Soraya - on hold-

Hoofdstuk 5.

Kaïn is boos, nou boos? Noem het maar kwaad. God vraagt aan hem waarom hij zo kwaad is. Kaïn luistert niet naar Gods woorden. Hij is vol met haat. Op een dag vraagt hij aan Abel om hem te ontmoeten ergens verderop. Abel loopt er niets vermoedend heen, maar het is te laat. Kaïn slaat met alle woede en haat wat er in hem zit zijn broer met een steen. Hij slaat nog eens en nog eens, tot dat Abel niet meer beweegt.

Dan zoekt God Kaïn op en vraagt waar zijn jongere broer is gebleven. "Hoe moet ik dat weten, ben ik soms zijn waakhond?" antwoord Kaïn bot. God weet wat hij heeft gedaan, hij weet alles. "Wat heb je gedaan? Ik hoor het bloed van je broer uit de aarde naar mij schreeuwen. Vervloekt ben je Kaïn. De aarde zal je niet langer welkom heten met zijn groente en graan. Je zult zwerver worden" straft God hem.

"Nee" schreeuwt Kaïn. Hij is verschrikkelijk bang. Hij zal een prooi zijn voor iedereen die hem wil vermoorden. God weet van zijn angst af. "Dat niet" antwoord God en geeft Kaïn een teken dat hij toch bij Hem hoort en dat Hij hem zal beschermen'

Soraya stopt met vertellen. Natalia legt Sarah anders in haar armen. 'De eerste moord' antwoord Lodewijk. Hij is op de leuning van de stoel gaan zitten. 'Inderdaad meneer. De eerste mensen op deze aarde waren absoluut niet perfect' antwoord Soraya. 'Nee, dat is wel duidelijk' antwoord Natalia. 'Maar hoe kwamen de ouders er achter? Adam en Eva toch?' vraagt ze verder.

'Die komen er inderdaad achter. Ze zijn zo verdrietig van wat er is gebeurd. Het is ook een deel hun fout. Als zij niet hadden gezondigd, was dit ook nooit gebeurd. Maar ze hoeven niet lang te treuren, want ze raakt zwanger en baart weer een zoon Set. Haar derde zoon die ze in plaats van Abel heeft gekregen'

'Ik zou er toch niet aan moeten denken' zucht Natalia. Soraya kijkt haar aan. 'Dan heb je twee zonen. Je zorgt voor hen, je voedt ze op. Net als wij nu doen Lodewijk bij onze dochter. Maar hoeveel gemeenheid er in een mens kan zitten is onverstelbaar'

'Gelukkig is het niet bij iedereen' antwoord Soraya gelijk. 'Kijk maar naar Abel. Abel was een zoon die ieder moeder zou wensen. Hij zorgde voor de ander. Zelfs voor de schapen die ook moesten worden beschermd. Hij vertrouwde op God en was absoluut niet de sterkste. Hij werd misschien wel vermoord door zijn broer, maar hij mag op een goede plek zijn'.

'En dat is?' vraagt Lodewijk. 'De Hemel. Bij God zijn huis. Als je gelooft in Hem en op Hem vertrouwt mag je daarin geloven' vertelt Soraya. Dit drukte haar oma altijd op haar hart. 'Maar het zijn dus eigenlijk niet zomaar verhalen?' vraagt Natalia dan. 'Nee mevrouw, er zijn mensen die geloven dat deze verhalen echt zijn gebeurd. Wonderlijke, gruwelijke, verliefde verhalen'

'Nou ik wil ze wel allemaal graag horen' lacht Natalia. 'Dat kan natuurlijk mevrouw' antwoord Soraya. 'Weet je wat Soraya. Je krijgt een keer een vrije dag van mij. Vandaag letten mijn lieve vrouw en ik op onze dochter' zegt Lodewijk dan. 'Vrije dag?' vraagt ze verbaasd. 'Meneer' zegt ze er gauw achteraan. Lodewijk knikt. Soraya kijkt nog even Natalia aan die ook knikt.

Soraya verlaat wat verbaasd de kamer van Sarah. Wat zal ze dan gaan doen. Als ze bij haar slaapkamer aankomt heeft ze wat verzonnen. Ze pakt haar boek en kiest ervoor om naar buiten te gaan. Dat zal vast toch geen probleem moeten zijn? Ze loopt via de achteruitgang naar buiten. De vooruitgang mogen ze zelf eigenlijk niet gebruiken. Alleen in bijzijn van één van de bewoners van het kasteel.

Ze weet dat ergens achter in de tuin een bankje staat. Een prima plek waar ze rustig kan zitten. Als er dan mensen komen zien ze haar ook niet gelijk. Met haar boek in haar handen loopt ze naar het bankje toe. Ze had toch misschien beter een kleedje mee kunnen nemen. Dan zit de bank niet zo hard en worden haar kleren niet smerig. Ze inspecteert het bankje en gaat dan zitten. Ze opent haar boek en begint te lezen.

Ze schrikt op als er iemand naast haar komt zitten. 'Lees maar rustig verder' hoort ze dan een rustige stem. De haartjes op haar armen lijken wel rechtop te staan. Ze kijkt opzij in de donker blauwe ogen van Lorenzo. Grijnzend kijkt hij haar aan. Haar hart lijkt te stoppen met kloppen. Ze weet niet meer wat ze wilde zeggen. 'Uhm' stottert ze. Wacht eens even ze stottert nooit.