Her şey ama her şey bana onu çağrıştırıyor. Herkes ona benziyor, onun dinlediği şarkıları dinliyor, onun gibi konuşuyor... Her zaman aklımda o var. İmkansız olabilir ama belki de onu bu yüzden bu kadar seviyorum. Tüm şarkılar onu hatırlatıyor. Yazanlar sanki derinliği görmüş gibi. Onu yaşamış gibi. Onu sevmiş gibi. Sesini hiç duymadım. Buna kendim bile inanamıyorum ama onu doğru düzgün tanımamam bile ona bu kadar değer vermeme engel değil. Kitaplarda, şarkılarda, filmlerde her yerde o kadar çok derin kelimesi geçiyor ki şaşırırsınız. Sanki herkes boğuluyor, derinlerde yüzüyor.
-Artık bu depresif halinden kurtulman lazım.
En yakın arkadaşım konuşurken sadece gördüğüm rüyayı düşünüyordum. Rüyalara hiçbir zaman anlam verememişimdir. Ne yani bilinç altımda sürekli okyanusların derinlikleri mi var? Bu kelimeyi seviyorum ''derinlik''. Annem rüyaların anlamına ne kadar inansa da her zaman benim rüyalarıma çocuk rüyası derdi. Belki bu da bir çocuk rüyası.
-Sen beni dinlemiyor musun?
-Pardon dalmışım. Ne diyordun?
-Artık bırak bu halleri Açelya. Tek düşündüğün şey Deren bir en yakın arkadaşın ve sosyal bir hayatın olduğunu unutuyorsun artık.
-Öf Burak-
Tam şikayet etmeye başlayacakken Burak beni birden yatağımdan çekip zorla ayağa kaldırdı.
-Ne yapmamı istiyorsun lütfen rahat bırak beni artık.
-Çabuk dışarı çıkacağız hayır deme şansın yok annene söz verdim terapiye o kadar parayı boşuna verdiklerini düşünmeye başlayacaklar.
Sadece yüzüne bakıp somurttum. Kaçış yolunun olmadığını bildiğimden biraz makyaj yaptım üstüme rahat kıyafetler giydim. Montumu alıp ceplerini sigara için kontrol ettim biri boş iki paket vardı ama paketi atamıyordum... Burak daha fazla söylenmeden evden çıktık nereye gideceğimizden haberim yoktu.
-Nereye gidiyoruz?
-Bilmiyorum.
-Ne demek bilmiyorum Burak niye çıkardın beni o zaman.
-Düşünüyorum Açelya her şey sana onu hatırlatıyor bundan sitem etmiyorum seni anlayabiliyorum ve her zaman yanındayım ama gidecek yerimiz kalmadı.
Ne diyebilirdim ki haklıydı. Her şey bana Deren'i hatırlatıyordu.
-Bak ne diyeceğim. Bir gün boyunca senin en sevdiğin şeyleri yapalım.
-Neymiş benim en sevdiğim şeyler?
-Kitap alırız... Başka bir şey sevmiyorsun ki ama!
Biraz keyiflendim benim için uğraşan bir insan vardı ve bir başkası beni sevmedi diye onu zor duruma sokacak değildim.
-Gel kahve alalım sonra sahafları gezeriz.
-YUH! İnanamıyorum en yakın arkadaşım resmen geri döndü. Çığlık atacağım mutluluktan neredeyse. Tamam balım ne istersen o istersen seninle 10 gün sahaf gezerim.
-Abartma Burak
Önce kahve aldık sonra bir sürü sahaf gezdik , bir sürü kitap aldık ve kahvelerimiz bittikçe kahvelerimizi tazeledik. Burak'ın bu halimi özlediğinin farkındaydım. İyi olmak istiyordum. Eski halime dönmek istiyordum ama bazen sadece yok olmak istiyordum. Ölmek değil yok olmak. Birden dünyadan herkesin aklından silinmek. Ölümden korkmuyorum ama ölümden sonraki belirsizliği sürekli düşünüyorum. Ölümden sonra ne olduğunu tam olarak kanıtlasalar anında bir şekilde ölürüm. Çok fazla sıkıldım her şeyden, herkesten. Çevremdeki herkes bir şey için yaşamak istiyor ama ben hala kendi ''şeyimi'' bulamadım ve bazen çok geç gibi hissediyorum. Ama böyle zamanlarda Burak ile birlikteyken bazen o şey odur diye düşünüyorum. Ya da bulmama gerek yoktur o beni bulacaktır. Ama ciddi anlamda her şeyden sıkıldım.
Burak ile dinlenmek için ufak bir kafeye oturmuştuk. Gerçekten eğleniyordum bu çocuk beni güldürmekten öldürecekti artık. Ben tam ''ayı'' gibi gülerken içeri iki kız girdi. Burak onlara baktığımı görünce dönüp baktı. Bana dönüp sessizce ıslık çaldı. Bu sefer gerçekten gülmekten ölecektim. İlk kız kızıldı ve çok cici giyinmişti diğer kız daha maskülen giyinmiş saçları katlı kesilmiş siyahtı etkilenmedim desem yalan olur. Arkadaş oldukları belliydi sevgili değillerdi. Ben gülmekten ölecekken siyah saçlı kız bana bakıp biraz gülümsedi. Burak her şeyi izliyordu çok hoşuna gitmişti.
-Açelya yine sahalarda
Derken hemen sustu bana yine Deren'i hatırlatmıştı ben tam eğlenirken yine onu aklıma getirmişti. Yüzüm düştü ama Burak'ın dediğine alındığımdan değil aklıma Deren geldiği için. Burak bir şeyler yapıp ortamı düzeltmeye çalıştı ama başarılı olamayacağını bildiği için biraz durdu. Bir süre sadece yoldan geçen insanları izleyip kahvemi tek seferde bitirdikten sonra Burak her zamanki şefkatli sesiyle konuşmaya başladı.
-Hadi kalk ya size gidelim. Yalnız kalmak istersen de seni eve bırakayım. Ama istersen film de izleyebiliriz. Sinemaya da gidebiliriz...
-Burak tamam sakin.
Diyerek sırıttım.
-Ben şimdi kalkıp hesabı ödüyorum hayırı bir cevap olarak almıyorum. Bize gideriz film izleriz seninle olmak inan ki bana çok iyi geliyor. Annenlerin sürekli kavga ettiği ortama da sadece uyumak için gitmen lazım en yakın arkadaşımsın bu kadar depresifliği nasıl kaldırırsın yoksa.
Burak ağzını açamadan gidip hesabı ödedim. O sırada Burak yanıma geldi ve kızlar yine gözüme takıldı. Siyah saçlı bana bakıyordu ve karşısındakine bir şeyler fısıldıyordu. Nasıl olsa bir daha göremeyeceğim diye düşünüp montumu giyip Burak'ın koluna girdim. Kafeden tam çıkarken arkamdan bir ses geldi.
-Pardon bakar mısınız?!
Arkamı döndüğümde siyah saçlı kız elinde de bir kitap vardı benim kitabım düşürmüş olmalıyım. Gülümseyerek yanına gittim.
-Çok teşekkür ederim.
Dedim samimiyetle.
-Sorun değil ben Yağmur.
Dedi ve elini uzattı.
-Ben Açelya memnun oldum.
Elini sıktım. Birkaç saniye öyle kaldık arkadan Burak beni dürtüyordu. Sonunda Yağmur'un elini bıraktım birazcık garipti ama çok tatlıydı. Ne söyleyeceğimi bilemeden
-İyi akşamlar memnun oldum.
İyi akşamlar mı saat en fazla iki buçuktu
-İyi akşamlar!
Dedi ve uzaklaştı. Kızıl kız bizi izliyordu ve Yağmur'a gülümsedi. Burak'a döndüm gülmesini zor tutuyordu. Kafeden çıktığımızda kendini tutamadı.
-İYİ AKŞAMLAR MI? AÇELYA SANA NOLDU..
Gülmekten konuşamıyordu ve haklıydı.
