he'll be gone by my side scared me so much. Hindi ko yata kakayanin. What will happen to me?

"Yan... We'll communicate, okay? I promise we'll communicate. I'll call you every chance I get and you just have to answer, I promise. I promise." he promised me repeatedly.

But no matter how much assurance he tell me I just wouldn't accept it. Dahil iisa lang ang gusto ko, ang manatili lang siya sa tabi ko. If he'll really leave me now then we're done...

He lowered his face to me and reached for my lips to kiss me thoroughly for a long while.

I will not understand why he would leave me.

I never understood.

"Don't go." I held onto him tightly.

Pero marahang umiling si Wesley. Nandoon ang tatlo naming mga kaibigan. Maxine was also already crying seeing the situation. Naghihintay na ang sasakyan nina Mike para ihatid ng Papa niya si Wesley sa airport.

We were young. I was young and scared. Scared to be left alone. So I didn't understand. Ang tanging naiintindihan ko lang noon ay ang nararamdaman ko.

Wesley hugged me so tightly one last time before he went to Mike's family's car without looking back at me.

"Wesley!" I shouted his name with my strained voice.

Sinubukan ko pa siyang sundan para habulin pero pinigilan na ako ni Tita Joyce na umiiyak din na niyakap ang nanghihina ko na ring katawan. Maagap din na lumapit sa akin si Maxine at umiiyak din na niyakap ako.

Nakita kong nasa loob na ng sasakyan si Wesley. Nagpaalam na rin ang Papa ni Mike sa kay Tita Joyce na pinipigilan na akong sumunod kay Wesley. Wesley looked at me with pain in his face through the car's open window on the front seat. Tumango si Tita Joyce sa Papa ni Mike at nagpasalamat dito. Sunod na pumasok na rin ang Papa ni Mike sa sasakyan.

I cried harder. Umiiling pa ako kay Wesley but he looked away until the car started to move and went away...

"Wesley..." I can only cry and it felt endless.

Days had passed that turned to weeks and weeks turned to months since Wesley left me. I never once answered any of his calls. I never responded to his messages. Kahit sinabihan na rin ako nina Tita Joyce at Maxine. Hindi ko nagustuhan na tumuloy pa rin siya sa ibang bansa at iniwan ako kahit anong pagmamakaawa ko na sa kaniya.

***

"Sumama ka na, Aryanne!" ngumiti sa akin si Savannah.

She visited us—or Wesley at the recording studio. Nagkayayaan na lumabas kami pero sa isang pribadong lugar din daw dahil kasama namin pareho sina Savannah Ortega at Wesley Rivera kahit si Justin Balmores din. Unti-unti nalang akong tumango at saglit nagpaalam sa kanila para tawagan si Art o message para makapagpaalam—para alam niya lang din kung nasaan ako so I won't worry him.

Our SongDonde viven las historias. Descúbrelo ahora