Harry Potter en de steen der wijzen

Bladzijde 6

en mevrouw Duffeling roddelde er blij op los terwijl ze een krijsen-de Dirk in zijn kinderstoel wrong. Ze zagen geen van allen een grote, geelbruine uil langs het raam fladderen. Om halfnegen pakte meneer Duffeling zijn koffertje, gaf mevrouw Duffeling een kus op haar wang en probeerde Dirk ook een zoentje
te geven, maar dat mislukte omdat Dirk net een woedeaanval had en zijn cornflakes tegen de muur smeet. "Kleine rakker, grinnikte meneer Duffeling Hij stapte in zijn auto en reed achteruit de straat op
Pas op de hoek van de straat zag hij voor het eerst iets vreemds - een kat die op een plattegrond keek. Even drong dat niet tot meneer Duffeling door - toen draaide hij zich met een ruk om en keek nog eens goed. Er stond inderdaad een cyperse kat op de hoek
van de Ligusterlaan, maar die plattegrond was nergens te bekennen. Wat verbeeldde hij zich allemaal? Het was natuurlijk gezichtsbedrog
geweest. Meneer Duffeling knipperde met zijn ogen en staarde naar de kat. De kat staarde terug. Terwijl meneer Duffeling de straat uitreed, keek hij in zijn spiegeltje. Nu las dat beest het bordje met Ligusterlaan - of liever gezegd, ze keek ernaar; katten konden niet lezen, of het nou bordjes waren of plattegronden. Men Duffeling schudde zijn hoofd en zette de kat uit zijn gedachten. Op weg naar zijn werk dacht hij alleen nog aan boormachines en de grote order die hij binnen hoopte te halen, maar aan de rand van de stad werden die prettige mijmeringen wreed verstoord. Toen hij vastzat in de gebruikelijke file, viel het hem op dat er een hoop vreemdgeklede
mensen rondliepen. Mensen met mantels aan. Meneer Duffeling had een bloedhekel aan lui met rare kleren - de idiote dingen die je die jongeren van tegenwoordig zag dragen! Dit was vast ook weer zo'n
stomme modegril. Hij trommelde met zijn vingers op het stuur en keek naar een zootje halvegaren dat vlak naast hem stond. Ze fluisterden opgewonden en meneer Duffeling merkte tot zijn woede dat een paar helemaal niet zo jong waren: die man daar, met die smaragdgroene mantel, was toch zeker ouder dan hij! Je moest maar durven! Plotseling besefte meneer Duffeling echter dat het natuurlijk
een of andere idiote stunt was - waarschijnlijk zamelden ze geld in voor een goed doel. Ja, dat moest het zijn. Het verkeer begon weer te rijden en een paar minuten later parkeerde meneer Duffeling op het terrein van Drillings, met alleen nog boormachines aan zijn hoofd. Meneer Duffelings kantoor was op de negende verdieping en hij